تورات در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[آیات قرآن]] نشان می‌‌دهند که همواره گروهی از [[یهود]] و [[عالمان]] آنها در دوره‌هایی از [[تاریخ]] [[زندگی]] خویش آموزه‌های تورات را نادیده گرفته و به آن [[کفر]] ورزیده‌اند. نخستین [[کفرورزی]] [[بنی اسرائیل]] به [[آموزه‌های وحیانی]] حضرت موسی{{ع}} و نادیده گرفتن آن در ماه‌های آغازین پس از خروج از [[مصر]] و نزد [[کوه طور]] بوده است؛ زمانی که [[خداوند]] از آنان [[پیمان]] گرفت که کتاب داده شده را به جد و جهد گرفته، به آموزه‌های آن گوش فرا دهند؛ ولی آنان به سبب کفر خویش به گوساله پرستی‌گراییدند. (بقره / ۲، ۹۳) در برخی [[آیات]] به مواردی از تورات که بدان عمل نمی‌شده به صورت جزئی‌تر اشاره شده است؛ در آیه ۸۳ بقره / ۲ رویگردانی اکثر بنی اسرائیل از آموزه‌هایی چون [[یگانه پرستی]]، [[احسان به پدر و مادر]]، [[خویشاوندان]]، [[یتیمان]] و [[بیچارگان]]، همچنین خوش زبانی با [[مردم]]، [[اقامه نماز]] و [[پرداخت زکات]] گزارش شده است. اینها از آموزه‌های مهم تورات‌اند که [[خداوند]] از [[بنی اسرائیل]] [[پیمان]] گرفت که آنها را رعایت کنند.

[[یهودیان]] بشارت‌های [[تورات]] درباره برخی [[پیامبران الهی]] را نیز نادیده گرفته، به آن [[کفر]] ورزیدند؛ آنان برخلاف بشارت‌های تورات درباره [[بعثت]] [[پیامبراکرم]] و تأکید آن مبنی بر [[ایمان]] به وی، آن حضرت و [[کتاب آسمانی]] او را [[تکذیب]] کردند: «ولَمّا جاءَهُم کِتـبٌ مِن عِندِ اللّهِ مُصَدِّقٌ لِما مَعَهُم وکانوا مِن قَبلُ یَستَفتِحونَ عَلَی الَّذینَ کَفَروا فَلَمّا جاءَهُم ما عَرَفوا کَفَروا بِهِ فَلَعنَةُ اللّهِ عَلَی الکـفِرین». (بقره / ۲، ۸۹) [[قرآن کریم]] نادیده گرفتن بشارت‌های یاد شده را ناشی از [[حسادت]] یهودیان می‌‌داند؛ زیرا [[پیامبر]] [[موعود]] برخلاف [[انتظار]] آنها از میان بنی اسرائیل برگزیده نشد. (بقره / ۲، ۹۰)<ref>مجمع البیان، ج ۱، ص۳۱۱ - ۳۱۲؛ التفسیر الکبیر، ج ۳، ص۱۸۰ - ۱۸۱؛ المیزان، ج ۱، ص۲۲۲.</ref> یهودیان آموزه‌های کتاب آسمانی خود را درباره [[پیامبران]] خویش نیز نادیده می‌‌گرفتند؛ وقتی از آنان خواسته شد که به [[قرآن]] ایمان بیاورند، آنها گفتند که فقط به آنچه بر خود آنان نازل شده ایمان می‌‌آورند. قرآن کریم با اشاره به کشته شدن [[انبیای الهی]] به دست [[یهود]]، آن را دلیل [[بی‌ایمانی]] آنها به [[آموزه‌های وحیانی]] نازل شده بر خودشان از جمله تورات می‌‌داند: «واِذا قیلَ لَهُم ءامِنوا بِما اَنزَلَ اللّهُ قالوا نُؤمِنُ بِما اُنزِلَ عَلَینا ویَکفُرونَ بِما وَراءَهُ وهُوَ الحَقُّ مُصَدِّقـًا لِما مَعَهُم قُل فَلِمَ تَقتُلونَ اَنبِیاءَ اللّهِ مِن قَبلُ اِن کُنتُم مُؤمِنِین». (بقره / ۲، ۹۱)<ref>مجمع البیان، ج ۱، ص۳۱۵ - ۳۱۶؛ التفسیر الکبیر، ج ۳، ص۱۸۵ - ۱۸۶؛ المیزان، ج ۱، ص۲۲۲.