بهشت حضرت آدم: تفاوت میان نسخه‌ها

بهشت حضرت آدم (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۷ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۱۱

۴٬۰۳۳ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۷ ژوئن ۲۰۲۳

←‏مقدمه

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۱۰۷

ویرایش

@@ خط ۱۵: / خط ۱۵: @@
 === علت ورود آدم و حوا به بهشت ===
 [[اهل کتاب]] [[سکونت]] آدم و حوا در بهشت را به جهت نگهبانی از باغ [[عدن]](قاموس [[کتاب مقدس]]، ص ۲۶) یا فلاحت و نگهداری آن باغ می‌‌دانند<ref>بحارالانوار، ج۱۱، ص ۷۱.</ref>. ، اما از نظر ما به دلیل آیه: {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً}}<ref>\1می‌خواهم جانشینی در زمین بگمارم» سوره بقره، آیه ۳۰.</ref> آدم و حوا از ابتدا برای [[زندگی]] در زمین [[خلق]] شده بودند و اینکه [[خدا]] او و حوا را در بهشت ساکن کرد فقط برای [[آزمایش]] و آشکار شدن عورات آنها و در نتیجه به زمین فرستاده شدن آنها بود<ref>المیزان، ج۱، ص ۱۲۸.</ref>.<ref>[[محمود مقدمی|مقدمی، محمود]]، [[آدم - مقدمی (مقاله)| مقاله «آدم»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)| دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۳۹-۵۰.</ref>
+==داستان قرآنی==
+پس از ماجرای [[آزمایش]] فرشتگان، به آدم دستور داده شد او و همسرش در بهشت سکنی گزیند، «به آدم گفتیم تو و همسرت در بهشت ساکن شوید و هر چه می‌خواهید از نعمت‌های آن گوارا بخورید! ولی به این درخت مخصوص نزدیک نشوید که از [[ظالمان]] خواهید شد»<ref>{{متن قرآن|وَقُلْنَا يَا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ}} «و گفتیم: ای آدم! تو و همسرت در بهشت جای گیرید و از (نعمت‌های) آن، از هر جا خواهید فراوان بخورید اما به این درخت نزدیک نشوید که از ستمگران گردید» سوره بقره، آیه ۳۵.</ref>.
+از [[آیات قرآن]] استفاده می‌شود که [[آدم]] برای [[زندگی]] در روی [[زمین]]، همین زمین معمولی [[آفریده]] شده بود، ولی در آغاز [[خداوند]] او را ساکن [[بهشت]] که یکی از باغ‌های سرسبز پرنعمت این [[جهان]] بود ساخت، محیطی که در آن برای آدم هیچ گونه [[ناراحتی]] وجود نداشت.
+شاید علت این جریان آن بوده که آدم با زندگی کردن روی زمین هیچگونه آشنائی نداشت، و [[تحمل]] زحمت‌های آن بدون مقدمه برای او مشکل بود، و از چگونگی [[کردار]] و [[رفتار]] در زمین باید اطلاعات بیشتری پیدا کند، بنابراین می‌بایست مدتی کوتاه تعلیمات لازم را در محیط بهشت ببیند و بداند زندگی روی زمین توأم با برنامه‌ها و [[تکالیف]] و [[مسئولیت‌ها]] است که انجام صحیح آنها باعث [[سعادت]] و [[تکامل]] و بقای [[نعمت]] است، و سرباز زدن از آن سبب [[رنج]] و ناراحتی.
+و نیز بداند هر چند او [[آزاد]] آفریده شده، اما این [[آزادی]] به‌طور مطلق و نامحدود نیست که هر چه خواست انجام دهد او می‌بایست از پاره‌ای از اشیاء روی زمین چشم بپوشد. و نیز لازم بود بداند چنان نیست که اگر [[خطا]] و لغزشی دامنگیرش شود درهای سعادت برای همیشه به روی او بسته می‌شود، نه می‌تواند بازگشت کند و [[پیمان]] ببندد که بر خلاف [[دستور خدا]] عملی انجام نخواهد داد تا دوباره به [[نعمت‌های الهی]] باز گردد.
+او در این محیط می‌بایست تا حدی پخته شود، [[دوست]] و [[دشمن]] خویش را بشناسد، چگونگی زندگی در زمین را یاد گیرد، آری این خود یک سلسله تعلیمات لازم بود که می‌بایست فراگیرد، و با داشتن این [[آمادگی]] به روی زمین قدم بگذارد.
+اینها مطالبی بود که هم آدم و هم [[فرزندان]] او در زندگی [[آینده]] خود به آن احتیاج داشتند، بنابراین شاید علت اینکه [[آدم]] در عین اینکه برای [[خلافت زمین]] [[آفریده]] شده بود مدتی در [[بهشت]] درنگ می‌کند و دستورهائی به او داده می‌شود جنبه تمرین و [[آموزش]] داشته باشد.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۲۳.</ref>