عصمت حضرت ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها
←آیات 46 و 47 سوره مریم
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
نتیجه آنکه اولا، [[مشرک]] نبودن پدر و مادر [[انبیا]]، امری است مسلّم، که در انجام [[وظایف]] [[رسالت]] لازم است و از این رو خلاف آن ممکن نیست، و این نکته مورد پذیرش برخی از علمای [[اهل سنت]] نیز قرار گرفته است. پدر [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} نیز [[مشرک]] نبوده است و آن کس که نامش در [[قرآن]] آمده، پدر [[واقعی]] ابراهیم{{ع}} نیست. | نتیجه آنکه اولا، [[مشرک]] نبودن پدر و مادر [[انبیا]]، امری است مسلّم، که در انجام [[وظایف]] [[رسالت]] لازم است و از این رو خلاف آن ممکن نیست، و این نکته مورد پذیرش برخی از علمای [[اهل سنت]] نیز قرار گرفته است. پدر [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} نیز [[مشرک]] نبوده است و آن کس که نامش در [[قرآن]] آمده، پدر [[واقعی]] ابراهیم{{ع}} نیست. | ||
ثانیا، بر فرض آنکه پدر مورد نظر ابراهیم در [[آیه]] پدر صلبی او باشد، و بر فرض اینکه پدر صلبی ابراهیم{{ع}} مشرک بوده باشد و [[طهارت مولد]] یا عدم آن تأثیری در موضوع مورد بحث ما نداشته باشد، از آنجا که [[سلام]]، روش و پیرامون [[عصمت پیامبران اولوالعزم]] [[عادت]] بزرگواران است، حضرت ابراهیم{{ع}} با تقدیم آن [[جهالت]] پدر را [[تلافی]] کرد؛ او که وی را به خاطر حرف حقی که زده بود، [[تهدید]] به [[رجم]] و طرد کرد، ولی وی او را [[وعده]] [[امنیت]] و [[سلامتی]] و [[احسان]] داد. این همان دستورالعملی است که [[قرآن کریم]] در آیه {{متن قرآن|وَإِذَا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِرَامًا}}<ref>«و آنان که گواهی دروغ نمی‌دهند و چون بر یاوه بگذرند بزرگوارانه می‌گذرند» سوره فرقان، آیه ۷۲.</ref>؛ و آیه ۶۳سوره [[فرقان]]{{متن قرآن|وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا}}<ref>«و بندگان (خداوند) بخشنده آنانند که بر زمین فروتنانه گام برمی‌دارند و هرگاه نادانان با آنان سخن سر کنند پاسخی نرم گویند» سوره فرقان، آیه ۶۳.</ref>؛ بیان کرده است. بنابراین [[استغفار]] او هیچ منافاتی با [[عصمت]] ایشان ندارد.»<ref>[[مهدی سازندگی|سازندگی، مهدی]]، [[عصمت پیامبران اولوالعزم در دائرةالمعارف قرآن لیدن (کتاب)|عصمت پیامبران اولوالعزم]] ص ۲۹۳.</ref>. | ثانیا، بر فرض آنکه پدر مورد نظر ابراهیم در [[آیه]] پدر صلبی او باشد، و بر فرض اینکه پدر صلبی ابراهیم{{ع}} مشرک بوده باشد و [[طهارت مولد]] یا عدم آن تأثیری در موضوع مورد بحث ما نداشته باشد، از آنجا که [[سلام]]، روش و پیرامون [[عصمت پیامبران اولوالعزم]] [[عادت]] بزرگواران است، حضرت ابراهیم{{ع}} با تقدیم آن [[جهالت]] پدر را [[تلافی]] کرد؛ او که وی را به خاطر حرف حقی که زده بود، [[تهدید]] به [[رجم]] و طرد کرد، ولی وی او را [[وعده]] [[امنیت]] و [[سلامتی]] و [[احسان]] داد. این همان دستورالعملی است که [[قرآن کریم]] در آیه {{متن قرآن|وَإِذَا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِرَامًا}}<ref>«و آنان که گواهی دروغ نمی‌دهند و چون بر یاوه بگذرند بزرگوارانه می‌گذرند» سوره فرقان، آیه ۷۲.