آثار بهره‌مندی از ولایت الهی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پذیرفتن]] [[ولایت]] [[خلیفه الهی]]، دو نوع آثار دارد: آثار [[دنیوی]] و [[اخروی]] و مهم‌تر آثار [[اخروی]] آن است، اگرچه آثار [[دنیوی]] نیز [[ارزشمند]] است؛ زیرا اگر فردی اندکی [[تفکر]] و [[تعقل]] کند، آن را [[تصدیق]] خواهد نمود: نسبت [[دنیا]] به [[آخرت]]، نسبت فرع با اصل و ناچیز در برابر همه چیز، زودگذر در مقابل ماندگار است: {{متن قرآن|كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا}}<ref>«آنان روزی که آن را ببینند، چنان است که (در دنیا) جز در پایان روزی یا نیمروزی درنگ نکرده بوده‌اند» سوره نازعات، آیه ۴۶.</ref>.

مفسری درباره [[آیه]] اخیر می‌نویسد: "در [[روز قیامت]]، [[ناصر]] و اعوانی با فرد نخواهد بود، چون هر کس مشغول به خودش است و به هیچ‌کس (حتّی [[فرزند]] یا [[پدر]] و [[مادر]] خود) اعتنا نمی‌کند"<ref>التبيان، ج۷، ص۱۵۴.</ref>.

اما کسانی که از [[اهل]] [[ایمان]] به [[یگانگی]] [[خدای متعال]] و [[حقانیت]] [[خلفای الهی]] باشند و به دستورهای [[دینی]] عمل کنند، در عالَمِ [[آخرت]] تنها نیستند؛ زیرا خدای [[مهربان]] برای آنان دوستدارانی در [[دنیا]] و [[آخرت]] قرار داده است: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا}}<ref>«به زودی (خداوند) بخشنده برای آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، (در دل‌ها) مهری خواهد نهاد» سوره مریم، آیه ۹۶.</ref>.

تأثیر اصلی و اساسی [[ولایت]] [[خلیفه الهی]]، مربوط‍ به [[عالم آخرت]] است، اما تأثیر [[دنیوی]] آن نیز مهم و مقدمه برای [[آخرت]] است. تأثیر [[دنیوی]]، عبارت از داشتن برنامه [[زندگی]] هدفمند، داشتن [[بهداشت]] جسمی بر اثر استفاده کردن از مأکولات [[طیب]] و [[پرهیز]] از [[مصرف]] خبایث، و داشتن [[بهداشت روانی]]، به [[دلیل]] داشتن [[آرامش روحی]] و آینده‌ای [[امیدوار]] و داشتن تکیه‌گاه مطمئن و [[توکل]] بر [[پروردگار]] خویش، [[ترقی]] و [[تکامل]] [[روحی]] و عدم برخورد به بُن‌بَستِ در امور [[زندگی]] و نداشتن [[ترس]]، [[حزن]] و [[اندوه]] و اجتناب از عوامل مخرّب [[روحی]]، امثالِ [[تندخویی]]، [[حرص]]، [[طمع]]، [[حسادت]]، [[کینه]] و [[سوءظن]] و دیگر [[صفات رذیله]] [[اخلاقی]] است.

اما تأثیر [[اخروی]] آنکه از همه مهم‌تر بلکه [[هدف]] اصلی است، لقا و [[ملاقات]] با مِهر و [[جمال]] و [[رضوان]] [[الهی]] است که نخست، خلفای خودش را همچون [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[اهل بیت]] {{عم}} او را، هنگامه [[جان]] دادن [[انسان]] ولایتمدار و ورود به عالَمِ [[آخرت]]، برای خوش آمدگویی و استقبال می‌فرستد و ملائک مکرّم از هر سو با [[سلام]] و تبریک، زمینه [[پذیرایی]] را فراهم می‌کنند و بعد [[پذیرایی]] با [[خانه]] مجلل و با شکوه بهشتی با انواع شراب‌های طهور و میوه‌های رنگارنگ و اقسام غذاهای لذیذ با پیشخدمت‌های حورعینی که چشم‌ها را [[اسیر]] خود می‌کنند؛ زیرا همچون دیگر [[نعمت‌ها]]، حکایت از مهر و [[جمال]] و مهر [[الهی]] دارد، می‌کند و بر اثر آن، به هیچ وجه [[احساس]] غریبی و [[تنهایی]] نمی‌کند. البته این در صورتی است که مدعی ولایتمداری، [[ولایت]] عملی ظاهری و [[باطنی]] داشته باشد و صِرفِ ادعا نباشد.

=== [[رضوان]] [[الهی]] ===

{{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَمَسَاكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ}}<ref>«خداوند به مردان و زنان مؤمن، بوستان‌هایی، نوید داده است که از بن آنها جویباران روان است؛ در آنها جاودانند، نیز جایگاه‌هایی پاک در بوستان‌های جاودان (نوید داده است) و خشنودی خداوند (از همه اینها) برتر است؛ این همان رستگاری سترگ است» سوره توبه، آیه ۷۲.</ref>. [[رضای الهی]] طبق مستفاد از [[آیه]] مذکور، [[فوز]] بزرگی است که قابل وصف و [[درک]] برای افراد در [[دنیا]] نیست، بلکه باید به عاَلمِ [[آخرت]] بروند تا اهمیت و [[عظمت]] آن را دریابند؛ [[رضای الهی]] هم در عالم دنیاست و هم در عاَلمِ [[آخرت]]، اما در [[آخرت]]، برای فرد [[مؤمن]] و پیرو [[حقیقی]] [[ولایت]] [[خلیفه الهی]]، ظاهر می‌شود و با خوش‌حالی وصف‌ناپذیر آن را می‌بیند و بر اثر [[عظمت]] ارزشی آن، از [[بهشت]] و نعمت‌های آن [[غافل]] و [[غرق]] در مِهر [[لقای الهی]] و رضای او می‌شود.

