ایثار در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ایثار در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۲ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۹

۳ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۲ ژوئن ۲۰۲۳

جز

جایگزینی متن - 'محمدبن' به 'محمد بن'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۸۵۷

ویرایش

@@ خط ۹: / خط ۹: @@
 == مقدمه ==
-«[[ایثار]]» به معنای مقدّم‌داشتن دیگری بر خود<ref>جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، تاج اللغة وصحاح العربیه، ج۲، ص۵۷۵.</ref> یا به هرگونه [[تفضیل]] و ترجیح میان دو چیز<ref>عسکری، حسن بن عبدالله، الفروق فی اللغه، ص۱۱۸؛ ابن منظور، محمدبن مکرم، لسان العرب، ج۴، ص۷.</ref> می‌گویند. علمای [[اخلاق]] ایثار را به معنای [[بخشش]] با وجود نیاز<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملااحمد، معراج السعاده، ص۴۰۹.</ref>، گذشتن از ضروریات [[زندگی]] و بخشش آن به [[نیازمندان]]<ref>گیلانی، عبدالرزاق، ص۴۶۴.</ref> و مقدّم شمردن دیگری بر خود در کسب [[سود]] یا [[دفع ضرر]]<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۸ و ۱۰۴.</ref> تعریف کرده‌اند. بعضی صفت مقابل ایثار را «[[بخل]]» می‌دانند<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۹.</ref>. [[اهل معرفت]] ایثار را مقدّم داشتن دیگری بر خود<ref>کاشانی، لطائف الاعلام، ص۱۲۸.</ref> و بخشش آنچه خود به آن نیازمند است<ref>ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۱، ص۵۸۵.</ref>، تعریف کرده‌اند.
+«[[ایثار]]» به معنای مقدّم‌داشتن دیگری بر خود<ref>جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، تاج اللغة وصحاح العربیه، ج۲، ص۵۷۵.</ref> یا به هرگونه [[تفضیل]] و ترجیح میان دو چیز<ref>عسکری، حسن بن عبدالله، الفروق فی اللغه، ص۱۱۸؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۴، ص۷.</ref> می‌گویند. علمای [[اخلاق]] ایثار را به معنای [[بخشش]] با وجود نیاز<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملااحمد، معراج السعاده، ص۴۰۹.</ref>، گذشتن از ضروریات [[زندگی]] و بخشش آن به [[نیازمندان]]<ref>گیلانی، عبدالرزاق، ص۴۶۴.</ref> و مقدّم شمردن دیگری بر خود در کسب [[سود]] یا [[دفع ضرر]]<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۸ و ۱۰۴.</ref> تعریف کرده‌اند. بعضی صفت مقابل ایثار را «[[بخل]]» می‌دانند<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۹.</ref>. [[اهل معرفت]] ایثار را مقدّم داشتن دیگری بر خود<ref>کاشانی، لطائف الاعلام، ص۱۲۸.</ref> و بخشش آنچه خود به آن نیازمند است<ref>ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۱، ص۵۸۵.</ref>، تعریف کرده‌اند.
 ایثار با مفاهیمی چون [[سخاوت]]، [[انفاق]] و [[احسان]] مرتبط است. فرق ایثار با سخاوت در آن است که ایثار بخشش چیزی است که شخص خود به آن نیازمند است و سخاوت بخشش چیزی است که فرد به آن نیاز ندارد<ref>ورام، مسعود بن عیسی، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر(مجموعة ورام)، ج۱، ص۱۷۲.</ref>، خواه بخشیدن به نیازمند یا غیر آن باشد<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷.</ref>. انفاق به معنای صرف کردن [[مال]] در موارد نیاز است<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۷.</ref> و احسان به هر فعلی از [[افعال]] [[نیک]] که سزاوار انجام است، گفته می‌شود<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۵.</ref>، بدون اینکه نیاز شخص در آن دخیل باشد<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۶.</ref>.
