معاویه: تفاوت میان نسخه‌ها

معاویه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۵ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۲۳:۴۰

۱۰٬۶۹۳ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۵ اوت ۲۰۲۳

←‏ترویج ناسزاگویی به علی{{ع}}

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۱۹۱

ویرایش

@@ خط ۳۱۴: / خط ۳۱۴: @@
 [[ابوعثمان]] [[جاحظ]] می‌گوید: گروهی از [[بنی‌امیه]] با توجه به آثار منفی این کار - به معاویه گفتند: تو به آنچه خواستی رسیدی، دیگر از [[لعن علی]] دست بردار! پاسخ داد: نه به [[خدا]] [[سوگند]]! باید آن قدر این کار ادامه یابد، تا [[کودکان]] با آن بزرگ شوند و بزرگسالان با آن پیر گردند و هیچ کس فضیلتی برای علی نگوید!<ref>شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۴، ص۵۷؛ الغدیر، ج۲، ص۱۰۲.</ref>.
 به هر حال، با این برنامه، لعن علی{{ع}} و [[خاندان]] وی به صورت یک [[سنت]] درآمد و هفتاد هزار [[منبر]] در عصر امویین در سراسر [[کشور اسلامی]] [[نصب]] شد و بر فراز آنها، علی{{ع}} را [[لعن]] می‌کردند<ref>ربیع الابرار زمخشری، ج۲، ص۱۸۶ (مطابق نقل الغدیر، ج۱۰، ص۲۶۶).</ref>.
-این برنامه تا [[زمان]] عمربن [[عبدالعزیز]] ادامه داشت و آثار منفی آن هر [[روز]] آشکارتر می‌شد؛ تا آنکه وی در زمان [[خلافت]] خویش ([[سال ۹۹ هجری]]) طی بخش‌نامه‌ای به همه [[بلاد اسلامی]] دستور [[لغو]] این سنت زشت را صادر کرد<ref>کامل ابن اثیر، ج۵، ص۴۲؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۴، ص۵۸. (برای آگاهی بیشتر از ماجرای سنت معاویه و پیروانش در سبّ و لعن مولا{{ع}} رجوع کنید به: الغدیر، ج۲، ص۱۰۱ به بعد و ج۱۰، ص۲۵۷ به بعد؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۴، ص۵۶ به بعد؛ پیام امام امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۲، ص۶۵۲ و دائرة المعارف الاسلامیة الشیعیة، ج۱، ص۵۹).</ref>.
+این برنامه تا [[زمان]] [[عمر بن عبدالعزیز]] ادامه داشت و آثار منفی آن هر [[روز]] آشکارتر می‌شد؛ تا آنکه وی در زمان [[خلافت]] خویش ([[سال ۹۹ هجری]]) طی بخش‌نامه‌ای به همه [[بلاد اسلامی]] دستور [[لغو]] این سنت زشت را صادر کرد<ref>کامل ابن اثیر، ج۵، ص۴۲؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۴، ص۵۸. (برای آگاهی بیشتر از ماجرای سنت معاویه و پیروانش در سبّ و لعن مولا{{ع}} رجوع کنید به: الغدیر، ج۲، ص۱۰۱ به بعد و ج۱۰، ص۲۵۷ به بعد؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۴، ص۵۶ به بعد؛ پیام امام امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۲، ص۶۵۲ و دائرة المعارف الاسلامیة الشیعیة، ج۱، ص۵۹).</ref>.
 آری؛ [[بنی‌امیه]] برای [[کتمان]] سابقه [[زشت]] خود و جلوگیری از نشر [[فضایل علی]]{{ع}} و در نتیجه [[گرایش]] [[مردم]] به «خط [[علوی]]» به [[سبّ]] و [[لعن]] آن حضرت روی آوردند. در واقع، آنان ادامه [[حکومت]] جنایت‌بار خویش را بر پایه چنین سنتی [[استوار]] می‌دیدند. این نکته‌ای است که «[[مروان بن حکم]]» بدان تصریح کرده است.
@@ خط ۳۲۰: / خط ۳۲۰: @@
 {{عربی|لَا یَسْتَقِیمُ لَنَا الْأَمْرُ إِلَّا بِذَلِکَ}}؛ «حکومت ما جز با این کار سامان نمی‌یابد»<ref>رجوع کنید به: انساب الاشراف، ج۲، ص۴۰۷؛ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۱۳، ص۲۲۰؛ الغدیر، ج۷، ص۱۴۷، ج۸، ص۲۶۴؛ ج۹، ص۳۹۲.</ref>.
 آنان با طرح و گسترش چنین حرکت زشت و ناجوانمردانه‌ای، [[آزار]]، کشتن و [[اسارت]] [[خاندان]] [[هاشمی]] را برای مزدوران خویش امری ساده و حتی مورد [[رغبت]] و [[پسندیده]] می‌ساختند و در [[پناه]] آن به اهداف شوم دنیاطلبانه خویش دست می‌یافتند.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها (کتاب)|عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها]] ص ۱۸۰.</ref>.