=== جلب [[محبت الهی]] ===

{{متن قرآن|قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«بگو اگر خداوند را دوست می‌دارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد و گناهانتان را بیامرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره آل عمران، آیه ۳۱.</ref>. یکی از آثار مهمّ دیگر برای [[پیروان]] واقعی [[خلفای الهی]] {{عم}} [[محبوبیت]] داشتن نزد [[پروردگار]] [[متعال]] است و [[آیه]] مذکور صریحاً آن را باز می‌گوید و نیازی به توضیح و تبیین ندارد. اما به نکته‌ای اشاره شود که افراد [[مطیع]] [[ولایت ولی]] [[حق]] متصّف به صفاتی [[نیک]]، همچون: [[تقوا]]، [[احسان]]، [[صبر]]، [[توکل]] و... می‌شوند و خدای [[مهربان]]، در کتابش [[اعلان]] کرده است که دوستدارشان بوده و آنان [[محبوب]] [[درگاه الهی]] هستند: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ}}<ref>«بی‌گمان خداوند پرهیزگاران را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۷۶.</ref>؛ {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ}}<ref>«خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره مائده، آیه ۴۲.</ref>؛ {{متن قرآن|وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ}}<ref>«و خداوند شکیبایان را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۴۶.</ref>.

بعد از [[آیه]] مذکور در ذیل عنوان، [[آیه]] بعدی می‌فرماید: افرادی که از [[اطاعت]] [[خدای سبحان]] و [[خلیفه]] او، روبگردانند، [[محبوب]] [[الهی]] نیستند: {{متن قرآن|قُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْكَافِرِينَ}}<ref>«بگو از خداوند و پیامبر فرمان برید و اگر پشت کردند (بدانند که) بی‌گمان خداوند کافران را دوست نمی‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۳۲.</ref>.

بنابراین، [[محبوبیت]] در پیشگاه [[الهی]]، مخصوص کسانی است که پیرو واقعی [[جانشین]] او باشند و افرادی که فقط‍ ادعای ولایتمداری بدون عمل را دارند، بنابر مستفاد از [[آیه]] اخیر، جزو [[گناهکاران]] و [[کافران]] عملی محسوب شده، لذا مطرود [[درگاه الهی]] هستند و [[حدیث]] منقول در ذیل عنوان عوامل بهره‌مندی، از جهتی مبین و [[مفسّر]] [[آیه شریفه]] است<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۶۵-۲۶۶.</ref>.

=== داشتن برنامه [[زندگی]] مطمئن و هدفمند ===

بنابراین، هنگامی که [[ادیان]] متصّف به [[حقانیت]] [[الهی]] بررسی شوند، [[تصدیق]] می‌شود که دارای [[کتاب آسمانی]] متضمن [[قوانین]] فردی و [[اجتماعی]] بوده<ref>دليل بر آن، اين آيه شريفه است كه حاكی از بعثت پيامبران {{عم}} ذهمراه با كتاب آسمانی است: {{متن قرآن|كَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ وَأَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فِيمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ وَمَا اخْتَلَفَ فِيهِ إِلَّا الَّذِينَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَيِّنَاتُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ فَهَدَى اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا لِمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ وَاللَّهُ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ}} «مردم (در آغاز) امّتی یگانه بودند، (آنگاه به اختلاف پرداختند) پس خداوند پیامبران را مژده‌آور و بیم‌دهنده برانگیخت و با آنان کتاب (آسمانی) را به حق فرو فرستاد تا میان مردم در آنچه اختلاف داشتند داوری کند و در آن جز کسانی که به آنها کتاب داده بودند، اختلاف نورزیدند (آن هم) پس از آنکه برهان‌های روشن به آنان رسید (و) از سر افزونجویی که در میانشان بود؛ آنگاه خداوند به اراده خویش مؤمنان را در حقیقتی که در آن اختلاف داشتند رهنمون شد و خداوند هر که را بخواهد به راه راست رهنمایی می‌کند» سوره بقره، آیه ۲۱۳.</ref> که ملاک وضع آنها، برای [[هدایت]] [[جوامع بشری]] به سوی [[رشد]] و کمال فردی و [[اجتماعی]]، در امور ماّدی و [[معنوی]] بوده است. قوانینی که تدوین‌ کننده آنها، [[پروردگار]] عالمیان، [[حکیم]] و علیم مطلق و محیط‍ بر همه چیز از جمله زمان و مکان بوده، لذا [[قوانین]] وضع شده او، عاری از هر [[نقص]] و [[عیب]] است و اگر افراد [[مؤمن]] به نحو صحیح بدون افراط‍ و تفریط‍ و با [[خلوص نیت]] و به قصد [[قرب الهی]]، آنها را عملی و [[اجرا]] کنند، از برنامه [[زندگی]] مطمئن و هدفمند همراه با [[رشد]] و [[تکامل]]، بهره‌مند خواهند شد.

