ام‌شریک انصاری در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ام شریک]] خود می‌گوید: "پس از این ماجرا [[قوم]] من به [[اذیت]] و [[آزار]] من پرداختند. آنها مرا بر شتر برهنه‌ای سوار می‌کردند، نان و عسل به من خورانده و از دادن آب به من خودداری می‌کردند. سه روز کارشان همین بود. در هر منزلی که فرود می‌آمدند مرا در [[آفتاب]] رها کرده و خود در سایه خیمه‌هایشان استراحت می‌کردند. از شدت [[ضعف]]، دیگر چشمم نمی‌دید، گوشم نمی‌شنید و نزدیک بود عقلم از دست برود. آنها در آخرین لحظات [[زندگی]] به من گفتند: دست از [[دین]] خود بردار تا به تو آب دهیم. من با دست به [[آسمان]] اشاره کردم و با این کار [[ایمان]] خود را به [[خداوند]] نشان دادم، پس آنها مرا رها کرده، رفتند. ناگهان روی سینه خود [[احساس]] خنکی کردم؛ وقتی به طرف آن دست بردم دلوی به دستم آمد، یک نفس، از آن می‌نوشیدم. ناگاه دلو از من جدا شد، وقتی قدرتی یافتم، [[چشم]] گشودم و دیدم دلو از [[آسمان]] آویخته است. دوباره دلو پایین آمد و نوشیدم؛ تا سه بار این کار تکرار شد و کاملا [[سیراب]] شدم و باقیمانده آب را هم بر سر و صورت و [[لباس]] هایم ریختم. [[قوم]] من با شنیدن صدای آب به من گفتند: ای [[دشمن خدا]]! این آب را از کجا آورده‌ای؟، گفتم: [[دشمن خدا]] کسی است که با [[دین خدا]] [[مخالف]] است، نه من. اما این که گفتید آب از کجاست، لطفی بود که [[خدا]] به من ارزانی داشت. آنها به سراغ مشک‌ها و ظرف‌های آب خود رفتند و دیدند دست نخورده است. پس گفتند: [[شهادت]] می‌دهیم آن خدایی که تو را چنین روزی می‌دهد، هم او [[پروردگار]] ماست.