بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = ناکثین | | موضوع مرتبط = ناکثین | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = ناکثین | ||
| مداخل مرتبط = [[ناکثین در قرآن | | مداخل مرتبط = [[ناکثین در قرآن]] - [[ناکثین در نهج البلاغه]] - [[ناکثین در تاریخ اسلامی]] - [[ناکثین در فقه سیاسی]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[بیعت مردم با امیر مؤمنان]] {{ع}} چونان صاعقه‌ای بر پیکر [[قریش]] و کلیه بدخواهان [[اسلام]]، فرود آمد. [[حکومت امام]] {{ع}} امتداد همان [[حکومت]] [[رسول اکرم]] {{صل}} به شمار می‌آمد که [[جور]] و [[ستم]] و [[دشمنی]] و [[سرکشی]] را به | [[بیعت مردم با امیر مؤمنان]] {{ع}} چونان صاعقه‌ای بر پیکر [[قریش]] و کلیه بدخواهان [[اسلام]]، فرود آمد. [[حکومت امام]] {{ع}} امتداد همان [[حکومت]] [[رسول اکرم]] {{صل}} به شمار می‌آمد که [[جور]] و [[ستم]] و [[دشمنی]] و [[سرکشی]] را به خاک [[مذلّت]] کشاند و [[عدل]] و [[مساوات]] و [[حق]] و [[فضیلت]] را به ارمغان آورد، و [[منافع]] [[اقتصادی]] را که بر پایه [[ربا]] و [[احتکار]] و بهره‌کشی [[استوار]] بود، درهم [[شکست]] و از آنجا که [[فرمانروایان]] [[عثمان]] مشمول [[اصلاحات]] [[امام علی]] {{ع}} می‌شدند بر بسیاری از بزرگان قریش گران می‌آمد که خود را با هر [[شهروند]] دیگر و از هر گروه و دسته‌ای که در دستگاه [[حکومتی]] [[امام]] راه یافته بودند، مساوی بدانند. | ||
[[طلحه]] و [[زبیر]] پس از آن‌که توسط [[عمر]] نامزد [[خلافت]] شدند، هر یک خود را هم‌سنگ [[امیر المؤمنین]] {{ع}} می‌پنداشتند و [[انتظار]] داشتند حداقل بر بخش عظیمی از [[سرزمین اسلامی]] [[حاکمیت]] یابند، [[عایشه]] نیز نزد خلفای پیشین از جایگاهی برجسته برخوردار بود؛ چراکه او هرگونه می‌خواست سخن می‌راند، ولی اکنون پی می‌برد در حکومتی که اساس و منبع آن را در [[قانونگذاری]] و [[اجرا]]، [[قرآن]] و [[سنّت]]، تشکیل می‌دهند، جایی نخواهد داشت. | [[طلحه]] و [[زبیر]] پس از آن‌که توسط [[عمر]] نامزد [[خلافت]] شدند، هر یک خود را هم‌سنگ [[امیر المؤمنین]] {{ع}} می‌پنداشتند و [[انتظار]] داشتند حداقل بر بخش عظیمی از [[سرزمین اسلامی]] [[حاکمیت]] یابند، [[عایشه]] نیز نزد خلفای پیشین از جایگاهی برجسته برخوردار بود؛ چراکه او هرگونه می‌خواست سخن می‌راند، ولی اکنون پی می‌برد در حکومتی که اساس و منبع آن را در [[قانونگذاری]] و [[اجرا]]، [[قرآن]] و [[سنّت]]، تشکیل می‌دهند، جایی نخواهد داشت. | ||