ود: تفاوت میان نسخه‌ها

ود - که در برخی منابع «وُد» هم قرائت شده،-<ref>ر. ک. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۶.</ref> بتی بود از بتان [[قوم نوح]]{{ع}} که [[دودمان]] کلب بن وبره - از [[قبیله قضاعه]] - آن را در [[دومة الجندل]]<ref>نام جایی است در نزدیک مدینه.</ref> [[پرستش]] می‌‌کردند.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۵۵؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۷۸. ود و سواع و یغوث و یعوق و نسر بت‌های قوم نوح{{ع}} و ادریس{{ع}} بودند که به عمرو بن لحیّ رسید. در پی دعوت عمرو بن لحی از مردم قبایل به بت پرستی، عوف بن عذرة بن زیداللات بن رفیدة بن ثور بن کلب بن وبره قضاعی دعوت او را پذیرفت. پس عمرو بن لحیّ، ودّ را بدو سپرد و عوف آن را به وادی القری برد و در دومة الجندل قرار داد و پسرش را به نام او عبدود نامید. (ابن کلبی، الاصنام، ص۵۱-۵۵)</ref> این [[بت]] را که بنی فرافصة بن أحوص - از شاخه‌های [[قبیله]] بنی الکلب - [[مسئولیت]] [[حفظ]] و نگهداری از آن را بر عهده داشتند،<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۷.</ref> پس از [[غزوه تبوک]] ([[سال نهم هجری]])، به [[دستور پیامبر]]{{صل}}، توسط [[خالد بن ولید]] و همراهانش نابود شد.<ref>ابن کلبی، الاصنام، ص۵۵.</ref> [[مردم قریش]] هم، بتی به نام «ود» داشت که آن را «أدّ» نیز می‌‌خواندند.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۶.</ref> همچنین برخی ود را نام یک [[کوه]]<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۳. نیز ر. ک. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۶.</ref> و بعضی دیگر، نام کوهی نزدیک «جفاف ثعلبیه» گفته‌اند.<ref>ر. ک. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۷.</ref> در [[قرآن کریم]] از این بت نامی به میان آورده است.<ref>{{متن قرآن|وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًا}} «و گفتند: هیچ گاه از خدایان خویش دست برندارید و هرگز از ودّ و سواع و یغوث و یعوق و نسر ، دست نکشید» سوره نوح، آیه ۲۳.</ref>.<ref>[[عاتق بن غيث بلادی|بلادی، عاتق بن غيث]]، [[معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة (کتاب)|معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة]] ص۳۳۲.</ref>