بیست و دوم ذی‌حجه: تفاوت میان نسخه‌ها

=== [[شهادت]] [[میثم تمار]] ===

میثم تمار، یکی از خواص اصحاب و [[یاران]] سر علی {{ع}} و شیفتگان [[ولایت]] آن حضرت است. از جمله مسائلی که در مورد او [[شهرت]] دارد، [[پیشگویی‌ها]] و وقایعی است که بعداً تحقق یافت. بنا بر نقل [[شیخ مفید]] در [[ارشاد (کتاب)|ارشاد]]، در ماه [[ذیحجه]] سال ۶۰ هجری، ده [[روز]] پیش از ورود [[امام حسین]] {{ع}} به [[کربلا]]، به دلیل [[وفاداری]] به آن حضرت، به دست [[ابن زیاد]]، والی [[یزید]] در [[کوفه]] به دار آویخته شده و به شهادت رسید<ref>الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۱، ص۳۲۵.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۳۵.</ref>

 

 

آن حضرت پیش‌تر، سرگذشت و [[سرنوشت]] میثم تمار را از زبان [[رسول خدا]] {{صل}} شنیده بودند. میثم هم از پیش، شیفته [[اهل بیت]] {{عم}} و علاقه‌مند به آن [[عترت]] [[پاک]] بود. اما اولین برخورد حضوری و [[دیدار]] میثم با آن حضرت در دوران خلافت امام انجام گرفت. به دنبال همین برخورد و [[ملاقات]] بود که حضرت تصمیم گرفت میثم را از صاحبش بخرد و سپس [[آزاد]] کند.

 

در اولین ملاقات علی {{ع}} با میثم، حضرت پرسیدند: نامت چیست؟ گفت: سالم. [[امام]] فرمود: از رسول خدا {{صل}} شنیدم که پدرت نام تو را «میثم» گذاشته است، به همان نام برگرد و کنیه‌ات را «ابوسالم» قرار بده. گفت: [[خدا]] و [[رسول]] و [[امیرمؤمنان]] راست گفتند<ref>الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۱، ص۳۲۳.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۳۵.</ref>

آشنایی میثم با مولایش علی {{ع}} برای او توفیقی بزرگ و سعادتی ارزشمند بود. از این‌رو به شاگردی در مکتب علی گردن نهاد و دریچه قلبش را به روی معارف [[علوی]] گشود و [[جان]] تشنه‌اش را از چشمه زلال [[علوم]] آن حضرت سیراب کرد.

 

 

میثم، [[علم]] [[تفسیر قرآن]] را نزد [[حضرت علی]] {{ع}} فرا گرفت و از معارفی که از آن حضرت آموخته بود کتابی تدوین کرد که کتابش را پسرش از او [[روایت]] کرد. به همین جهت، میثم یکی از مؤلفان [[شیعه]] به حساب می‌آید. او صاحب سر امیرالمؤمنین {{ع}} بود و آن حضرت وی را به طریق فهمیدن حوادثی که در [[آینده]] اتفاق خواهد افتاد، آشنا کرده بود.

 

میثم، گاهی برخی از آنها را برای [[مردم]]، بازگو می‌کرد و مایه اعجاب دیگران می‌شد. این دانش و [[آگاهی]] از [[عاقبت]] افراد و [[پیشگویی‌ها]] در اصطلاح، به [[علم منایا و بلایا]] معروف است، که [[امامان معصوم]] {{عم}} به کسانی که آمادگی و استعداد و [[رازداری]] و ظرفیت و کشش آن را داشتند، می‌آموختند. [[میثم تمار]]، دست پرورده این مکتب بود. هرچند که اشخاص [[فرومایه]] و مغرض، یا [[جاهل]] و [[نادان]] او را به [[دروغگویی]] متهم می‌کردند<ref>بحارالأنوار، ج۳۴، ص۳۰۲.</ref>.

 

== صمیمیت و [[یگانگی]] ==

صفا و صمیمیتی که میان علی {{ع}} و میثم بود و [[میزان]] رابطه [[مودت]] آمیزشان را از انس و [[الفت]] این دو نسبت به هم می‌توان [[شناخت]]. حضرت، حتی به مغازه خرما فروشی میثم می‌رفت و در آنجا با او صحبت می‌کرد و [[قرآن]] و [[معارف دین]] را به او می‌آموخت.

 

یک بار [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} میثم را به دنبال کاری فرستاد و تا بازگشت او، خود در مغازه میثم ماند. یک مشتری برای خریدن خرما مراجعه کرد. حضرت فرمود: [[پول]] را بگذار و خرما بردار! وقتی میثم برگشت و از این معامله با خبر شد، دید پول‌های آن شخص، تقلبی است. قضیه را به حضرت گفت. علی {{ع}} فرمود: «آنان هم خرما را تلخ خواهند یافت». در همین گفت‌وگو بودند که آن مشتری، خرماها را باز آورد و گفت: این خرما تلخ است<ref>بحار الأنوار، ج۴۲، ص۲۶۸.</ref>.

