بنی‌کلب در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

وجه دیگر ارائه شروط برای [[مروان]] از سوی کلب، [[نمایش قدرت]] این قبیله است که آن زمان هیچ جماعتی در حدّ آنها نبود. در تحلیل گزارش‌های [[تاریخی]] گوناگون و مضطرب این دوره فقط می‌‌توان به این رهنمون شد که حسّان بن مالک کلبی (ابن بحدل) نقش اول تحولات را ایفا می‌‌کرد. او با پشتوانه قبیله‌ای منسجم و بزرگ و نسبت سببی با بنی امیه به [[رهبری]] سالخورده و مورد [[اعتماد]] برای همه گروه‌های مدعی [[منصب خلافت]] تبدیل شده بود و [[مروان]] نیز با این [[شناخت]] دست به دامان او شد و همان شیوه [[معاویه]] و [[یزید]] در تکیه بر کلبیان را در پیش. گرفت<ref> ولهاوزن، تاریخ الدولة العربیة من ظهور الاسلام الی نهایة الدولة الأمویه، ص۱۷۲.</ref> به نظر می‌‌رسد [[بنی‌کلب]] در این [[زمان]] نگرشی کاملاً [[سیاسی]] نسبت به [[خلافت]] پیدا کرده بودند، پس مهم نبود که چه کسی سرکار باشد ازاین رو وقتی مروان برخلاف [[عهد]] خود عمل کرد، ([[ولی‌عهدی]] خالد را نقض کرد) ابن بحدل هم [[مخالفت]] چندانی نکرد زیرا سایر شروط به نفع کلب همچنان باقی بود و به جایگاه قبیله‌اش خللی وارد نمی‌شد<ref> فصلنامه علمی مطالعات تاریخی جنگ، مقاله «بررسی مواجهه نظامی قبیله کلب با جنبش‌های اعتقادی و چالش‌های سیاسی و اقتصادی دوره اموی(۴۱-۱۳۲ هجری)، تألیف میثم حبیبی کیان؛ مهران اسماعیلی، ص۸۷.</ref>.

در گوشه دیگر [[خلافت اسلامی]] و در میانه دوران [[حکومت بنی امیه]]، [[ستم]] [[والیان]] [[اموی]] بر [[مردم عراق]]، سبب اعتراض‌های [[سیاسی]] و قبیلگی [[مردم]] آن [[دیار]] شد و این منطقه را به کانون شورش‌های [[ضد]] اموی بدل کرد. [[شورش]] [[عبدالرحمان بن اشعث کندی]] از این دسته بود. او که در ابتدا حامی [[بنی امیه]] بود؛ در ۸۰ [[هجری]] از سوی [[حجاج]] بن یوسف، به سیستان رفت و آنجا را فتح کرد اما پس از پیروزی‌های مختلف کارش را متوقف کرد.<ref> محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۶، ص۳۲۲-۳۲۷.</ref> از این رو به [[سستی]] و [[ناتوانی]] متهم شد و همین مسئله سبب مخالفتش با [[امویان]] گردید.<ref>نویری، نهایة الارب فی فنون الادب، ج۲۱، ص۲۳۷.</ref> پس ازاین [[اختلاف]]، ابن اشعث که [[رهبر]] قبیله کنده و از بزرگان [[کوفه]] بود توانست از [[کینه]] [[عراقی‌ها]] نسبت به امویان بهره گیرد و [[شورشی]] را در ۸۱ هجری از [[بصره]] آغاز کند. در این سلسله [[نبردها]] علاوه بر مردم عادی کلب که قسمتی از [[سپاه شام]] و کوفه را تشکیل می‌‌دادند، [[سفیان بن أبرد]] و [[عبدالرحمن بن سلیم]]، دو سردار [[قبیله کلب]] بودند که [[مسئولیت]] دسته سوارکاران و سمت راست [[سپاه]] حجاج را برعهده داشتند.<ref> محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۶، ص۳۴۹.</ref> بنابراین کلبی‌ها با حضور دو سردار خود، قسمت بزرگی از سپاه شام را تشکیل می‌‌دادند و توانستند در [[نبرد]] دیر الجماجم<ref> مسعودی، التنبیه والإشراف، ص۲۷۱-۲۷۳.</ref> [[قیام]] ابن اشعث را [[شکست]] دهند.<ref> یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۲۰۱؛ نویری، نهایة الارب فی فنون الادب، ج۲۱، ص۲۳۷.</ref> پس از ابن [[اشعث]]، [[یزید بن مهلب]] هم در پی سیاست‌های [[امویان]] دست به [[شورش]] زد. او پس از [[عزل]] از [[امارت]] [[خراسان]]<ref> طقوش، دولت امویان، ص۱۴۸.</ref> و [[زندانی]] شدن،<ref> ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۴، ص۴۸۸.</ref> در ۱۰۱ [[هجری]] از [[زندان]] فرار کرد و حرکت خود را در ابتدای دوره [[خلافت]] [[یزید بن عبدالملک]] بر علیه [[بنی امیه]] آغاز نمود. [[ابن مهلب]] [[بصره]] را [[تصرف]] کرد و [[مردم]] آنجا با او [[بیعت]] کردند.<ref> محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۶، ص۵۸۴.</ref> او علاوه بر بصره، بر کوفه، [[فارس]] و [[اهواز]] چیره گردید ولی در برخورد با [[والی]] [[اموی]] [[عراق]] [[مسلمة بن عبدالملک]] بسیاری از یارانش را از دست داد و کشته شد<ref> محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۶، ص۵۹۷.</ref>.