=== [[زندگی]] [[پاکیزه]] ===

{{متن قرآن|مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}}<ref>«کسانی از مرد و زن که کار شایسته‌ای کنند؛ و مؤمن باشند، بی‌گمان آنان را با زندگانی پاکیزه‌ای زنده می‌داریم و به یقین نیکوتر از آنچه انجام می‌دادند پاداششان را خواهیم داد» سوره نحل، آیه ۹۷.</ref>. ثمره [[ولایت ولی]] [[حق]] و [[عمل صالح]]، برای افراد [[مؤمن]]، بهره‌مندی از [[حیات]] [[طیب]] است، هنگامی که [[زندگی دنیوی]] [[انسان]] از خبایث [[مادّی]]، مأکولات مؤثر در خبایث [[روحی]]، [[ولایت]] [[باطل]]، [[گناه]]، آلودگی‌های [[معنوی]] و [[شرک]] [[پاک]] باشد، خدای [[مهربان]] به او [[زندگی]] [[پاکیزه]] [[مادّی]] که بر اثر استفاده از مأکولات [[طیب]]<ref>{{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ مَاذَا أُحِلَّ لَهُمْ قُلْ أُحِلَّ لَكُمُ الطَّيِّبَاتُ...}} «از تو می‌پرسند که چه بر آنها حلال است؟ بگو (همه) چیزهای پاکیزه بر شما حلال است..». سوره مائده، آیه ۴.</ref> حاصل می‌شود و [[زندگی]] [[طیب]] [[معنوی]] که ناشی از قناعت‌طبعی و [[خشنودی]] به آنچه [[خدا]] روزی او گردانیده، می‌دهد، و بعد از مردن با [[روح]] [[طیب]] و [[پاک]] به سوی [[ملاقات]] پروردگارش می‌رود و موجب خوش‌حالی و خوش‌آمدگویی ملائک با آنان می‌شود و آنها را به سوی [[بهشت]] با تمام امکانات [[پذیرایی]]، [[دعوت]] می‌کنند:{{متن قرآن|الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ}}<ref>«همان کسانی که در حال پاکی، فرشتگان جانشان را می‌گیرند؛ (و به آنان) می‌گویند:» سوره نحل، آیه ۳۲.</ref>.<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۶۷-۲۶۸.</ref>

=== شِفای جسمی و [[روحی]] ===

اما بنابر بررسی [[آیات قرآن]] [[مجید]]، [[قرآن]] کتابی است که در آن افراد [[مؤمن]] را به انواع خوراکی‌ها و آشامیدنی‌های [[طیب]] و مفید برای [[بدن]] [[راهنمایی]] می‌کند و به [[اعتدال]] و میانه‌رَوی در استفاده از آنها توصیه می‌کند و از [[اسراف]] و [[پرخوری]] که موجب بسیاری از امراض بدنی است<ref>در اين باره مفسری می‌نويسد: {{عربی|قيل: لقد جمع الله الطب في نصف آية؛ اقول: هو اسراف ناظر الى الافراط‍ في الاكل}}؛ الاصفی فی تفسير القرآن، ج۱، ص۳۶۸.</ref>، [[نهی]] می‌کند: {{متن قرآن|كُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا}}<ref>«بخورید و بیاشامید و گزافکاری نکنید» سوره اعراف، آیه ۳۱.</ref>. یا به خوراکی [[راهنمایی]] می‌کند که دوای فراوانی از امراض بدنی است، مانندِ عسل: {{متن قرآن|فِيهِ شِفَاءٌ لِلنَّاسِ}}<ref>«در آن برای مردم درمانی است» سوره نحل، آیه ۶۹.</ref>.

و نیز شِفا از امراض [[روحی]] و [[رذایل اخلاقی]] است که در آن، همچون طبیب [[دلسوز]]، از کارهایی که موجب بیماری‌های [[روحی]] است، سفارش به [[پرهیز]] از آنها می‌کند، لذا [[حضرت علی]] {{ع}} درباره درمان امراض [[روحی]] به وسیله [[قرآن مجید]] می‌فرمایند: {{متن حدیث|فَاسْتَشْفُوهُ مِنْ أَدْوَائِكُمْ وَ اسْتَعِينُوا بِهِ عَلَی لَأْوَائِكُمْ فَإِنَّ فِيهِ شِفَاءً مِنْ أَكْبَرِ الدَّاءِ وَ هُوَ الْكُفْرُ وَ النِّفَاقُ وَ الْغَيُّ وَ الضَّلَالُ}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۶؛ از اين قرآن، برای بيماری‌های خود شفا بخواهيد و برای حل مشكلاتتان [روحی] از آن ياری بطلبيد، چون كه در اين كتاب درمان و داروی بزرگ‌ترين دردهای كفر، نفاق، پوچگرايی و گمراهی است.</ref>.

=== افزایش [[قوّت]] [[روحی]]، جسمی و [[مادّی]] ===

یکی از دعوت‌های [[خلفای الهی]]، [[دعوت]] به [[استغفار]] و [[شُکر]] بود و افرادی که به آن [[دعوت]]، پاسخ مثبت داده و [[استغفار]] و [[شُکر]] [[حقیقی]] که دوری و [[انزجار]] از [[گناهان]] و [[عمل صالح]] خالصانه است، کنند که اگر گروهی باشد، موجب [[نزول]] [[برکات]] آسمانی می‌شود و اگر فردی باشد، موجب ازدیاد قوت [[روحی]] و جسمی که عبارت از صحت [[بدن]] و [[سلامت]] آن از انواع [[بیماری‌ها]] و [[فزونی اموال]] و [[اولاد]] خواهد شد. یک نمونه از آن، [[دعوت]] [[حضرت هود]] {{ع}} از قومش به [[استغفار]] و [[توبه]] است:{{متن قرآن|وَيَا قَوْمِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا وَيَزِدْكُمْ قُوَّةً إِلَى قُوَّتِكُمْ وَلَا تَتَوَلَّوْا مُجْرِمِينَ}}<ref>«و ای قوم من! از پروردگارتان آمرزش بخواهید و آنگاه به سوی او توبه آورید تا از آسمان بر شما بارانی یکریز فرستد و شما را نیرو بر نیرو بیفزاید و گناهکارانه رو مگردانید» سوره هود، آیه ۵۲.</ref>.