@@ خط ۱۶: / خط ۱۶: @@
 ایثار از جمله ویژگی‌هایی است که ریشه در [[فطرت انسانی]] دارد<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۲۲، ص۳۸۲.</ref> و در [[ادیان الهی]] و غیر [[الهی]] وجود دارد. در [[ادیان]] غیر الهی، بارزترین ظهور آن، [[قربانی کردن]] است<ref>منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین{{ع}} و قیام امام خمینی، ص۱۸۰.</ref>؛ در [[مکاتب الهی]] این ویژگی از جایگاه بلندی برخوردار است. در [[آیین]] قبالا که [[مکتب عرفانی]] [[یهود]] است، از [[ایثار]] و از جان‌گذشتگی یاد شده است<ref>منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین{{ع}} و قیام امام خمینی، ص۱۷۳ – ۱۷۴.</ref> و در [[مسیحیت]] از ایثار [[حضرت مسیح]]{{ع}} در به [[صلیب]] کشیده‌شدن سخن به میان آمده است و پاره‌ای از [[تفاسیر]] متون [[مسیحی]] بر این امر تأکید می‌ورزند که [[مرگ]] حضرت مسیح{{ع}} ایثاری برای پاک‌کردن [[گناهان]] [[مردم]] بوده است<ref>هینلز، جان. ر، راهنمای ادیان زنده، ج۱، ص۲۶۳.</ref>. برخی بر این باورند که ویژگی ایثار جایگاه مهمی در [[رشد]] و [[شکوفایی]] [[جوامع]] و [[تمدن‌ها]] داشته است؛ چنانکه منشأ ظهور [[دولت‌ها]] و تمدن‌ها در کشورهای مختلف، ایثار و جان‌فشانی‌های افراد بر پایه اصول و عقایدی است که به آن [[اعتقاد]] [[راسخ]] دارند؛ اما اگر این [[اعتقادات]] و مقاصد [[ضعیف]] باشد، از مرگ می‌ترسند و به [[شکست]] و [[خواری]] دچار می‌شوند<ref>ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص۱۹۷ – ۱۹۹.</ref>. بخشی از ظهور [[تمدن]] [[عظیم]] [[اسلامی]] نیز به دلیل [[روحیه]] والای [[مسلمانان]]، به ویژه ایثار و [[فداکاری]] آنان بوده است<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۴، ص۳۴۱ – ۳۴۲.</ref>. در [[صدر اسلام]] نیز، [[قدرت]] [[تحمل]] و ایثار [[مسلمین]] در [[شعب ابی‌طالب]]<ref>ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۸۷ – ۹۰.</ref> و مقدّم داشتن [[مهاجرین]] توسط [[انصار]] در [[مدینه]]<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۰۶.</ref> نقش مؤثری در رشد و [[بالندگی]] [[اسلام]] داشته است.
-پیش از اسلام این مفهوم برای مردم شبه جزیره مفهومی شناخته شده بود<ref>علی، جواد، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، ج۴، ص۵۷۵ – ۵۸۴.</ref>. [[قرآن کریم]] با [[تأیید]] این [[رفتار نیک]] و به‌کارگیری آن در [[آموزه‌های دینی]]، به تکمیل آن پرداخته است<ref>بقره/ ۱۷۷؛ حشر/ ۹.</ref>. [[روایات]] فراوانی نیز این موضوع را بیان و بر اهمیت و [[ارزش]] آن تأکید کرده و در برخی کتب [[روایی]] نیز بابی بر آن اختصاص داده شده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۱۸؛ حرّعاملی، محمدبن حسن، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ج۹، ص۴۲۹.</ref>. در [[روایات]] از [[ایثار]] به عنوان نهایت [[احسان]] و [[بهترین عبادت]] و روش و [[خلق و خوی]] [[نیکان]] یاد شده است<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۳۹۵ – ۳۹۶.</ref>. علمای [[اخلاق]]، کمتر به صورت مستقل به این موضوع پرداخته‌اند، بلکه در بیشتر منابع [[اخلاقی]]، تنها در ضمن بحث‌هایی نظیر [[زهد]]، [[جود]] و [[سخاوت]] از آن سخن گفته‌اند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴؛ فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۶، ص۷۹ - ۸۲؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>؛ اما [[اهل معرفت]] به این موضوع توجهی ویژه کرده‌اند و در آثار [[عرفانی]] باب مستقلی برای آن گشوده‌اند؛ چنان‌که [[خواجه]] عبدالله [[انصاری]] ایثار را یکی از [[مقامات]] عرفانی می‌شمرد<ref>ص۷۵ – ۷۶.</ref>، [[صوفیه]] نیز یکی از ارکان تصوف را ایثار می‌دانند<ref>کلاباذی، محمد بن ابراهیم، کتاب التعرف، ص۹۰.</ref>.