+======[[تحریم]] ذکر [[فضایل علی]]{{ع}} و [[جعل حدیث]] درباره دیگران======
+معاویه برای جلوگیری از [[نفوذ]] [[معنوی]] [[اهل بیت]] [[رسول خدا]]{{صل}} - و به ویژه [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}}- به مقابله با نشر [[فضایل]] آن حضرت{{ع}} پرداخت؛ از یک سو چنان بر [[شیعیان]] و علاقمندان آن حضرت سخت می‌گرفت که کسی [[جرأت]] بیان فضایل مولا{{ع}} را پیدا نکند، و از سوی دیگر دستور داد، برای خلفای گذشته، به ویژه [[عثمان]] به نقل (و [[جعل]]) فضایل بپردازند و برای ناقلان این فضایل جوایز فراوانی در نظر گرفت.
+[[ابن ابی الحدید معتزلی]] در این باره می‌نویسد:
+«معاویه به [[والیان]] [[شهرها]] [[نامه]] نوشت و طی بخش نامه‌ای به همه آنان [[ابلاغ]] کرد که: علاقمندان عثمان و آنان که فضایل و مناقبش را نقل می‌کنند، از [[مقربان]] دستگاه [[حکومتی]] قرار داده و مورد [[اکرام]] و [[احترام]] ویژه قرار دهند و اگر کسی روایتی را در [[فضیلت]] وی نقل کرد، علاوه بر نام او، نام پدر و خویشاوندانش را بنویسید، تا به همه آنان جایزه و [[پاداش]] دهم!
+این بخش نامه [[اجرا]] شد و در نتیجه جوایز و پاداش‌های فراوانی میان مردم سرازیر گردید و چند سالی به همین منوال گذشت، تا آنکه بار دیگر نوشت: «[[احادیث]] در فضایل و [[مناقب]] عثمان فراوان شد! از این پس از مردم بخواهید تا در فضایل دیگر [[صحابه]]- به ویژه آن [[دو خلیفه]]- به [[نقل حدیث]] بپردازند و در برابر هر [[حدیثی]] که در [[فضیلت علی]]{{ع}} نقل شده است، با نقل همان [[فضایل]] برای دیگر [[صحابه]] به مقابله با [[فضایل علی]]{{ع}} بپردازند!».
+[[ابن ابی الحدید]] می‌افزاید: «[[معاویه]] چنان بر [[شیعیان علی]]{{ع}} سخت گرفت که اگر مردی از [[شیعیان امیرمؤمنان]]{{ع}} می‌خواست [[حدیثی]] را درباره آن حضرت و یا از آن حضرت برای افراد مورد [[اعتماد]] نقل کند، از او پیمان‌های مؤکد می‌گرفت و او را [[سوگند]] می‌داد که این ماجرا را پنهان نگه دارد، سپس [[حدیث]] را برای وی می‌گفت.
+این سخت‌گیری‌ها و آن بذل و بخشش‌های معاویه جهت نشر فضایل خُلفا- به ویژه [[عثمان]]- سبب شد که [[احادیث]] [[دروغین]] فراوان شود و هر کس برای کسب متاع [[دنیا]] حدیثی در [[فضیلت]] افراد مورد نظر معاویه نقل کند»<ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۱۱، ص۴۴- ۴۶ (با اختصار).</ref>.
+این دانشمند [[اهل سنت]] در جای دیگر از کتابش می‌نویسد:
+«[[بنی‌امیه]] از آشکار شدن فضایل علی{{ع}} جلوگیری کردند، و هر کس روایتی را دراین باره نقل می‌کرد، [[مجازات]] می‌کردند؛ تا آنجا که اگر کسی می‌خواست روایتی را از آن حضرت - حتی روایتی که مربوط به فضیلت وی نبود، بلکه درباره [[احکام دینی]] بود - نقل کند، [[جرأت]] نداشت، نام آن حضرت را ببرد، بلکه می‌گفت: {{متن حدیث|عَنْ أَبِي زَيْنَبَ‌}} یعنی [[ابوزینب]] چنین گفته است!»<ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۴، ص۷۳. توجه دارید که کنیه معروف آن حضرت ابوالحسن است، ولی جو اختناق حکومت اموی چنان بر شیعیان سخت گرفته بود که نه تنها از بردن نام و القاب آن حضرت می‌ترسیدند، بلکه از کنیه معروف آن حضرت نیز استفاده نمی‌کردند و از کنیه غیر معروف (ابوزینب) بهره می‌گرفتند.</ref>.
+داستان [[جعل]] فضایل برای خلفای گذشته و حتی برای خود معاویه و بیان آن در [[منبرها]] و مکتب‌خانه‌ها را مرحوم [[طبرسی]] نیز در [[احتجاج]] نقل می‌کند<ref>احتجاج طبرسی، ج۲، ص۸۴- ۸۵. مرحوم علامه امینی در کتاب ارزشمند الغدیر احادیث ساختگی در فضایل خلفا و همچنین معاویه را به طور مشروح مورد بحث و بررسی قرار داده است. (رجوع کنید به: الغدیر، ج۷، ۸، ۹ و ۱۰).</ref>.