</ref>؛ و آیه ۶۳سوره [[فرقان]]{{متن قرآن|وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا}}<ref>«و بندگان (خداوند) بخشنده آنانند که بر زمین فروتنانه گام برمی‌دارند و هرگاه نادانان با آنان سخن سر کنند پاسخی نرم گویند» سوره فرقان، آیه ۶۳.</ref>؛ بیان کرده است. بنابراین [[استغفار]] او هیچ منافاتی با [[عصمت]] ایشان ندارد.»<ref>[[مهدی سازندگی|سازندگی، مهدی]]، [[عصمت پیامبران اولوالعزم در دائرةالمعارف قرآن لیدن (کتاب)|عصمت پیامبران اولوالعزم]] ص ۲۹۳.</ref>. | ||
=== آیه 114 سوره توبه === | |||
«یکی از آیاتی که موجب شده تا برای برخی توهم عدم [[عصمت حضرت ابراهیم]]{{ع}} به وجود آید، [[آیه]] ۱۱۴ [[سوره توبه]] است که در آن [[ابراهیم]]{{ع}} به عموی خود [[آزر]]، که [[بت]] پرست و [[مشرک]] به [[خدای یگانه]] بود، [[وعده]] [[طلب]] [[بخشش]] از [[خدا]] نموده و به این [[وعده]] نیز عمل نمود {{متن قرآن|وَمَا كَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ}}<ref>«و آمرزش خواهی ابراهیم برای پدرش جز بنا به وعده‌ای نبود که به وی داده بود و چون بر او آشکار گشت که وی دشمن خداوند است از وی دوری جست؛ بی‌گمان ابراهیم دردمندی بردبار بود» سوره توبه، آیه ۱۱۴.</ref> و حال آنکه [[قرآن کریم]]، از [[استغفار]] برای [[مشرکان]] [[نهی]] کرده است. از این رو این [[کار]] خلاف [[دستور]] [[قرآن کریم]] بوده و مخل به [[عصمت]] است. | |||
'''[[پاسخ]] نخست: [[وعده]] [[استغفار]] به [[امید]] [[ایمان آوردن]] او''': [[خداوند]] پس از آنکه در [[آیه]] ۱۱۳ [[سوره توبه]] [[طلب آمرزش]] برای [[مشرکان]] را ناروا می‌شمارد، در [[آیه]] ۱۱۴ همین [[سوره]]، در توجیه [[کار]] آن [[حضرت]] می‌فرماید:[[ استغفار]] او به این [[دلیل]] بود که به عمویش [[وعده]] داده بود. [[حضرت]] به این [[امید]] برایش [[استغفار]] کرد که او [[ایمان]] بیاورد؛ اما پس از آنکه [[ناامید]] شد (یا با مرگش یا به وسیله [[وحی]])[[ استغفار]] را رها کرد. | |||
'''[[پاسخ]] دوم: عدم تناسب دو صفت [[دل‌سوز]] و [[بردبار]] با [[خطا]]''': در فراز پایانی [[آیه]]، [[حضرت]] با دو صفت {{متن قرآن|لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ}}<ref>«بی‌گمان ابراهیم دردمندی بردبار بود» سوره توبه، آیه ۱۱۴.</ref> یعنی [[دل]] سوز و [[بردبار]] [[ستایش]] شده است. در [[وجه]] تناسب این دو صفت با [[کار]] [[حضرت]]، می‌توان گفت کسی که دارای این صفات باشد، میل شدید [[باطنی]] او این است که برای پدرش [[طلب آمرزش]] کند و او را از [[عذاب الهی]] برهاند؛ اما چون [[خداوند]] او را از این [[کار]] بازداشت، او نیز این [[کار]] را رها کرد. این [[ستایش]]، با [[گناه]] و [[خطا]] تناسبی ندارد»<ref>[[جعفر انواری|انواری، جعفر]]، [[نور عصمت بر سیمای نبوت (کتاب)|نور عصمت بر سیمای نبوت]] ص۲۱۹.</ref>. | |||
=== آیه 82 سوره شعراء === | === آیه 82 سوره شعراء === | ||