+پیش از اسلام این مفهوم برای مردم شبه جزیره مفهومی شناخته شده بود<ref>علی، جواد، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، ج۴، ص۵۷۵ – ۵۸۴.</ref>. [[قرآن کریم]] با [[تأیید]] این [[رفتار نیک]] و به‌کارگیری آن در [[آموزه‌های دینی]]، به تکمیل آن پرداخته است<ref>بقره/ ۱۷۷؛ حشر/ ۹.</ref>. [[روایات]] فراوانی نیز این موضوع را بیان و بر اهمیت و [[ارزش]] آن تأکید کرده و در برخی کتب [[روایی]] نیز بابی بر آن اختصاص داده شده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۱۸؛ حرّعاملی، محمد بن حسن، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ج۹، ص۴۲۹.</ref>. در [[روایات]] از [[ایثار]] به عنوان نهایت [[احسان]] و [[بهترین عبادت]] و روش و [[خلق و خوی]] [[نیکان]] یاد شده است<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۳۹۵ – ۳۹۶.</ref>. علمای [[اخلاق]]، کمتر به صورت مستقل به این موضوع پرداخته‌اند، بلکه در بیشتر منابع [[اخلاقی]]، تنها در ضمن بحث‌هایی نظیر [[زهد]]، [[جود]] و [[سخاوت]] از آن سخن گفته‌اند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴؛ فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۶، ص۷۹ - ۸۲؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>؛ اما [[اهل معرفت]] به این موضوع توجهی ویژه کرده‌اند و در آثار [[عرفانی]] باب مستقلی برای آن گشوده‌اند؛ چنان‌که [[خواجه]] عبدالله [[انصاری]] ایثار را یکی از [[مقامات]] عرفانی می‌شمرد<ref>ص۷۵ – ۷۶.</ref>، [[صوفیه]] نیز یکی از ارکان تصوف را ایثار می‌دانند<ref>کلاباذی، محمد بن ابراهیم، کتاب التعرف، ص۹۰.</ref>.
