←امام، زمام و نظام دین و مسلمین
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
در [[احادیث]] در مورد [[نظم]] دادن به [[کارها]] بسیار تأکید شده است. به [[راستی]]، اگر [[نظم و انضباط]] نباشد، دیری نمی‌پاید که [[فساد]] و [[تباهی]] همه چیز را فرامی‌گیرد؛ مفهومی که همگان و تمامی [[ملت‌ها]] و [[ادیان]] بر آن اتفاق دارند و شاید بتوان گفت از آموخته‌های [[فطری]] است. در همین راستا [[جامعه اسلامی]] و [[مسلمانان]] نیز اگر دارای این نظم نباشند، قطعاً فردایی نامعلوم خواهند داشت. | در [[احادیث]] در مورد [[نظم]] دادن به [[کارها]] بسیار تأکید شده است. به [[راستی]]، اگر [[نظم و انضباط]] نباشد، دیری نمی‌پاید که [[فساد]] و [[تباهی]] همه چیز را فرامی‌گیرد؛ مفهومی که همگان و تمامی [[ملت‌ها]] و [[ادیان]] بر آن اتفاق دارند و شاید بتوان گفت از آموخته‌های [[فطری]] است. در همین راستا [[جامعه اسلامی]] و [[مسلمانان]] نیز اگر دارای این نظم نباشند، قطعاً فردایی نامعلوم خواهند داشت. | ||
از سوی دیگر، برای ایجاد نظم و نظام، تنها راهی که هیچ اختلافی در آن نیست، راه [[امامت]] و [[ولایت]] است، چه امامت امری است [[الهی]] و در | از سوی دیگر، برای ایجاد نظم و نظام، تنها راهی که هیچ اختلافی در آن نیست، راه [[امامت]] و [[ولایت]] است، چه امامت امری است [[الهی]] و در مکتب امامت، امام{{ع}} کسی است که [[برگزیده خداوند]] باشد. در این صورت، اگر همگان [[متعبد]] باشند و [[کلام خداوند]] و رسولش را بپذیرند، هیچ اختلافی رخ نخواهد داد و بهترین نظم و انضباط در [[جامعه]] حکم‌فرما خواهد بود<ref>انصاری، محمد، شعاع نور امامت، ص۶۸.</ref>. | ||
این نظم در | این نظم در احادیث امام رضا{{ع}} این‌گونه آمده است: {{متن حدیث|الْإِمَامُ... نِظَامُ الدِّينِ وَ عِزُّ الْمُسْلِمِينَ إِنَّ الْإِمَامَةَ زِمَامُ الدِّينِ وَ نِظَامُ الْمُسْلِمِينَ}}<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۲۰۰؛ ابن بابویه، محمد بن علی (شیخ صدوق)، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۱۹۷؛ ابن شعیه حرانی، تحف العقول، ص۴۳۸.</ref>. زمام یعنی طنابی که شاخه‌های درخت را با آن می‌بندند تا پراکنده نشوند<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۱۲، ص۲۷۲.</ref>. امامت [[زمام دین]] است. امامت ریسمانی است که پراکندگی‌ها را به [[ائتلاف]] رساند و جمع‌کننده تفرقه‌های دین است. [[امام هادی]]{{ع}} در [[زیارت جامعه کبیره]] می‌فرماید: {{متن حدیث|بِمُوَالاتِكُمْ... ائْتَلَفَتِ الْفُرْقَةُ}}؛ با ولایت شما... تفرقه‌ها به [[اتحاد]] و ائتلاف می‌رسد. | ||
پس، امامت منشأ ائتلاف هرگونه [[اختلاف]] است و [[حفظ دین]] و [[اهل دین]] به [[برکت]] امامت تحقق می‌یابد. به عبارت دیگر امامت شیرازه دین است که بدون آن شیرازه دین از هم می‌پاشد. مانند شیرازه کتاب که اتصال همه صفحات به آن وابسته است. به وسیلهٔ امامت همه صفحات دین و اهل دین در یک قالب قرار می‌گیرند. [[ابن ابی‌الحدید]] در بیان معنای «[[نظام]]» می‌گوید: «نظام» گردن‌بند، نخی است که آن را جمع می‌کند و [[نظم]] خاصی به آن می‌دهد<ref>ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۹۶.</ref>. | پس، امامت منشأ ائتلاف هرگونه [[اختلاف]] است و [[حفظ دین]] و [[اهل دین]] به [[برکت]] امامت تحقق می‌یابد. به عبارت دیگر امامت شیرازه دین است که بدون آن شیرازه دین از هم می‌پاشد. مانند شیرازه کتاب که اتصال همه صفحات به آن وابسته است. به وسیلهٔ امامت همه صفحات دین و اهل دین در یک قالب قرار می‌گیرند. [[ابن ابی‌الحدید]] در بیان معنای «[[نظام]]» می‌گوید: «نظام» گردن‌بند، نخی است که آن را جمع می‌کند و [[نظم]] خاصی به آن می‌دهد<ref>ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۹۶.</ref>. | ||