زمینه‌های قیام امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

==زمینه دوم: گسترش فساد و اختلاف==

[[حکومت بنی امیه]] بر پایه [[جور]] و ستم و [[زور]] و [[دشمنی]]، شکل گرفت. از آن [[زمان]] که معاویه و دار و دسته‌اش به عنوان یک [[قدرت]] در [[جهان اسلام]] پدیدار شدند، بر ضدّ [[رهبر]] و [[پیشوای مسلمانان]] پس از [[رسول خدا]] {{صل}} دست به [[سرکشی]] و [[طغیان]] زده و [[اعمال]] خیانتکارانه خود را که رخدادهای [[ناگواری]] برای [[مسلمانان]] در پی داشت، شدت بخشید. خون‌های زیادی را بر [[زمین]] ریخت و آن [[روز]] که [[حکومت]] در انحصار وی قرار داشت، بدنهادترین [[انسان‌ها]] را بر [[اداره امور مسلمانان]] گمارد بلکه قبل از [[تسلط]] بر [[امت]]، کلیه عناصر طرفدار او میان [[مردم]] به ایجاد [[بیم]] و [[هراس]] و [[قتل]] و [[کشتار]] پرداختند به گونه‌ای که مردم در [[زمان]] [[فرمانروایی]] [[زیاد بن ابیه]] برای بیان دلیل [[ناامنی]] در سراسر [[کشور]] جمله «سعد را [[نجات]] بده، که [[سعید]] از دست رفت» را بر زبان می‌آوردند<ref>تاریخ طبری، ج۶، ص۷۷؛ تاریخ ابن عساکر، ج۳، ص۲۲۲؛ استیعاب، ج۱، ص۶۰؛ تاریخ ابن کثیر، ج۷، ص۳۱۹.</ref>.

معاویه در کمال [[گستاخی]] و بی‌پروایی به [[حق]] و بی‌حرمتی به [[ارزش‌های انسانی]] به [[امام حسین]] {{ع}} گفت: ای [[ابا عبد الله]]! تو خوب می‌دانی که ما [[پیروان]] پدرت را از دم تیغ گذرانده، آنان را [[حنوط]] کردیم و [[کفن]] نموده و بر جنازه‌هایشان [[نماز]] خواندیم و به [[خاک]] سپردیم<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۰۶.</ref>. امام حسین {{ع}} در برابر این همه [[ظلم و ستم]] دست بسته نماند. وی با معاویه به [[احتجاج]] پرداخت و سپس بر فرزند فاسقش شورید زیرا برای نجات [[امت مسلمان]] از چنین [[ستم]] و بیدادی بزرگ، احتجاج و [[پند]] و [[موعظه]] سودی نمی‌بخشید.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص۱۸۸.</ref>.

[[امام حسین]] {{ع}} که [[شاهد]] انحراف شدید و گسترده‌ای در رده [[زمامداری]] [[مسلمانان]] بود، بازایستادن از حرکت خداپسندانه‌اش برای وی مقدور نبود.

اگر [[ماجرای سقیفه]]، [[خلافت]] را از صاحب اصلی و قانونی‌اش [[امام علی]] {{ع}} دور ساخت و [[پیروان]] [[سقیفه]] به [[گمان]] خویش و با [[توسل]] به ادعای [[حرمت]] [[بیعت شکنی]] و [[همراهی]] با [[مردم]] و حرمت ایجاد [[تفرقه]] میان مسلمانان و [[وجوب پیروی]] از پیشوای انتخابی خود، بر این امر صحّه گذاشتند، ولی [[امیر مؤمنان]] {{ع}} به گونه‌ای دیگر کوشید تا فسادی را که در اثر [[رفتار]] [[خلیفه]] غیر [[معصوم]] به وجود آمده بود، به [[اصلاح]] آورد و امام حسین {{ع}} بخشی از این واقعیت‌ها را در برهه [[خلافت عثمان]] به روشنی شاهد بود.

[[یزید]] از کلیه صفات ناپسندی که [[رسول خدا]] {{صل}} [[مردم]] را از آنان برحذر می‌داشت، برخوردار بود و [[امام حسین]] {{ع}} که [[وارث پیامبر]] و مشعل‌دار [[رسالت]] بود، برای [[رویارویی]] با [[دشمن]] در جهت [[تغییر]] و تبدیل چنین وضعیتی، از دیگران سزاوارتر بود.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص۱۸۴.</ref>.

====[[فساد فرهنگی]] و [[فساد اخلاقی|اخلاقی]]====

* ریشه‌دار شدن [[دنیاپرستی]]

* گسترش [[روحیه]] [[ترس]] و [[ذلت‌پذیری]]

==زمینه سوم: گسترش ظلم و جور==