اثبات ضرورت امامت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''گروه اول:''' علمایی که برای اثبات ضرورت امامت به ادله عقلی استناد کرده‌اند، عبارت‌اند از:

# '''[[شیخ مفید]]:''' شیخ مفید عدم [[وجود امام]] پس از [[پیامبر]] {{صل}} را سبب [[هرج و مرج]] [[جامعه]] می‌‌داند و بنابر [[قاعده لطف]]، بر [[خداوند]] [[واجب]] می‌‌داند بعد از پیامبر {{صل}}، شخصی با ویژگی‌های او در راس جامعه قرار گیرد تا زمینه [[رشد]] [[بندگان]] فراهم باشد و [[انکار]] این [[ضرورت]] را، انکار یک [[بدیهی]] [[عقلی]] می‌‌داند<ref>{{عربی|الإمام: هو الإنسان الذی له رئاسه فی امور الدین و الدنیا نیابه عن النبی. فإن قیل ما الدلیل علی أن الامامه واجبه فی الحکمه، فالجواب: الدلیل علی ذلک أنها لطف و اللطف واجب فی الحکمه علی الله تعالی فالإمامه واجبه فی الحکمه}}؛ النکت الاعتقادیه، ص۳۹.</ref>.

# '''[[شیخ طوسی]]:''' شیخ طوسی در [[ضرورت امامت]] گفته است: "[[دلیل]] [[وجوب امامت]] و [[رهبری]]، این است که [[امامت]]، در [[حق]] [[واجبات عقلی]]، [[لطف]] است؛ زیرا انسان‌هایی که [[معصوم]] نیستند، هرگاه رهبری با کفایت نداشته باشند که [[ستمکاران]] را [[تنبیه]] و [[تادیب]] و از [[ضعیفان]] و [[مظلومان]] [[دفاع]] کند، [[شر]] و [[فساد]] در میان آنان گسترش خواهد یافت و با [[وجود امام]]، [[خیر]] و [[صلاح]]، در آن [[جامعه]] گسترش می‌‌یابد و [[شر]] و فساد محدود می‌گردد. [[علم]] به این مطلب، از بدیهیات است که بر هیچ [[انسان]] عاقلی پوشیده نیست"<ref>شیخ طوسی‏، محمد بن حسن، کتاب الغیبة، ص۵.</ref>.<ref>ر. ک: [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[قاعده لطف و وجوب امامت (مقاله)|قاعده لطف و وجوب امامت]]، ص۱۱۹.</ref>

# '''[[علامه حلی]]:''' ایشان می‌‌گوید: نصب امام عقلا [بر خداوند] واجب است؛ زیرا نصب امام، لطف بر [[مردمان]] است؛ چراکه حق ستم‌دیده را از [[ستمگر]] می‌گیرد و [[ستمکار]] را از ارتکاب [[ستم]] بر [[حذر]] می‌گردد و این وضعیتی است که به صلاح نزدیکتر و از ناروایی و فساد دورتر است<ref>{{عربی|الإمامه رئاسه عامه فی أمور الدنیا و الذین لشخص من الأشخاص نیابه عن النبی و هی واجبة عقلا، لأن الإمامة لطف، فانا نعلم قطعا ان الناس إذا کان لهم رئیس مرشد مطاع ینتصف للمظلوم من الظالم و یردع الظالم عن ظلمه کانوا إلی الصّلاح أقرب و من الفساد ابعد. و قد تقدّم أن اللّطف واجب}}؛ الباب الحادی عشر مع شرحیه النافع یوم الحشر و مفتاح الباب، ص۴۰.</ref>.