بنابراین، اگر [[مؤمنان]] و [[مسلمانان]] به دعوت‌های [[خلفای الهی]] {{عم}} پاسخ عملی دهند و شُکرگزار و از [[اهل]] [[استغفار]] باشند، از ثمرات [[معنوی]]، ([[قوّت]] [[روحی]] در کسب توفیقات [[الهی]]) و ماّدی ([[قوّت]] و صحت [[بدن]] و [[نیرومندی]] آن در انجام [[وظایف دینی]] و کسب [[روزی حلال]] و [[برکت]] در آن) بهره‌مند می‌شوند<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۶۹-۲۷۰.</ref>.

=== [[آرامش]] ===

{{متن قرآن|وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ فَمَنْ آمَنَ وَأَصْلَحَ فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref>«و ما پیامبران را جز نویدبخش و بیم‌دهنده نمی‌فرستیم پس کسانی که ایمان آورند و به راه آیند نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند» سوره انعام، آیه ۴۸.</ref>. [[آرامش روحی]] وسیله‌ای کارآمد برای رسیدن به آرزوهای [[مادّی]] و [[معنوی]] است و کسی که از آن بی‌بهره باشد، از رسیدن به مقاصد خود، [[محروم]] خواهد ماند. و در این میان آنچه باید به عنوان یک مقصد اساسی برای یک دوراندیش مطرح باشد، مقصدی ماندگار و [[ابدی]] است و آن [[قرب]] و [[رضوان]] [[الهی]] که با [[ایمان]] و [[اصلاح]] خویشتن حاصل می‌شود و [[ایمانی]] صحیح و [[حقیقی]] است که کامل باشد و هیچ نقصی و تبعیضی در آن نباشد و آن، [[ایمان]] به [[حقانیت]] [[خلفای الهی]] و [[پیروی]] از دستورهای الهی‌گونه آنان است که موجب [[آرامش]] [[حقیقی]] [[روحی]] می‌شود و شخص در لوای [[ولایت]] [[حق]]، دیگر [[ترس]] و اندوهی نخواهد داشت و با [[عنایت]] ولی [[حق]] به سوی و [[تکامل]] پیش می‌رود تا به مقصد اصلی که اعلا مراتب [[قرب الهی]] است، برسد. در این بین، اگر [[اجل]] مهلت نداد، همچون [[مجاهد فی سبیل الله]]، دارای [[اجر]] [[شهید]] بوده و با [[شفاعت]] اولیای [[حق]] در عالَمِ [[آخرت]] به مقصدش ان‌شاءالله نایل خواهد آمد.

برخی دیگر از [[مفسرین]] می‌نویسند: مراد، [[نفی]] [[خوف]] و [[حزن]] از مردن است که از مردن، [[حزن]] و ترسی ندارند<ref>تفسیر مقاتل بن سلیمان، ج۱، ص۱۰۰.</ref>. مفسری در اشکال وارده شده درباره [[نفی]] [[خوف]] و [[حزن]] از برای [[مؤمنین]] در برخی [[آیات]] و [[اثبات]] [[خوف]] در [[آیات]] و [[احادیث]] دیگر می‌نویسد: "خوف در [[علم اخلاق]] بر دو قِسم است: [[خوف ممدوح]] و [[خوف]] مذموم. [[خوف ممدوح]] بر سه قِسم است:

# [[خوف]] از [[سوء]] [[عاقبت]]،... و اشکالی که متوجه [[آیه]] شده این است‌که اگر مراد از [[نفی]] [[خوف]] در [[آیه شریفه]] [[خوف]] از [[امور دنیوی]] است که [[اهل]] [[ایمان]] در [[دنیا]] بیش‌تر گرفتار [[ابتلائات]] هستند و اگر مراد [[خوف]] [[دینی]] [[ممدوح]] است که با [[آیات]] و [[اخبار]] مذکور منافات دارد؛ جواب این است که: مراد مطلق [[خوف]] است، اما در [[دنیا]] چون [[مؤمن]] و پیرو [[هدایت]] [[حق]]، [[معرفت]] دارد، بلیاتی که از جانب [[حق]] است، موافق [[حکمت]] و [[مصلحت]] و موجب ارتقای رتبه و [[درجه]] اوست، به [[قضای الهی]] [[راضی]] و دربرابر به [[اوامر]] او [[تسلیم]] بوده و [[خوف]] و اضطرابی ندارد.