 [[امام خمینی]] در کتاب‌های اخلاقی خود، مستقل به این مسئله نپرداخته و تنها ذیل موضوعاتی، مانند [[صدقه]] و [[انفاق]] از آن سخن گفته است<ref>چهل حدیث، ص۴۹۲.</ref>؛ اما در سخنرانی‌های خود بحث‌های فراوانی درباره ایثار و [[فداکاری]] مطرح کرده است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۴، ص۳۱۱؛ ج۱۲، ص۳۸۷؛ ج۱۶، ص۱۹۶ - ۱۹۹.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۶.</ref>
 == [[حقیقت]] و منشأ ==
-برخی علمای اخلاق ایثار را فضیلتی [[نفسانی]] دانسته‌اند که [[انسان]] با آن نه تنها از برخی نیازهایش چشم می‌پوشد، بلکه به [[نیازمندان]] نیز [[بذل و بخشش]] می‌کند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴.</ref>. سخاوت از اخلاق [[انبیا]]{{عم}}<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۲۵.</ref> و ایثار بالاترین درجه آن است<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>. اهل معرفت ایثار را از ارکان<ref>مستملی بخاری، اسماعیل بن محمد، شرح التعرف لمذهب التصوف، ج۳، ص۱۱۶۷.</ref> و [[آداب]] تصوف<ref>سلمی، محمدبن حسین، تسعة کتب فی اصول التصوف والزهد، ص۲۵۱.</ref> شمرده و آن را منبع [[رشد]] درخت [[محبت]] می‌دانند که با ایثار و انفاق آبیاری می‌شود<ref>ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله، حلیة الأولیاء و طبقات الاصفیاء، ج۱۰، ص۲۱۴.</ref>. به [[باور]] ایشان [[ایثار]] [[خُلق]] و [[رفتار]] پسندیده‌ای در [[سلوک]] است که اگر [[ملکه]] نفس شده باشد و ایثارکننده به آسانی و از روی علاقه به این کار [[اقدام]] کند، نیکوست<ref>انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵؛ کاشانی، شرح منازل، ص۳۸۶.</ref>. برخی [[اهل معرفت]]، منشأ ایثار را متّصف شدن [[بنده]] به [[اسمای الهی]] می‌دانند<ref>ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۲، ص۱۷۹.</ref>.
+برخی علمای اخلاق ایثار را فضیلتی [[نفسانی]] دانسته‌اند که [[انسان]] با آن نه تنها از برخی نیازهایش چشم می‌پوشد، بلکه به [[نیازمندان]] نیز [[بذل و بخشش]] می‌کند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴.</ref>. سخاوت از اخلاق [[انبیا]]{{عم}}<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۲۵.</ref> و ایثار بالاترین درجه آن است<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>. اهل معرفت ایثار را از ارکان<ref>مستملی بخاری، اسماعیل بن محمد، شرح التعرف لمذهب التصوف، ج۳، ص۱۱۶۷.</ref> و [[آداب]] تصوف<ref>سلمی، محمد بن حسین، تسعة کتب فی اصول التصوف والزهد، ص۲۵۱.</ref> شمرده و آن را منبع [[رشد]] درخت [[محبت]] می‌دانند که با ایثار و انفاق آبیاری می‌شود<ref>ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله، حلیة الأولیاء و طبقات الاصفیاء، ج۱۰، ص۲۱۴.</ref>. به [[باور]] ایشان [[ایثار]] [[خُلق]] و [[رفتار]] پسندیده‌ای در [[سلوک]] است که اگر [[ملکه]] نفس شده باشد و ایثارکننده به آسانی و از روی علاقه به این کار [[اقدام]] کند، نیکوست<ref>انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵؛ کاشانی، شرح منازل، ص۳۸۶.</ref>. برخی [[اهل معرفت]]، منشأ ایثار را متّصف شدن [[بنده]] به [[اسمای الهی]] می‌دانند<ref>ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۲، ص۱۷۹.</ref>.
 [[امام خمینی]] نفسانیت و انانیت را در [[حقیقت]] ایثار دخیل می‌داند و باور دارد ایثار در جایی است که ایثارگر، خود و عمل خود را [[مشاهده]] کند؛ اما اگر خود را نبیند و تنها [[خدا]] را ببیند، این ایثار نیست بلکه بالاتر است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۹.</ref>. ایشان [[اسلام]] را عامل تحرک و [[جانفشانی]] می‌داند و بر این باور است که [[اعتقاد]] به وجود [[عالم آخرت]] و [[بهشت]] سبب جانفشانی‌های [[صدر اسلام]] و آنچه در [[ایران]] پیدا شد، بوده است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۱، ص۱۸۲ – ۱۸۳.</ref>. ایشان متحول شدن<ref>همان، ج۱۳، ص۴۴۰.</ref> و دست‌برداشتن از [[حجاب]] خودیت و مشاهده [[جمال الهی]] را زمینه‌ساز ایثار معرفی می‌کند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۳۳۳ - ۳۳۴.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۷.</ref>