اثبات امامت امام علی در معارف و سیره فاطمی: تفاوت میان نسخه‌ها

از پدرم در بستر بیماریی که منجر به رحلتش گردید، در حالی‌که [[حجره]] مملو از [[جمعیت]] بود، شنیدم که فرمود: ای [[مردم]]! نزدیک است مرا به سرعت [[قبض]] ([[روح]]) کنند و برای برطرف شدن عذر شما، نزد [[خدا]] من گفتارم را برای شما تقدیم می‌کنم. [[آگاه]] باشید که من در میان شما دو [[جانشین]] از خود می‌گذارم؛ کتاب پروردگارم و عترتم که [[اهل بیت]] من هستند. سپس دست علی را گرفت و بلند کرد و گفت: این علی با [[قرآن]] است و قرآن با علی است و این دو تا از هم جدا نمی‌شوند تا در کنار [[حوض کوثر]] بر من وارد شوند. پس آنجا از شما درباره آنچه که پس از من با آن دو کردید، بازخواست می‌کنم.<ref>[[محمد حیدر مظفری|مظفری، محمد حیدر]]، [[امامت در بیان حضرت فاطمه (کتاب)|امامت در بیان حضرت فاطمه]]، ص ۱۱۳.</ref>

۱. [[جانشینی پیامبر]]{{صل}}: اولین ویژگی که در [[حدیث ثقلین]] وجود دارد، مسئله [[اثبات]] [[جانشینی]] [[عترت]] پس از [[پیامبر]]{{صل}} است. چنانکه در این [[روایت]] [[صدیقه]] [[طاهره]]{{س}} آمده است: {{متن حدیث|أَلَا إِنِّي مُخَلِّفٌ فِيكُمْ كِتَابَ رَبِّي عَزَّ وَ جَلَّ وَ عِتْرَتِي}}. این جمله بر این نکته تصریح دارد که [[کتاب خدا]] و [[عترت پیامبر]]{{صل}}، در نبود آن حضرت [[جانشین]] ایشان در امر [[هدایت]] [[مسلمین]] خواهند بود.