آب در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی دیگر از [[مفسران]]، عرش را کنایه از [[تدبیر]] [[خداوند]]، یعنی [[علم]] او به [[مصالح]]، [[شایستگی‌ها]] و بایستگی‌های هستی دانسته و برآنند که آیه پیشین خبر می‌دهد پیش از آفرینش آسمان و زمین، [[خدا]] وجود داشت و با او هیچ نبود و خداوند ابتدا آب را آفرید؛ آنگاه آسمان‌ها و [[زمین]] و به طور کلّی موجودات [[مادّی]] را از آب [[خلق]] کرد<ref> الاشارات العلمیة فی الآیات الکونیّه، ص۲۲؛ التمهید، ج۶، ص۳۲.</ref>. این [[تفسیر]] از [[آیه]] با روایت‌هایی از [[امامان معصوم]] {{عم}} [[تأیید]] می‌شود که نخستین پدیده مادّی [[آفریده]] [[خداوند]] را که منشأ [[آفرینش]] موجودات دیگر بوده، آب معرّفی می‌کنند. از [[حضرت باقر]] {{ع}} نقل شده که در پاسخ به مردی شامی درباره [[آغاز آفرینش]] فرمود: نخست، چیزی را آفرید که همه چیزها از آن خلق شده و آن آب است؛ پس خداوند [[نسب]] هر چیزی را به آب می‌رساند؛ ولی برای آب، نسبی که بدان منسوب شود، قرار نداده است<ref>الکافی، ج۸، ص۹۴؛ بحارالانوار، ج۵۴، ص۹۷.</ref>. در [[حدیث]] دیگری از [[حضرت صادق]] {{ع}} [[عرش]] به [[آفریدگان]] تفسیر شده است: {{متن حدیث|العرش فی وجه هو جملة الخلق}}<ref>معانی‌الاخبار، ج ۱، ص ۶۷. </ref>. بنابراین بعید نیست که آیه به پدید آمدن همه [[مخلوقات]] از آب اشاره داشته باشد<ref>[[سید محمود دشتی|دشتی، سید محمود]]، [[آب - دشتی (مقاله)|مقاله «آب»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱؛ [[یعقوب علی برجی|برجی، یعقوب علی]]، [[آب - برجی (مقاله)|مقاله «آب»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]]، ج۱، ص ۱.</ref>.