آیا عصمت سبب سلب اختیار معصوم است و هیچ فضیلتی ندارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

حاصل سخن این است که از نظر [[عقلی]] به سه دلیل تمسّک می‌کنیم که معصومین {{عم}} مختارند و با این حال معصیت نمی‌کنند:

اما بطلان لازم پس به دو دلیل است:

# [[اجماع]] بر مکلّف بودن آنها [[قائم]] است.

'''خلاصه سخن در مجبور نبودن [[معصوم]]''': [[پیامبر]] و [[امام]] با این که [[تمایلات]] بشری و [[غرائز]] در آنها وجود دارد، اما با [[اراده]] و [[اختیار]] خویش دامن به [[گناه]] [[آلوده]] نمی‌کنند؛ زیرا:

از این [[خطبه]] صحیح و متقن به طور آشکار استفاده می‌شود که هیچ علمی به هیچ فردی از مخلوق داده نشده مگر آنکه [[پیامبر خاتم]] {{صل}} همه آن را می‌داند، همچنین تمام [[علوم پیامبر]] {{صل}} نزد امام مبین یعنی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} موجود است و به [[ائمه هدی]] {{عم}} به [[ارث]] رسیده است. مخفی نماند که این موضوع از صدها [[روایت]] دیگر نیز استفاده می‌شود<ref>مراجعه کنید به بحارالانوار، ج۲۳، ص۲۱۲ - ۲۲۸.</ref>.

}}

{{پاسخ پرسش  

'''اولاً'''؛ طرح این اشکال از طرف اشاعره، برخاسته از نگاه آنان به عصمت آنها عصمت است. آنها عصمت را جبرآور و مانع از قدرت انسان می‌دانند؛ یعنی با وجود عصمت، انسان معصوم قادر بر ترک [[طاعت]] و انجام معصیت نیست، لکن اگر عصمت از مقوله علم باشد که از جانب خداوند به [[معصومین]] [[عطا]] شده، باید گفت که علم از مبادی اختیاری است و موجب [[آگاهی]] از عمل است و موجب سلب قدرت و اختیار نمی‌گردد؛ مثل طبیبی که از نیم خورده جزامی‌ها با اختیارش دوری می‌کند. این مطلب [[بدیهی]] است و نیاز به [[استدلال]] ندارد، چون [[اعمال]] [[مردم]] در دوری کردن از اشیاء [[مضر]] همراه با [[اختیار]] است، نه [[جبر]] و اگر [[عصمت]] را تقوای عالیه بدانیم که دارای ریشه‌های اختیاری است و با تلاش و [[مجاهدت]] کسب شده باز هم جبرآور نیست، چون [[انسان]] [[معصوم]] با [[عشق]] به [[ذات الهی]] و [[خوف]] از [[عذاب الهی]]، از [[معاصی]] اجتناب می‌کند و [[طاعات]] [[الهی]] را با اختیار انجام می‌دهد.

}}

{{پاسخ پرسش  

[[حضرت صدیقه طاهره]] [[فاطمه زهرا]] {{س}} در [[خطبه فدکیه]]، [[علم خداوند]] به عمل [[بندگان]] و [[علم]] او به [[آینده]] را سبب همین [[گزینش]] می‌داند<ref>ر.ک: بلاغات النساء، ص۱۵.</ref>.  

}}