و اما [[خوف از خدا]] برای این است که مبادا [[تقصیر]] و کوتاهی در [[اطاعت]] [[اوامر]] او و [[وظیفه]] [[بندگی]] خود کرده باشد. همچنین [[خوف]] از [[معصیت]] و [[سوء]] [[عاقبت]] برای ارتکاب اموری است که سبب این [[خوف]] می‌شود، و چون در [[آیه شریفه]] عدم [[خوف]] را بر [[متابعت]] [[هدایت]] [[پروردگار]] مترتب کرده و [[خوف]] [[مؤمن]] که در [[آیات]] و [[اخبار]] [[مدح]] شده، مترتب بر ترک [[متابعت]]، یا احتمال [[تقصیر]] و کوتاهی در آن است، با یکدیگر مخالفتی ندارد. به بیان دیگر: [[خداوند]] مقرر فرموده: کسی که [[متابعت]] [[هدایت]] او را بکند از [[خوف]] و [[حزن]] مصون است و [[مؤمن]] می‌ترسد که مبادا کوتاهی در [[پیروی]] از [[هدایت]] [[حق]] کرده باشد و موجب سلب [[مصونیت]] او شود و واضح است که این دو معنا منافاتی ندارند.

جمله چهارم در {{متن قرآن|وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ}}. [[حزن]] به واسطه فوت [[منافع]] و وارد شدن مکاره و مضارّ است و کسی که [[هدایت]] [[پروردگار]] را [[پیروی]] کند، منفعتی از او فوت نمی‌شود و ضرری نیز بر او وارد نمی‌گردد. و اما [[منافع دنیوی]] آنچه به او نرسد، در [[حقیقت]] [[صلاح]] او نبوده و اگر صلاحش بود، به‌او می‌رسید و [[منافع اخروی]] نیز از او منع نخواهد شد، بلکه قبل از [[مرگ]]، [[بشارت]] [[سعادت]] به او داده می‌شود و [[موت]] اول راحت اوست و تمام مثوبات [[الهی]] در همه مراحل بعد از [[مرگ]] به او خواهد رسید. بنا بر این، هیچ حزنی برای او نیست"<ref>أطیب البیان، ج۲، ص۵ و ۶.</ref>.

اما اینکه در [[اسلام]] چرا هیچ کس نباید در [[آرامش]] و [[اطمینان]] کامل، و باید میان حالت [[خوف و رجا]] باشد؟! در جواب، باید گفت: [[آرامش]] به دو قِسم تقسیم می‌شود: [[دنیوی]]، و [[معنوی]] و [[اخروی]].

بر همین اساس [[خوف]] نسبت به موارد آن، مختلف می‌شود که [[نفی]] [[خوف]] در [[آیه کریمه]] مطلق نبوده، لذا آنچه در [[آیات]] و [[اخبار]] برای [[مؤمن]] [[اثبات]] شده، نسبت به برخی موارد بوده است؛ حتّی ملائک نیز دارای [[خوف]] هستند و [[تسبیح]] آنان بر اثر [[خوف]] از [[عظمت]] و کبریای [[پروردگار]] سبحان است: {{متن قرآن|وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلَائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ}}<ref>«و تندر به سپاس او، او را پاک می‌خواند و فرشتگان نیز از بیم وی (او را پاک می‌خوانند)» سوره رعد، آیه ۱۳.</ref>. لذا [[خوف]] و حزنی که موجب سلب [[آرامش روحی]] برای کسب [[کمالات معنوی]] بوده، از [[مؤمنان]] [[حقیقی]] [[نفی]] شده و مواردی که دارای نقش سازنده برای [[ترقی]] و [[تکامل]] بوده، [[اثبات]] گردیده است<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۷۱-۲۷۵.</ref>.

=== داشتن [[نور]] برای حرکت در [[ظلمات]] ===

آن [[آیه شریفه]]، دارا بودن [[نور]] برای پیمودن راه را، مشروط‍ به داشتن [[تقوای الهی]] و [[ایمان]] و [[ولایت‌پذیری]] عملی از [[پیامبر اسلام]] {{صل}} می‌نماید که ثمره داشتن آن دو شرط‍‌، منوّر شدن به [[نور]] [[علم]] و [[درک]] [[باطنی]] است که با آن می‌تواند به [[راحتی]] [[حق]] را از [[باطل]]، [[نورانیت]] و [[حقانیت]] امری را از [[ظلمت]] و بطلان آن تشخیص بدهد و از موارد ظلمانی مؤثر در ایجاد [[ظلمت]] [[معنوی]] و [[روحی]] دوری کند و در برخورد با مسائل [[زندگی]]، بتواند به آنچه جذابیت [[حقیقی]] دارد، عمل کند و از موارد جذابیت کاذب و [[گمراه‌کننده]] بپرهیزد<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۷۵-۲۷۶.</ref>.

=== [[هدایت]] و [[تکامل معنوی]] ===

و با لحاظ آن [[آیه]] و [[آیه]] مذکور، کسانی که [[اطاعت]] همه‌جانبه از [[حجت]] [[خدای متعال]] داشته باشند، [[هدایت]] یافته‌اند که [[پروردگار]] [[متعال]] به آنان [[توفیق]] بیش‌تر اعطا کرده و موجب [[رشد معنوی]]، [[تکامل]] و وصول به [[مقامات]] بالاتر برای آنان می‌شود، لذا [[الطاف]] خفیه [[الهی]] شامل حال آنان شده و به مراتب و درجات عالی [[ایمان]] [[ترقی]] می‌کنند و در مسیر سِیر و [[سلوک]] [[معنوی]]، [[خدای متعال]] آنان را [[یاری]] کرده و راه‌های سخت پیمودن آن را، برای افراد ولایتمدار ولی [[حق]] آسان می‌کند و [[اضطراب]] و دلهره‌های [[شیطانی]] را از دل‌های آنان برطرف ساخته و بر [[قلب]] آنان [[آرامش]] را قرار می‌دهد تا بتوانند به مراحل عالی [[ایمان]] برسند: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ السَّكِينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لِيَزْدَادُوا إِيمَانًا مَعَ إِيمَانِهِمْ وَلِلَّهِ جُنُودُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا}}<ref>«اوست که آرامش را در دل مؤمنان فرو فرستاد تا ایمانی بر ایمانشان بیفزایند و سپاهیان آسمان‌ها و زمین از آن خداوند است و خداوند دانایی فرزانه است» سوره فتح، آیه ۴.</ref>.<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۷۶-۲۷۷.</ref>

