آثار باستانی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

آثار باستانی در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۰۵

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲ مارس ۲۰۲۳

جز

جایگزینی متن - 'دست' به 'دست'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۰۹۰

ویرایش

@@ خط ۵۷: / خط ۵۷: @@
 در [[آیات]] فراوانی از قرآن به [[مردم]] [[دستور]] داده شده که برای نگریستن در سرگذشت پیشینیان به [[سیر]] و سیاحت بپردازند و آثار برجای مانده از پیشینان را از نزدیک [[مشاهده]] کنند. این درخواست، گاهی به صورت امر: {{متن قرآن|قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ ثُمَّ انْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ}}<ref>«بگو: در زمین سیر کنید سپس بنگرید که سرانجام دروغ‌انگاران چگونه بوده است» سوره انعام، آیه ۱۱.</ref> و گاهی به صورت استفهام توییخی آمده است: {{متن قرآن|أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ}}<ref>«آیا در زمین نگشته‌اند تا بنگرند سرانجام پیشینیان آنان چگونه بوده است؟» سوره غافر، آیه ۸۲.</ref>. قرآن عبور بدون عبرت و تعقّل از کنار خرابه‌های برجای مانده از پیشینیان را [[نکوهش]] نموده است: {{متن قرآن|وَإِنَّكُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيْهِمْ مُصْبِحِينَ * وَبِاللَّيْلِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ}}<ref>«و شما پگاهان بر (ویرانه‌های) آنها می‌گذرید * و (نیز) شباهنگام؛ پس آیا نمی‌اندیشید؟» سوره صافات، آیه ۱۳۷ و ۱۳۸؛ سوره فرقان، آیه ۴۰.</ref>.
-[[قرآن]] از برخی آثار باقی مانده از گذشتگان به جهت انتساب آنها به [[انبیای بزرگ]] به عنوان "[[آیات بینات]]" (نشانه‌های روشن برای [[هدایت مردم]]) و "جای پای [[ابراهیم]]"، یاد کرده است: {{متن قرآن|فِيهِ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ مَقَامُ إِبْرَاهِيمَ}}<ref>«در آن نشانه‌هایی روشن (چون) مقام ابراهیم وجود دارد» سوره آل عمران، آیه ۹۷.</ref> و پیداست که [[هدف]] از ذکر آن، [[بزرگداشت]] و [[تجلیل]] ابراهیم {{ع}} است؛ چرا که [[مسلمانان]]، هنگام [[حج]] به نشانه‌های برجای مانده از دوران ابراهیم {{ع}} چون [[کعبه]]، [[صفا و مروه]]، [[حجر اسماعیل]]، [[چاه زمزم]] و [[مقام ابراهیم]] برخورد کرده به [[عظمت]] جایگاه [[توحیدی]] [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} پی می‌برند. در واقع یکی از [[اسرار]] مهم حج [[مشاهده]] آثار باستانی باقی مانده از [[بینش توحیدی]] حضرت ابراهیم {{ع}} است که مسلمانان با مشاهده این آثار باستانی توحیدی به درجات بالایی از [[ایمان]] و [[توحید]] [[دست]] یابند.
+[[قرآن]] از برخی آثار باقی مانده از گذشتگان به جهت انتساب آنها به [[انبیای بزرگ]] به عنوان "[[آیات بینات]]" (نشانه‌های روشن برای [[هدایت مردم]]) و "جای پای [[ابراهیم]]"، یاد کرده است: {{متن قرآن|فِيهِ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ مَقَامُ إِبْرَاهِيمَ}}<ref>«در آن نشانه‌هایی روشن (چون) مقام ابراهیم وجود دارد» سوره آل عمران، آیه ۹۷.</ref> و پیداست که [[هدف]] از ذکر آن، [[بزرگداشت]] و [[تجلیل]] ابراهیم {{ع}} است؛ چرا که [[مسلمانان]]، هنگام [[حج]] به نشانه‌های برجای مانده از دوران ابراهیم {{ع}} چون [[کعبه]]، [[صفا و مروه]]، [[حجر اسماعیل]]، [[چاه زمزم]] و [[مقام ابراهیم]] برخورد کرده به [[عظمت]] جایگاه [[توحیدی]] [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} پی می‌برند. در واقع یکی از [[اسرار]] مهم حج [[مشاهده]] آثار باستانی باقی مانده از [[بینش توحیدی]] حضرت ابراهیم {{ع}} است که مسلمانان با مشاهده این آثار باستانی توحیدی به درجات بالایی از [[ایمان]] و [[توحید]] دست یابند.
 یکی دیگر از ثمرات مهم باستان‌شناسی قرآن، پی بردن به نقش [[انبیا]] در [[تمدن]] سالم بشری است. غالب انبیا در زمانی [[مبعوث]] شده‌اند که [[تمدن‌ها]] پر از [[ظلم]] و [[فساد]] و [[انحطاط]] شده بودند. در چنین شرایطی [[پیامبران]] با [[معجزات الهی]] بر آنان ظاهر شده آنان را [[نصیحت]] کرده و هشدار داده‌اند و چون به ظلم و فساد خود [[اصرار]] کرده‌اند، در مواجهه با پیامبران و [[پیروان]] آنان، حذف شده و پس از نابودشدن‌شان، پیامبران پایه‌گذار [[فرهنگ]] و [[تمدنی]] سالم شده‌اند. به عنوان نمونه با [[طوفان نوح]]، فرهنگ و تمدن [[فاسد]] آن [[زمان]] [[غرق]] و نابود شد و [[حضرت نوح]] {{ع}} به جای آن فرهنگ و تمدنی سالم و نو بر اساس [[قانون]] و [[شریعت]] بنا نهاد و چون فرهنگ و تمدن [[قوم عاد]] در اثر ظلم و فساد رو به زوال نهاد، فرهنگ و تمدن ثمودیان به [[رهبری]] پیامبرشان [[حضرت صالح]] {{ع}} [[جانشین]] آنان شد. با [[انقلاب]] حضرت ابراهیم {{ع}} و [[لوط]] {{ع}} فرهنگ [[بت‌پرستی]]، ستاره‌پرستی، ماه و [[خورشیدپرستی]] و نیز نمرودپرستی [[درهم]] کوبیده شد و به جای آن [[فرهنگ]] و [[تمدن]] [[توحیدی]] پایه‌گذاری گردید. [[حضرت یوسف]] {{ع}} طرح بلند مدت [[عدالت اقتصادی]] را جهت کاهش تبعات [[خشکسالی]] [[مصر]] و الگوی کشورداری را [[سرمشق]] قرار داد و [[حضرت داوود]] و [[سلیمان]]، [[صنعت]] ذوب آهن و ذوب مس و زره‌سازی را پدید آوردند.