ریشه‌یابی سقیفه بنی ساعده: تفاوت میان نسخه‌ها

در پاسخ باید گفت بر اساس روایات، تنها عمر نبود که نگذاشت پیامبر وصیت بسیار مهم خویش را بر کاغذ آورد، بلکه برخی کسان دیگر نیز او را [[یاری]] کردند. وقتی چنین نسبتی به [[رسول خدا]]{{صل}} دادند و گفتند که او [[بیمار]] است و سخنان و وصیتش سنجیده نیست، اگر هم [[پیامبر]] وصیتی می‌نوشت، نه تنها اثری بر آن مترتب نمی‌شد، بلکه این بحث درمی‌گرفت که آیا پیامبر مطلبی دور از [[عقل]] نوشته است یا نه. همچنین آنان که اهداف [[شومی]] در سر می‌پروراندند، بر ناسنجیده گویی پیامبر پای می‌فشردند و آیندگان هم به [[پیروی]] از آنان همین نسبت را به حضرت می‌دادند. وانگهی، [[اتهام]] هذیان‌گویی را به دیگران نیز سرایت می‌دادند و پایه‌های [[نبوت]] [[متزلزل]] می‌گشت. از این گذشته، حضرت [[انحراف]] [[امت]] پس از خود را [[پیشگویی]] کرده بود. بنابر این، [[تعیین امام علی]]{{ع}} به صورت کتبی نه تنها کاری از پیش نمی‌برد، بلکه آن تأثیر زیان‌بار را نیز که ذکر شد، در پی می‌آورد. به نظر می‌رسد [[هدف]] از تصریح کتبی به [[جانشینی]] [[امیر مؤمنان]]{{ع}}، [[اتمام حجت]] برای آیندگان بوده است.

چنان که گذشت، [[ابوبکر]] و [[عمر]] و [[ابوعبیده]] از [[لشکر اسامه]] جدا شدند و شبانه خود را به [[مدینه]] رساندند. صبح [[روز]] بعد، پس از [[نماز]]، پیامبر در برابر [[جمعیت]] تصریح کرد که ابوبکر و اطرافیانش برای [[فتنه]] به مدینه آمده‌اند<ref>ر.ک: مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۲۸، ص۱۱۰-۱۰۸، به نقل از: ارشاد القلوب.</ref>. این نیز از هشدارهای پیامبر به [[مردم]] بود که برخی کسان می‌خواهند [[خلافت]] را به [[بیراهه]] و [[گمراهی]] بکشانند.<ref>[[سید حسن فاطمی‌موحد|فاطمی‌موحد، سید حسن]]، [[سقیفه (مقاله)| مقاله «سقیفه»]]، [[دانشنامه امام علی ج۸ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۸]] ص ۴۱۲.</ref>

== منابع ==