غیبت امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها
←راه‌های ارتباط مردم با امام عصر {{ع}} در زمان غیبت ایشان
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
# اگر [[علت غیبت]]، خطری است که [[جان]] امام {{ع}} را [[تهدید]] می‌کند، چرا [[امامان معصوم]] {{ع}} دیگر [[غیبت]] نکردند؟ باید دانست [[امام زمان]] {{ع}} [[مأمور]] است که [[دادگری]] و [[یکتاپرستی]] را در زمین استقرار بخشد. چنین نیست که او همانند پدرانش از روی [[تقیه]] با [[ستمگران]] [[بیعت]] کند. [[ظهور]] آن [[حضرت]]، پیش از آماده شدن شرایط، موجب می‌شود که نتواند به [[وظایف]] خویش عمل کند و به [[اهداف الهی]] [[دست]] یابد. [[امامان]] پیشین چنین وظایفی برعهده نداشته‌اند<ref>صافی گلپایگانی، لطف الله، امامت و مهدویت، ج۲، ص۳۴۹.</ref>.<ref>ر. ک: فرهنگ شیعه، ص ۳۵۵.</ref> | # اگر [[علت غیبت]]، خطری است که [[جان]] امام {{ع}} را [[تهدید]] می‌کند، چرا [[امامان معصوم]] {{ع}} دیگر [[غیبت]] نکردند؟ باید دانست [[امام زمان]] {{ع}} [[مأمور]] است که [[دادگری]] و [[یکتاپرستی]] را در زمین استقرار بخشد. چنین نیست که او همانند پدرانش از روی [[تقیه]] با [[ستمگران]] [[بیعت]] کند. [[ظهور]] آن [[حضرت]]، پیش از آماده شدن شرایط، موجب می‌شود که نتواند به [[وظایف]] خویش عمل کند و به [[اهداف الهی]] [[دست]] یابد. [[امامان]] پیشین چنین وظایفی برعهده نداشته‌اند<ref>صافی گلپایگانی، لطف الله، امامت و مهدویت، ج۲، ص۳۴۹.</ref>.<ref>ر. ک: فرهنگ شیعه، ص ۳۵۵.</ref> | ||
== راه‌های | == راه‌های ارتباط [[مردم]] با [[امام عصر]] {{ع}} در [[زمان غیبت]] ایشان == | ||
# '''[[نایب خاص]]''': با [[ | # '''[[نایب خاص]]''': با رحلت [[امام عسکری]] {{ع}} در سال ۲۶۰ هجری قمری و آغاز امامت امام مهدی {{ع}} و شروع غیبت ایشان، چهار نفر از بزرگان [[شیعه]] یکی پس از دیگری به عنوان [[نایبان خاص]] امام زمان {{ع}} معرفی شدند و به مدت ۷۰ سال رابط بین امام و مردم بودند. به‌کارگیری این شیوه که در ادامه برقراری [[نهاد وکالت]] مورد توجّه واقع می‌شود، این امکان را فراهم می‌آورد تا [[شیعیان]] بتوانند با مرجعیّت [[نایب امام زمان]] {{ع}} [[أنس]] بگیرند و او را تنها [[مرجع]] مستقیم خود در حل مسائل و [[معارف]] دانسته و بتوانند با [[اعتماد]] به او دوران عدم [[حضور ظاهری امام]] را پشت سر بگذارند. | ||
# '''[[نایب عام]]''': از [[زمان]] [[امام باقر]] و [[امام صادق]] ({{ع}}) و به دنبال گسترده شدن | # '''[[نایب عام]]''': از [[زمان]] [[امام باقر]] و [[امام صادق]] ({{ع}}) و به دنبال گسترده شدن مملکت اسلامی، وجود [[نهاد وکالت]] امری اجتناب ناپذیر بود، زیرا [[مردم]] از طرفی به [[راهنمایی]] [[امام]] در مسائل [[دینی]] و [[امور مالی]] [[نیازمند]] بودند و از طرف دیگر برای عموم آنان حضور در [[مدینه]] و مراجعه مستقیم به امام مقدور نبود. با تأسیس این نهاد و وجود [[وکیلان]] امام در مناطق مختلف، امکان [[ارتباط]] مردم با [[پیشوایان]] بزرگوار فراهم شد. [[ائمه]] {{ع}} با این شیوه [[رفتاری]] خود به مردم یاد می‌دادند که برای حلّ مسائل خود می‌تواند به [[وکلا]] اعتماد کرده و نزد آنان بروند. در این باره [[امام عسکری]] {{ع}} فرمود: «مردم باید از فقیهانی که پرهیزگارند و به [[دین]] خود پایبند هستند و از [[هوای نفس]] خود [[پیروی]] نمی‌کنند و [[اوامر الهی]] را [[اطاعت]] می‌کنند، [[فرمانبری]] کنند»<ref>{{متن حدیث|فَأَمَّا مَنْ کَانَ مِنَ الْفُقَهَاءِ صَائِناً لِنَفْسِهِ حَافِظاً لِدِینِهِ مُخَالِفاً عَلَی هَوَاهُ مُطِیعاً لِأَمْرِ مَوْلَاهُ فَلِلْعَوَامِّ أَنْ یُقَلِّدُوهُ}}؛ طبرسی، احمد بن علی، احتجاج طبرسی، ج ۲، ص ۲۶۲؛ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج ۲۷، ص ۱۳۱.</ref>. به [[فقها]] و علمایی که مردم در [[زمان غیبت]] به آنها [[رجوع]] می‌نمایند و [[احکام الهی]] و [[روایات]] را از آنان می‌آموزند، [[نواب عام]] گفته می‌شود<ref>ر.ک: زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵، ج ۲، ص ۱۷۹-۱۸۸.</ref>. | ||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||