</ref> برخی آموزه‌های تورات درباره ارتباط و تعامل [[اجتماعی]] نیز نادیده گرفته می‌‌شد؛ بر اساس گزارش قرآن کریم، خداوند در کتاب (تورات) از آنان [[پیمان]] گرفته بود که [[خون]] یکدیگر را نریزند، همدیگر را از [[خانه]] و کاشانه خویش بیرون نکرده، با [[بیگانگان]] بر ضدّ یکدیگر [[همکاری]] و [[همپیمانی]] نکنند؛ همچنین در صورت [[اسارت]] یکی از آنان در دست بیگانگان با پرداخت فدیه او را [[آزاد]] کنند؛ اما آنان سه [[حکم]] نخست را نادیده گرفته، تنها به حکم اخیر عمل می‌‌کردند. [[خداوند]] چنین برخورد [[تبعیض]] آمیزی با آموزه‌های [[تورات]] را [[ایمان]] به بخشی و کفرورزیدن به بخشی دیگر خوانده، ضمن [[سرزنش]] [[یهودیان]]، به آنان [[وعده]] [[عذاب]] می‌‌دهد. (بقره / ۲، ۸۴ ـ ۸۵) بر اساس دیدگاه مشهور، [[آیات]] مورد اشاره درباره یهودیان [[بنی نضیر]] و [[بنی قریظه]] نازل شده است. هر یک از آنان ضمن همپیمان شدن با یکی از دو [[قبیله]] [[مشرک]] [[اوس و خزرج]]، هنگام [[جنگ]] با یکدیگر از همپیمان خویش [[یاری]] می‌‌جستند.<ref>التبیان، ج ۱، ص۳۳۶؛ الکشاف، ج ۱، ص۱۶۱؛ مجمع البیان، ج ۱، ص۳۰۳ - ۳۰۴.</ref> نادیده گرفتن حکم [[رجم]] زنای محصنه مورد دیگری از عمل نکردن شماری از [[عالمان یهود]] به آموزه‌های تورات است که در [[زمان پیامبر اکرم]]{{صل}} رخ داده است. ([[مائده]] / ۵، ۴۳)<ref>جامع البیان، ج ۶، ص۳۳۶ - ۳۳۷؛ تفسیر قرطبی، ج ۶، ص۱۸۷ - ۱۸۸.</ref> عمل نکردن یهودیان به آموزه‌های تورات با واکنش تند [[قرآن]] روبه رو شده است؛ از جمله گروهی از [[یهود]] و علمای آنان را که به رغم [[تعلم]] و [[تلاوت]] تورات، به [[تعالیم]] آن عمل نمی‌کردند به چارپایانی [[تشبیه]] می‌‌کندکه باری از کتاب دارند؛ ولی محتوای آن هیچ سودی به حال آنان ندارد: «مَثَلُ الَّذینَ حُمِّلوا التَّورةَ ثُمَّ لَم یَحمِلوها کَمَثَلِ الحِمارِ یَحمِلُ اَسفارًا بِئسَ مَثَلُ القَومِ الَّذینَ کَذَّبوا بِـ ٔ یـتِ اللّهِ.»... ([[جمعه]] / ۶۲، ۵)<ref>التبیان، ج ۱۰، ص۵؛ مجمع البیان، ج ۱۰، ص۸؛ المیزان، ج ۱۹، ص۲۶۶.</ref>؛ همچنین در [[آیه]] ۴۴ بقره / ۲ [[بنی اسرائیل]] را به سبب اینکه به رغم تلاوت [[کتاب آسمانی]] خویش، [[مردم]] را به [[کارهای نیک]] و شایسته فراخوانده ولی خود به آن عمل نمی‌کنند، [[سرزنش]] کرده، تلویحا نابخرد می‌‌خواند. شدیدترین موضعگیری [[قرآن]] در این باره جایی است که نادیده گرفتن آموزه‌های [[تورات]] از سوی [[یهودیان]] و [[عالمان]] آنها را [[کفر]] و [[بی‌ایمانی]] و سبب آن را [[دنیاطلبی]] خوانده است که پیامدهایی چون [[خواری]] و [[خفت]] در [[دنیا]] و [[عذاب]] سخت [[الهی]] در [[قیامت]] دارد. (بقره / ۲، ۸۵ ـ ۸۶؛ [[مائده]] / ۵، ۴۳) براساس گزارش [[قرآن کریم]] همچنین شماری از علمای [[یهود]] به رغم [[آگاهی]] از [[تعالیم]] [[تورات]] به [[تکذیب]] آن نیز دست زده‌اند. [[خداوند]] این گروه را [[ظالم]] و تکذیب تورات را موجب [[تباهی]] [[اعمال]] و [[محرومیت از هدایت الهی]] خوانده است. ([[اعراف]] / ۷، ۱۴۵ - ۱۴۷؛ [[جمعه]] / ۶۲، ۵)