غیبت امام مهدی در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
←طولانی بودن غیبت
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
توجه به این نکته ضروری است که در هیچ یک از دیدگاه‌های فوق، [[غیبت امام عصر]] {{ع}} به معنی [[قطع]] شدن کامل [[ارتباط]] و [[نزول]] فیوضات [[الهی]] به دست آن جناب نیست، بلکه در هر حالتی، بنابر فرمایش خود آن حضرت، [[لطف]] ایشان جاری است. توصیف وجود [[مبارک]] [[امام عصر]] {{ع}} به وصف [[غائب]]، با نگاه به [[محرومیت]] جامعه از [[درک]] کردن وجود مبارک اوست. پس باید گفت، مردم از محضر ایشان غائب‌اند، نه آن حضرت؛ زیرا او ولی [[حق]] و [[شاهد]] بر [[خلق]] است و هرگز از خود و غیر خود [[غائب]] نبوده و نیست<ref>جوادی آملی، عبدالله، امام مهدی موجود موعود، ص۱۳۶.</ref>.<ref>ر. ک. مقامی، مهدی، درسنامه امام‌شناسی، ص۱۹۸.</ref> [[امیر المؤمنین]] {{ع}} در این باره فرمود: «[[خداوند]] [[زمین]] را هیچگاه از [[حجت]] خود خالی نمی‌کند، چه آن حجت [[امام]] ظاهر و آشکار باشد، یا حجتی در پرده [[غیبت]] و [[نهان]]»<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنَّکَ لَا تُخْلِی الْأَرْضَ مِنْ حُجَّةٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً أَوْ خَائِفاً مَغْمُوراً}}؛ طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، ص ۲۲۱.</ref>.<ref>ر. ک. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان. ص ۴۳۶.</ref> | توجه به این نکته ضروری است که در هیچ یک از دیدگاه‌های فوق، [[غیبت امام عصر]] {{ع}} به معنی [[قطع]] شدن کامل [[ارتباط]] و [[نزول]] فیوضات [[الهی]] به دست آن جناب نیست، بلکه در هر حالتی، بنابر فرمایش خود آن حضرت، [[لطف]] ایشان جاری است. توصیف وجود [[مبارک]] [[امام عصر]] {{ع}} به وصف [[غائب]]، با نگاه به [[محرومیت]] جامعه از [[درک]] کردن وجود مبارک اوست. پس باید گفت، مردم از محضر ایشان غائب‌اند، نه آن حضرت؛ زیرا او ولی [[حق]] و [[شاهد]] بر [[خلق]] است و هرگز از خود و غیر خود [[غائب]] نبوده و نیست<ref>جوادی آملی، عبدالله، امام مهدی موجود موعود، ص۱۳۶.</ref>.<ref>ر. ک. مقامی، مهدی، درسنامه امام‌شناسی، ص۱۹۸.</ref> [[امیر المؤمنین]] {{ع}} در این باره فرمود: «[[خداوند]] [[زمین]] را هیچگاه از [[حجت]] خود خالی نمی‌کند، چه آن حجت [[امام]] ظاهر و آشکار باشد، یا حجتی در پرده [[غیبت]] و [[نهان]]»<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنَّکَ لَا تُخْلِی الْأَرْضَ مِنْ حُجَّةٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً أَوْ خَائِفاً مَغْمُوراً}}؛ طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، ص ۲۲۱.</ref>.<ref>ر. ک. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان. ص ۴۳۶.</ref> | ||
== | == طولانی بودن غیبت == | ||
در بعضی از [[روایات]] پس از تصریح به اصل [[غیبت]]، به طولانی بودن آن نیز تأکید شده است. [[امام جواد]] {{ع}} در پاسخ به [[دلیل]] نامگذاری [[حضرت مهدی]] {{ع}} به "[[منتظر]]"، فرمود: «همانا برای او غیبتی است که روزهای آن، فراوان و مدت آن، طولانی خواهد شد، پس افرادی که دارای [[اخلاص]] باشند، [[منتظر ظهور]] او خواهند بود»<ref>{{متن حدیث|إِنَ لَهُ غَیْبَةً یَکْثُرُ أَیَّامُهَا وَ یَطُولُ أَمَدُهَا فَیَنْتَظِرُ خُرُوجَهُ الْمُخْلِصُونَ}}؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۳۷۸.