=== داشتن [[تقوا]] و بهره‌مندی از ثمرات آن ===

در ویژگی‌های [[ولایت]] [[خلیفه الهی]] مطرح شد که یکی از خصوصیات آنان، [[دعوت به تقوا]] و به داشتن آن بود که اگر افراد به آن، عمل کنند و متّصف به [[تقوای الهی]] شوند، از ثمرات [[معنوی]] آن بهره‌مند می‌شوند. از جمله اینکه در هیچ یک از امور [[زندگی]] به بُن‌بَست برخورد نمی‌کنند و همواره راه نجاتی در پیش‌رو خواهند داشت: {{متن قرآن|وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا}}<ref>«و هر کس از خداوند پروا کند (خداوند) برای او دری می‌گشاید» سوره طلاق، آیه ۲.</ref>. [[رزق حلال]] و [[طیب]] از جایی که توقع و [[گمان]] به آن ندارند، نصیب آنان می‌گردد: {{متن قرآن|وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ}}<ref>«و به او از جایی که گمان نمی‌برد روزی می‌دهد» سوره طلاق، آیه ۳.</ref>.

=== تأخیر اجَل مقدّر به اجَل مسمّی ===

=== [[رستگاری]] ===

اما بنابر تعریف دیگر، بین معنای فَلَح و فَلْح فرق گذاشته شده و دومی به شکافتن و جداکردن معنا گردیده است:{{عربی|و الفَلْحُ: الشَّقُّ و القطع. فَلَح الشي‏ءَ يَفْلَحُه فَلْحاً: شَقَّه}}<ref>لسان العرب، ج۲، ص۵۴۷، کلمه فلح.</ref>. پس طبق تعریف دوم، به کشاورز "فّلاح" می‌گویند؛ زیرا [[زمین]] را می‌شکافد و دانه در آن قرار می‌دهد و [[مراقبت]] و آبیاری می‌کند تا به ثمر برسد و بدان وسیله خود و دیگری از آن بهره‌مند شوند. سپس به هر نوع [[پیروزی]]، رسیدن به مطلوب و [[خوشبختی]] اطلاق شده است. در [[حقیقت]] افراد پیروزمند و [[خوشبخت]]، موانع را از سر راه برمی‌دارند و راه خود را به سوی مقصد می‌شکافند تا به آن برسند، لذا کسی که [[صفات رذیله]] را از درون و برون خود بیرون کند و گوهر [[نَفْس]] [[انسانی]] را با صفات [[نیک]] بروز دهد، مشمول [[آیه شریفه]]: {{متن قرآن|قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا}}<ref>«بی‌گمان آنکه جان را پاکیزه داشت رستگار شد» سوره شمس، آیه ۹.</ref> می‌شود. پس مستفاد از [[آیه شریفه]] مذکور در ذیل عنوان، این است که کسانی که [[مؤمن]] به [[حقانیت]] ولی [[حق]] بوده و در حال [[مجاهده]] [[نفسانی]] و [[مالی]] باشند، به [[فلاح]] و [[رستگاری]] رسیده‌اند.

=== [[رحمت ویژه الهی]] ===

=== [[بخشش گناهان]] ===

=== [[نصرت الهی]] ===

{{متن قرآن|إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهَادُ}}<ref>«ما پیامبران خویش و مؤمنان را در زندگی این جهان و در روزی که گواهان (به گواهی) برخیزند یاری می‌کنیم» سوره غافر، آیه ۵۱.</ref>. کلمه "نَصَرَ" به معنای تقویت کردن و نیرومند ساختن برای [[غلبه]] بر [[مشکلات]] و رسیدن به [[آرزوها]] و مقاصد است، وقتی آن را به [[خدای متعال]] نسبت می‌دهیم، [[نصرت الهی]] برای افراد [[مؤمن]]، در اهداف و مقاصدی است که موجب حفظ‍ [[دین]] و [[تکامل]] و [[رشد]] در [[کمالات معنوی]] می‌شود و یکی از موارد بارز آن، تقویت [[روحی]] و جسمی [[مؤمنین]] در برابر [[دشمنان]] [[مخالف]] [[دین]] و پیروزکردن و [[غلبه]] دادن [[مؤمنین]] بر آنان است. [[نصرت الهی]] یکی از مصادیق بارز [[رحمت ویژه الهی]] است که به لحاظ اهمیت آن، در عنوان مستقلی مطرح شد.

بنابر مستفاد از [[آیه شریفه]]، [[نصرت الهی]] مطلق بوده و شامل [[دنیا]] و [[آخرت]] و [[امور دنیوی]]، مانند کسب [[رزق حلال]] و [[امور معنوی]]، مانندِ تقویت [[روحی]] برای عمل به [[احکام]] و دستورهای [[دینی]] می‌شود.

