ود
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
ود - که در برخی منابع «وُد» هم قرائت شده -[۱] بتی بود از بتان قوم نوح(ع) که دودمان کلب بن وبره - از قبیله قضاعه - آن را در دومة الجندل[۲] پرستش می‌‌کردند.[۳] این بت را که بنی فرافصة بن أحوص - از شاخه‌های قبیله بنی الکلب - مسئولیت حفظ و نگهداری از آن را بر عهده داشتند،[۴] پس از غزوه تبوک (سال نهم هجری)، به دستور پیامبر(ص)، توسط خالد بن ولید و همراهانش نابود شد.[۵] مردم قریش هم، بتی به نام «ود» داشت که آن را «أدّ» نیز می‌‌خواندند.[۶] همچنین برخی ود را نام یک کوه[۷] و بعضی دیگر، نام کوهی نزدیک «جفاف ثعلبیه» گفته‌اند.[۸] در قرآن کریم از این بت نامی به میان آورده است.[۹].[۱۰]
منابع
پانویس
- ↑ ر. ک. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۶.
- ↑ نام جایی است در نزدیک مدینه.
- ↑ ابن کلبی، الاصنام، ص۵۵؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۷۸. ود و سواع و یغوث و یعوق و نسر بت‌های قوم نوح(ع) و ادریس(ع) بودند که به عمرو بن لحیّ رسید. در پی دعوت عمرو بن لحی از مردم قبایل به بت پرستی، عوف بن عذرة بن زیداللات بن رفیدة بن ثور بن کلب بن وبره قضاعی دعوت او را پذیرفت. پس عمرو بن لحیّ، ودّ را بدو سپرد و عوف آن را به وادی القری برد و در دومة الجندل قرار داد و پسرش را به نام او عبدود نامید. (ابن کلبی، الاصنام، ص۵۱-۵۵)
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۷.
- ↑ ابن کلبی، الاصنام، ص۵۵.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۶.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۳. نیز ر. ک. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۶.
- ↑ ر. ک. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۶۷.
- ↑
وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًا
«و گفتند: هیچ گاه از خدایان خویش دست برندارید و هرگز از ودّ و سواع و یغوث و یعوق و نسر ، دست نکشید» سوره نوح، آیه ۲۳.
- ↑ بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۳۳۲.
