عصمت حضرت زکریا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''پاسخ چهارم:''' درخواست نشانه برای [[اطمینان]] از صدور امر از جانب [[خدا]]: [[حضرت زکریا]] {{ع}} علامتی خواست تا برای وی روشن شود آیا این امر از سوی [[خداوند]] است. خداوند برای [[کیفر]] دادن و [[تنبیه]] وی، مهر [[سکوت]] بر لبانش نهاد. [[قرطبی]] این پاسخ را دیدگاه بیشتر [[مفسران]] می‌داند: {{عربی|قاله اکثر المفسرین}}<ref>محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ج۴، ص۸۰.</ref>.

این پاسخ نارساست؛ زیرا اولاً با ظاهر [[آیه شریفه]] ناسازگار است. ظاهر [[آیه]]، گویای این است که حضرت زکریا {{ع}} درخواست نشانه می‌کند و این درخواست از سوی خداوند پذیرفته می‌شود. حال چگونه می‌توان این نشانه را تنبیه شمرد؟ ثانیاً فرو بستن لب از گفت‌و‌گو با [[مردم]] و گشودن آن به ذکر و [[تسبیح خداوند]] را نمی‌توان [[عذاب]] دانست، بلکه این [[نعمت]] و رحمتی بود که خداوند بر آن حضرت ارزانی داشت؛ ثالثاً کلمه آیه، با تنبیه بودن تناسب ندارد؛ زیرا خداوند در پاسخ درخواست حضرت زکریا {{ع}} می‌فرماید: «نشانه تو این است که.»..؛ مگر اینکه آیه آن‌گونه که در برخی [[آیات]] گفته شد، به معنای مایه [[عبرت]] باشد، تا با تنبیه سازگار شود؛ ولی این مطلب با لحن و [[سیاق آیه]] و اینکه حضرت خود درخواست آیه کرده است، سازگاری ندارد»<ref>[[جعفر انواری|انواری، جعفر]]، [[نور عصمت بر سیمای نبوت (کتاب)|نور عصمت بر سیمای نبوت]] ص ۳۷۵.</ref>.

== پانویس ==

{{پانویس}}