=== [[همنشینی]] با [[انبیا]]، [[اوصیا]]، [[شهدا]] و [[اولیا]] ===

از [[آیه شریفه]] استفاده می‌شود، کسی که واقعاً در لوای [[ولایت ولی]] باشد، جزء او می‌شود و با او [[معیت]] [[روحی]] و [[معنوی]] در [[دنیا]] خواهد داشت و در [[آخرت]] آن [[معیت]] [[روحی]]، ظهور می‌یابد و با او در عالَم [[آخرت]] همنشین می‌شود. عده‌ای از [[مفسرین]]، آن [[معیت]] را در [[دنیا]] [[نفی]] کرده و برای عالَم [[آخرت]] ثابت می‌کنند<ref>تفسیر نمونه، ج۳، ص۴۶۱.</ref> و برخی دیگر می‌نویسند: "جمله [[آیه]] {{متن قرآن|فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ}} دلالت بر لحوق دارد نَه اینکه با آنان یکی می‌گردد و مانندِشان می‌شود، پس افراد [[مطیع]]، ملحق به افراد [[منعم علیهم]] می‌شوند"<ref>المیزان، ج۴، ص۴۰۷.</ref>؛ ولی آن نظریه‌ها خلاف ظاهر [[آیات]] و [[اخبار]] وارد شده در این باره است. اما [[آیه]]: {{متن قرآن|فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي}}<ref>«پس هر که از من پیروی کند از من است» سوره ابراهیم، آیه ۳۶.</ref> و در روایتی از [[پیامبر اسلام]] {{صل}} [[نقل]] شده است: {{متن حدیث|فَقَالَ النَّبِيُّ {{صل}} سَلْمَانُ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ}}<ref>بحارالانوار، ج۱۸، ص۱۹، باب ۶، ح۴۵.</ref>.

[[همنشینی]] و [[انس]] با [[انبیا]]، [[اوصیا]]، [[صدیقین]]، [[شهدا]] و [[صالحان]]، چنان ارزشی دارد که [[خدای متعال]]، آن را یکی از نعمت‌های بزرگ برای [[پیروان]] واقعی [[خلفای الهی]] بیان می‌کند که [[انس]] [[روحی]] و [[معنوی]] با ولی [[حق]] صاحب زمان {{ع}} برای طالبان [[کمالات معنوی]] و [[روحی]] در [[دنیا]]، یکی از آرزوهای بزرگ است که هماره در [[فراق]] از آن [[انس]]، دلگیر و [[غمگین]] هستند و تلاش و [[مراقبت]] همه‌جانبه در [[اعمال]] و افکارشان می‌کنند تا شاید برای لااقل چند صباحی آن را بیابند. این در دنیاست و در [[عالم آخرت]]، طالبان [[قرب]] و [[جمال الهی]] برای وصال و [[دیدار]] از [[جمال]] دلربای [[الهی]]، تنها در پی، [[همنشینی]] با چهره‌هایی هستند که حکایت از [[جمال الهی]] دارند و آنان همان کسانی هستند که وصفشان در [[آیه شریفه]] بیان شد.

=== [[بهشت]] [[ابدی]] همراه با [[سلام]] خدای [[مهربان]] و ملائک ===

آری، شنیدن ندای [[محبوب]]، ندایی آمیخته با [[محبت]]، و آکنده از [[لطف]]، سر تا پای [[بهشتیان]] را [[غرق]] [[سُرور]] می‌کند، که یک لحظه آن بر تمام [[دنیا]] و آنچه در آن است [[برتری]] دارد! جذبه [[شهود]] [[محبوب]]، و [[دیدار]] [[لطف]] [[یار]]، چندان [[لذت‌بخش]] و شوق‌انگیز است که دَمی از آن با هیچ نعمتی حتّی با تمام [[جهان]] برابر نیست. و [[عاشقان]] [[دیدار]] او آن چنان هستند که اگر این [[افاضه]] [[معنوی]] از آنان قطع شود، قالب تهی می‌کنند، آن‌هم سلامی که از [[رحمت]] خاصّه او، یعنی [[مقام]] رحیمیتش سرچشمه می‌گیرد و تمام [[الطاف]] و [[کرامات]] در آن جمع است!