 

این، نهایت [[خلوص]] بین آن دو و موقعیت میثم را نزد [[امام]] {{ع}} می‌رساند که آن حضرت در حالی که [[امیرمؤمنان]] و [[رهبر]] [[امت]] و عهده‌دار [[حکومت اسلامی]] است، در دکان میثم خرمافروشی هم می‌کند<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۳۷.</ref>.

 

 

رفتم و رفتم تا او را بر سر چاهی یافتم که سردر داخل چاه کرده و با چاه سخن می‌گوید. حضور مرا [[حس]] کرد و پرسید: کیستی؟ گفتم: میثم. فرمود: مگر به تو دستور ندادم که از آن خط فراتر نیایی؟! گفتم: چرا، مولای من، لکن از دشمنان نسبت به جانت ترسیدم و دلم [[طاقت]] نیاورد. پرسید: از آنچه گفتم، چیزی هم شنیدی؟ گفتم: نه‌ای مولای من! آن‌گاه، این اشعار را خطاب به من خواند:

 

==== پیشگویی‌های میثم ====

روزی میثم با [[ابن عباس]]، [[مفسر قرآن]] و شاگرد [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} در [[مدینه]] دیدار کرد و به او گفت: آنچه از [[تفسیر قرآن]] می‌خواهی بپرس! من تمام [[قرآن]] را نزد علی {{ع}} قرار گرفتم و آن حضرت [[تأویل قرآن]] را به من [[تعلیم]] فرمود.

 

[[ابن عباس]] که مراتب فضل و [[علم]] و تقوای میثم را می‌دانست، کاغذ و دواتی‌طلبید تا سخنان میثم را درباره [[تفسیر قرآن]] بنویسد. میثم پیش از بیان [[تفسیر]] گفت: ای ابن عباس، چگونه خواهی بود وقتی که مرا مصلوب و به دار آویخته ببینی، نهمین نفری که چوبه دارش هم کوتاه‌تر از دیگران است؟... ابن عباس گفت: [[کاهن]] هم که هستی؟! و خواست که کاغذ را پاره کند.

 

 

 

==== پس از [[شهادت امیرمؤمنان]] {{ع}} ====

میثم پس از شهادت حضرت علی {{ع}} در خدمت [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} بود، ولی ملازمت او با امام حسن {{ع}} محدود به مدت زمانی بود که [[امام علی]] {{ع}} در [[کوفه]] حضور داشتند و چون [[زندگی]] او در کوفه بود نتوانست با [[امام]] به [[مدینه]] مشرف شود، ولی در زمان [[امام حسین]] {{ع}} گاهی به [[مکه]] و مدینه مشرف و به خدمت آن حضرت می‌رسید و حتی در آخرین سفری که به [[مدینه]] داشت، [[امام]] را در مدینه نیافت و بدون اینکه امام را [[زیارت]] کند، به [[کوفه]] مراجعت نمود. وی بعد از مراجعت به [[فرمان]] [[ابن زیاد]] دستگیر و [[زندانی]] شد.

 

او به معرفی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} بسیار [[مشتاق]] بود و [[افکار]] [[عامه]] [[مردم]] را متوجه حقانیت امام و عظمت امام می‌نمود و حتی مدتی که از چنگال ابن زیاد فراری بود، در هر فرصت مناسب، [[مناقب]] و [[فضائل علی]] {{ع}} را بیان می‌کرد<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۴۰.</ref>.

 

میثم همراه نه نفر دیگر در یک [[روز]] به دار کشیده شد، ولی محل دارهای آنان متفاوت بود و چنان‌که علی {{ع}} به او فرموده بود، چوبه دار میثم از دیگران کوتاه‌تر و نزدیک منزلش بود. پس از [[شهادت]] میثم، ابن زیاد از [[دفن]] او جلوگیری کرد، تا آن‌که سه روز پس از شهادتش، چند تن از خرمافروشان کوفه، شبانه، جسد وی را از چوبه دار ربودند و در قبری میان گودال آب در سرزمین [[قبیله]] مراد به خاک سپردند<ref>رجال کشی، ص۸۳.</ref>.

از وقایع مهمی که در شب بیست‌ودوم [[ذیحجه]] رخ داد و [[توطئه]] [[دشمنان]] رسول خدا {{صل}} و امر [[ولایت امیرالمؤمنین]] را آشکار کرد، توطئه هَرشی است<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۲۴۱.</ref>.