</ref>. در [[نامه]] مبارک [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} به [[شیخ مفید]] نیز [[علت غیبت]] و طولانی شدن آن چنین آمده است: «باید بدانند که جز برخی رفتارهای ناشایسته آنان که ناخوشایند ماست و ما آن عملکرد را زیبنده [[شیعیان]] نمی‌دانیم، عامل دیگری ما را از آنان دور نمی‌دارد»<ref>{{متن حدیث|فَمَا یَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَکْرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ}}؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۶.</ref>. از آنجایی که طبق گفته روایات، [[حقیقت]] [[اعمال شیعیان]] به [[امام]] [[راستین]] عصرشان ارائه می‌شود، [[آلودگی]] به [[گناه]]، [[توفیق]] [[دیدار امام]] [[معصوم]] را از [[انسان‌ها]] سلب و [[سعادت]] [[دیدار]] ایشان را به تاخیر می‌‌اندازد. در همان نامه آمده است که: «اگر [[پیروان]] و شیعیان ما ـ که [[خدا]] آنان را در [[فرمانبرداری]] خویش توفیق ارزانی‌شان دارد ـ به [[راستی]] در [[راه]] [[وفای به عهد]] و پیمانی که بر دوش دارند، همدل و یک‌صدا بودند، هرگز سعادت دیدار ما از آنان به تأخیر نمی‌افتاد»<ref>{{متن حدیث|فَمَا یَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یَتَّصِلُ}}؛ احتجاج طبرسی، ج۲، ص۴۹۹.</ref>.<ref>ر. ک. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۰۰.</ref> | در بعضی از [[روایات]] پس از تصریح به اصل [[غیبت]]، به طولانی بودن آن نیز تأکید شده است. [[امام جواد]] {{ع}} در پاسخ به [[دلیل]] نامگذاری [[حضرت مهدی]] {{ع}} به "[[منتظر]]"، فرمود: «همانا برای او غیبتی است که روزهای آن، فراوان و مدت آن، طولانی خواهد شد، پس افرادی که دارای [[اخلاص]] باشند، [[منتظر ظهور]] او خواهند بود»<ref>{{متن حدیث|إِنَ لَهُ غَیْبَةً یَکْثُرُ أَیَّامُهَا وَ یَطُولُ أَمَدُهَا فَیَنْتَظِرُ خُرُوجَهُ الْمُخْلِصُونَ}}؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۳۷۸.</ref>. در [[نامه]] مبارک [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} به [[شیخ مفید]] نیز [[علت غیبت]] و طولانی شدن آن چنین آمده است: «باید بدانند که جز برخی رفتارهای ناشایسته آنان که ناخوشایند ماست و ما آن عملکرد را زیبنده [[شیعیان]] نمی‌دانیم، عامل دیگری ما را از آنان دور نمی‌دارد»<ref>{{متن حدیث|فَمَا یَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَکْرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ}}؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۶.</ref>. از آنجایی که طبق گفته روایات، [[حقیقت]] [[اعمال شیعیان]] به [[امام]] [[راستین]] عصرشان ارائه می‌شود، [[آلودگی]] به [[گناه]]، [[توفیق]] [[دیدار امام]] [[معصوم]] را از [[انسان‌ها]] سلب و [[سعادت]] [[دیدار]] ایشان را به تاخیر می‌‌اندازد. در همان نامه آمده است که: «اگر [[پیروان]] و شیعیان ما ـ که [[خدا]] آنان را در [[فرمانبرداری]] خویش توفیق ارزانی‌شان دارد ـ به [[راستی]] در [[راه]] [[وفای به عهد]] و پیمانی که بر دوش دارند، همدل و یک‌صدا بودند، هرگز سعادت دیدار ما از آنان به تأخیر نمی‌افتاد»<ref>{{متن حدیث|فَمَا یَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یَتَّصِلُ}}؛ احتجاج طبرسی، ج۲، ص۴۹۹.</ref>.<ref>ر. ک. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۰۰.</ref> | ||