تأدیب در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

# به [[پیامبر]] هشدار می‌دهد که به تو و به کسانی پیش از تو [[وحی]] شده است: «اگر [[شرک]] به ورزی حتماً کردارت تباه و مسلماً از زیانکاران خواهی شد. {{متن قرآن|وَلَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَلَتَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ}}<ref>«و به تو و به پیشینیان تو وحی شده است که اگر شرک بورزی بی‌گمان کردارت از میان خواهد رفت و بی‌شک از زیانکاران خواهی بود» سوره زمر، آیه ۶۵.</ref> بنابراین، منظور از تأدیب [[پیامبر]]، همه آیاتی است که دلالت بر [[تربیت]]، و مؤدب به [[آداب]] کردن خاص [[پیامبر]]، دارد، چه به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم، همراه با هشدار و [[انذار]] و یا [[توبیخ]] و یا [[تشویق]] و نوعی [[پیشگیری]] از [[خطا]] از طرف [[خداوند]]. در این رابطه نسبت به اصل تأدیب، به سه [[حدیث]] از [[احادیث اهل بیت]] و [[پیامبر]] استناد می‌شود.

## [[علی]] ابن [[ابراهیم]] به [[نقل]] از [[امام صادق]] {{ع}} که به برخی از [[اصحاب]] خود فرمودند: {{متن حدیث|ان الله عزوجل ادب َنَبِیه فلما اکمل له الادب قال انک لعلی خلق عظیم}}<ref>(اصول کافی ج ۱ ص ۲۶۶ - خداوند پیامبرش را تأدیب نمود و هنگامی که تربیت او کامل شد گفت.</ref>. {{متن قرآن|وَإِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ}}<ref>«و به راستی تو را خویی است سترگ» سوره قلم، آیه ۴.</ref>.

## حدیث دیگر که از خود پیامبر نقل شده است: {{متن حدیث|أدبَنی رَبی فَاَحسَنَ تأدیبی}}<ref>(بحار الانوار، ج ۱۶، ص ۲۱۰) «خداوند من را تربیت نمود، پس بسیار خوب من را تأدیب فرمود»</ref><ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۱، ص ۲۵۹-۲۶۴.</ref>.