=== ایمنی از پیش‌آمدهای ترسناک عالَمِ [[آخرت]] ===

=== برخورداری از [[طلب]] [[آمرزش]] و دعای [[فرشتگان]] ===

=== تثبیت [[الهی]] ===

=== [[بشارت‌ها]] ===

{{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ * لَهُمُ الْبُشْرَى فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ لَا تَبْدِيلَ لِكَلِمَاتِ اللَّهِ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ}}<ref>«آنان که ایمان آوردند و پرهیزگاری می‌ورزیدند * در زندگی این جهان و در جهان واپسین نوید آنان راست. هیچ دگرگونی در کلمات خداوند نیست، این است که رستگاری سترگ است» سوره یونس، آیه ۶۳-۶۴.</ref>. بشارت‌های مختلف از طرق گوناگون، [[پیامبران]] {{عم}} {{متن قرآن|كَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ...}}<ref> «مردم (در آغاز) امّتی یگانه بودند، (آنگاه به اختلاف پرداختند) پس خداوند پیامبران را مژده‌آور برانگیخت» سوره بقره، آیه ۲۱۳.</ref>؛ {{متن قرآن|رُسُلًا مُبَشِّرِينَ...}}<ref>«پیامبرانی نویدبخش» سوره نساء، آیه ۱۶۵.</ref>؛ {{متن قرآن|وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ...}}<ref>«و ما پیامبران را جز نویدبخش نمی‌فرستیم» سوره انعام، آیه ۴۸.</ref>؛ {{متن قرآن|أَكَانَ لِلنَّاسِ عَجَبًا أَنْ أَوْحَيْنَا إِلَى رَجُلٍ مِنْهُمْ أَنْ أَنْذِرِ النَّاسَ وَبَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَ رَبِّهِمْ قَالَ الْكَافِرُونَ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ مُبِينٌ}}<ref>«آیا برای مردم شگرف است به مردی از آنان وحی کنیم که به مردم هشدار بده و مؤمنان را آگاه ساز که نزد پروردگارشان پایگاهی راستین دارند؛ کافران می‌گویند: بی‌گمان این جادوگری آشکار است» سوره یونس، آیه ۲.</ref>؛ {{متن قرآن|وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ...}}<ref>«و ما فرستادگان را جز نویدبخش نمی‌فرستیم» سوره کهف، آیه ۵۶.</ref> و [[فرشتگان]] به افراد با [[ایمان]] داده می‌شود، [[بشارت]] به [[رحمت ویژه پروردگار]] [[جهان]]{{متن قرآن|يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَرِضْوَانٍ وَجَنَّاتٍ لَهُمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُقِيمٌ}} <ref>«پروردگارشان آنان را به بخشایش و خشنودی از سوی خویش و بوستان‌هایی که ایشان را در آنها نعمتی پایدار است نوید می‌دهد» سوره توبه، آیه ۲۱.</ref>، [[نصرت]] و [[یاری]] آنان{{متن قرآن|وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ رُسُلًا إِلَى قَوْمِهِمْ فَجَاءُوهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَانْتَقَمْنَا مِنَ الَّذِينَ أَجْرَمُوا وَكَانَ حَقًّا عَلَيْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref> «و بی‌گمان پیش از تو پیامبرانی به سوی قوم آنان فرستادیم که برای آنها برهان‌ها (ی روشن) آوردند و ما از گناهکاران انتقام گرفتیم و یاری مؤمنان بر ما واجب است» سوره روم، آیه ۴۷.</ref>؛ {{متن قرآن|إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهَادُ}}<ref>«ما پیامبران خویش و مؤمنان را در زندگی این جهان و در روزی که گواهان (به گواهی) برخیزند یاری می‌کنیم» سوره غافر، آیه ۵۱.</ref>، [[فضل]] بزرگ [[خدای متعال]]{{متن قرآن|وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ فَضْلًا كَبِيرًا}}<ref> «و به مؤمنان مژده بده که آنان را از سوی خداوند بخششی بزرگ خواهد بود» سوره احزاب، آیه ۴۷.</ref>، [[پاداش]] و [[اجر]] [[عظیم]] [[الهی]]{{متن قرآن|إِنَّ هَذَا الْقُرْآنَ يَهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ وَيُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا كَبِيرًا}}<ref> «بی‌گمان این قرآن به آیین اس[[تورات]]ر رهنمون می‌گردد و به مؤمنانی که کارهای شایسته انجام می‌دهند مژده می‌دهد که پاداشی بزرگ دارند» سوره اسراء، آیه ۹.</ref>، [[مغفرت]] و [[آمرزش]] و [[پاداش]] کریمانه{{متن قرآن|إِنَّمَا تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّكْرَ وَخَشِيَ الرَّحْمَنَ بِالْغَيْبِ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَأَجْرٍ كَرِيمٍ}}<ref> «تو تنها به آن کس می‌توانی بیم دهی که از این قرآن پیروی می‌کند و از (خداوند) بخشنده در نهان بیم دارد پس او را به آمرزش و پاداشی ارزشمند نوید ده» سوره یس، آیه ۱۱.</ref> و باغ‌های بهشتی با آنچه میلشان می‌خواهد{{متن قرآن|ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ}} <ref>«این همان است که خداوند (آن را) به بندگانی از خویش که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند مژده می‌دهد بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را و هر کس کاری نیک انجام دهد برای او در آن پاداشی نیک بیفزاییم که خداوند آمرزنده‌ای سپاس‌پذیر است» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref> و از همه مهم‌تر، [[نزول]] ملائک بر آنها و رفع [[خوف]] و [[حزن]] از آنها و [[بشارت]] به [[بهشت]] و انواع [[لذایذ]] آن و [[بشارت]] به [[همراهی]] آنان در [[دنیا]] و [[آخرت]] است: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ * نَحْنُ أَوْلِيَاؤُكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَشْتَهِي أَنْفُسُكُمْ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ}}<ref>«فرشتگان بر آنان که گفتند: پروردگار ما خداوند است سپس پایداری کردند، فرود می‌آیند که نهراسید و اندوهناک نباشید و شما را به بهشتی که وعده می‌دادند مژده باد! * ما دوستان شما در این جهان و در جهان واپسینیم و در آنجا هر چه دلتان بخواهد هست و هر چه درخواست کنید دارید» سوره فصلت، آیه ۳۰-۳۱.</ref>.

در جمع‌بندی از [[آیات]] و [[روایات]]، استفاده می‌شود، اگر مدعیان ولایتمدار ولی [[حق]]، در ادعایشان [[صداقت]] داشته و در ایمانشان [[استقامت]] و مخلصانه [[انجام وظیفه]] [[شرعی]] کنند، در برخی مواقع در عالَمِ [[رؤیا]] یا در حالت [[مکاشفه]]، از [[راهنمایی‌ها]] و بشارت‌های ملائک بهره‌مند می‌شوند<ref>[[عبدالله حق‌جو|حق‌جو، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ص۲۹۴-۲۹۶.</ref>.