+[[ابن ابی الحدید]] از یکی از بزرگان [[علم حدیث]] نقل می‌کند که: «بیشترین [[احادیث جعلی]] و [[دروغین]] در [[فضایل صحابه]]، در عصر [[حاکمیت]] [[بنی‌امیه]] ساخته و [[ترویج]] شد؛ [[هدف]] حدیث‌سازان این بود که با کوبیدن [[بنی‌هاشم]] به [[حاکمان]] بنی‌امیه نزدیک شوند (و به [[مال]] و [[مقام]] دست یابند)»<ref>شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۱۱، ص۴۶.</ref>.
+دستگاه [[خلافت معاویه]] به این مقدار نیز اکتفا نکرد، بلکه به یکی از حدیث‌سازان، مقدار فراوانی [[پول]] داد، تا [[شأن نزول]] برخی از [[آیات]] را به نفع [[دشمنان امیرمؤمنان]]{{ع}} و به ضرر آن حضرت [[تحریف]] کند!
+معروف است [[معاویه]] مبلغ چهارصد هزار درهم به «[[سمرة بن جندب]]» (یکی از حدیث‌سازان) داد، تا اعلام کند که این دو [[آیه]] درباره علی{{ع}} نازل شده است: {{متن قرآن|وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيُشْهِدُ اللَّهَ عَلَى مَا فِي قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ * وَإِذَا تَوَلَّى سَعَى فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيهَا وَيُهْلِكَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ الْفَسَادَ}}<ref>«و از مردم کسی است که گفتارش درباره زندگی این جهان تو را به شگفتی وا می‌دارد و خداوند را بر آنچه در دل دارد گواه می‌گیرد و همو کینه‌توزترین دشمنان است * و چون به سرپرستی در کاری دسترسی یابد می‌کوشد که در زمین تبهکاری ورزد و کشت و پشت را نابود کند و خداوند تباهی را دوست نمی‌دارد» سوره بقره، آیه ۲۰۴-۲۰۵.</ref><ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۴، ص۷۳.</ref>.
+در حالی که این آیه مطابق سخن [[مفسران]] درباره «[[اخنس بن شریق]]» [[منافق]] نازل شده است، که در عصر [[رسول خدا]]{{صل}} دست به جنایاتی زد<ref>رجوع کنید به: تفسیر فخر رازی، روح المعانی، الدر المنثور، مجمع البیان و تفسیر نمونه (ذیل تفسیر آیات فوق).</ref>.
+وی همچنین اعلام کرد آیه ۲۰۷ [[سوره بقره]] که می‌فرماید:
+{{متن قرآن|وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ}}<ref>«و از مردم کسی است که در به دست آوردن خشنودی خداوند از جان می‌گذرد و خداوند به بندگان مهربان است» سوره بقره، آیه ۲۰۷.</ref>. در وصف [[ابن ملجم]] ([[قاتل]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}}) نازل شده است، (در حالی که این [[آیه]] درباره علی{{ع}} در ماجرای [[لیلة المبیت]] نازل شده بود)<ref>آری؛ این آیه در عظمت فداکاری امیرمؤمنان{{ع}} نازل شده است. مطابق نقل مفسران و مورخان شیعه و سنی این آیه مربوط به لیلة المبیت یعنی آن شب است که مشرکان مکه قصد داشتند رسول خدا{{صل}} را در منزلش به قتل برسانند؛ و رسول خدا{{صل}} به فرمان الهی بستر خود را ترک کرد و علی{{ع}} آن شب به جای پیامبر{{صل}} خوابید. صبحگاهان که مشرکان با شمشیرهای آخته بر آن خانه هجوم آوردند، علی{{ع}} را در آنجا یافتند و با این فداکاری، رسول خدا{{صل}} از دست مشرکان نجات یافت و از همان جا هجرت رسول خدا{{صل}} به سوی مدینه آغاز شد. بنابراین، آیه فوق درباره عظمت کار امیرمؤمنان{{ع}} که با وجود خطر فراوان، شجاعانه و فداکارانه آن شب را در بستر رسول خدا{{صل}} به سر برد، نازل شده است. (برای آگاهی از مصادر این شأن نزول، رجوع کنید به: تفسیر نمونه، ج۲، ص۴۷، تفسیر آیه ۲۰۷ سوره بقره).</ref>.
+تمام این تلاش‌ها برای آن بود که خط [[فضیلت]] [[علوی]] مورد تردید [[مسلمانان]] قرار گیرد، و [[بغض]] و [[کینه]] [[جانشین]] آن شود تا در [[پناه]] آن، [[معاویه]] خط سیاه [[اموی]] را که از سرچشمه [[جاهلی]] [[سیراب]] می‌شد، [[ترویج]] کند و به اهداف دنیاطلبانه خویش برسد.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها (کتاب)|عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها]] ص ۱۷۷.</ref>.
 ==== هرزگی و اهانت به ارزش‌های دینی‌ ====