شکرگزاری در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

قرار دادن [[همسران]] و فرزندانی برای [[انسان‌ها]]، از بزرگ‌ترین و آشکارترین نعمت‌های خداست؛ زیرا [[حفظ]] و بقای [[اجتماع بشری]] بر این اساسِ [[تکوینی]] مبتنی است و [[قرآن]]، [[ناسپاسی]] در برابر این نعمت‌ها را [[نکوهیده]] است: «و اللّهُ جَعَلَ لَکُم مِن اَنفُسِکُم اَزوجًا و جَعَلَ لَکُم مِن اَزوجِکُم بَنینَ و حَفَدَةً... و بِنِعمَتِ [[اللّه]] هُم یَکفُرون» (نحل / ۱۶، ۷۲)،<ref>المیزان، ج۱۲، ص۲۹۷.</ref> چنان‌که مرد و زنی را که هنگام بارداری [[زن]]، با خدا شرط می‌کنند که اگر به آنان فرزند شایسته‌ای عطا کند، از [[شکرگزاران]] خواهند بود، ولی پس از تولد [[فرزندی]] سالم، شریکانی برای خدا قرار می‌دهند [[سرزنش]] کرده است: «... فَلَمّا اَثقَلَت دَعَوَا اللّهَ رَبَّهُما لَئِن ءاتَیتَنا صـلِحًا لَنَـکونَنَّ مِنَ الشّـکِرین * فَلَمّا ءاتـهُما صـلِحًا جَعَلا لَهُ شُرَکاءَ فیما ءاتـهُما فَتَعـلَی اللّهُ عَمّا یُشرِکون». (اعراف / ۷، ۱۸۹ - ۱۹۰)<ref>التفسیر الکاشف، ج۳، ص۴۳۴ - ۴۳۵.</ref> البته اگر مقصود از مرد و [[زن]] یادشده، [[آدم]] و [[حوا]]{{ع}} باشد،<ref>جامع البیان، ج۹، ص۹۷ - ۱۰۲.</ref> [[شریک]] قرار دادن آنان برای [[خدا]] به معنای توجه به اسباب [[تکوینی]] خواهد بود؛ به گونه‌ای که با کمال [[اخلاص]] و توجه کامل به خدا منافات داشته باشد.<ref>المیزان، ج۸، ص۳۷۶.</ref> ابراهیم{{ع}} نیز خدا را بر [[نعمت]] اعطای فرزندانش اسماعیل و [[اسحاق]]{{ع}} ستود: «اَلحَمدُ للّهِ الَّذی وَهَبَ لی عَلَی الکِبَرِ اِسمـعیلَ و اِسحـقَ اِنَّ رَبّی لَسَمیعُ الدُّعاء». (ابراهیم / ۱۴، ۳۹)