نیایش پنجاه و سوم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] [[حضرت سجاد]] {{ع}} است در اظهار [[خشوع]] و تذلل به درگاه [[خداوند]]. با نگاهی به دعاهای [[قرآن]] که با کلمه رَبّنا و رَبّ شروع می‌شود به خوبی می‌توان اظهار کوچکی و [[فروتنی]] را در [[پیامبران]] و [[اولیا]] نسبت به [[پروردگار]] بزرگ مشاهده کرد. [[آدم]] و [[حوا]] {{ع}} می‌گویند: {{متن قرآن|قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ}}<ref>«گفتند: پروردگارا! ما به خویش ستم کردیم و اگر ما را نیامرزی و بر ما نبخشایی بی‌گمان از زیانکاران خواهیم بود» سوره اعراف، آیه ۲۳.</ref>. [[موسای کلیم]] می‌گوید: {{متن قرآن|قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِأَخِي وَأَدْخِلْنَا فِي رَحْمَتِكَ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ}}<ref>«(موسی) گفت: پروردگارا! من و برادرم را ببخشای و ما را در (کنف) بخشایش خود درآور و تو بخشاینده‌ترین بخشایندگانی» سوره اعراف، آیه ۱۵۱.</ref>. [[مؤمنان]] می‌گویند: {{متن قرآن|رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذْنَا إِنْ نَسِينَا أَوْ أَخْطَأْنَا رَبَّنَا...}}<ref>«پروردگارا! اگر فراموش کردیم یا لغزیدیم بر ما مگیر.».. سوره بقره، آیه ۲۸۶.</ref>.

خود را در [[جایگاه]] [[گنهکاران]] [[ذلیل]] بر پای داشته‌ام، در جایگاه شوربختانی که در برابرت گستاخی کرده‌اند و وعده‌های عذابت را به چیزی نشمرده‌اند. منزهی تو، ای خداوند. به کدام جرأت با تو گستاخی کردم؟ به [[دمدمه]] کدام [[فریب]] خود را در ورطه [[هلاکت]] افکندم؟ ای مولای من، می‌بینی که چسان لغزیده‌ام و به رو در افتاده‌ام؟ پس بر من [[رحمت]] آور و به [[حلم]] خود بر [[جهل]] من و به [[احسان]] خود بر بدکرداریم ببخشای، که به [[گناه]] خود [[اقرار]] می‌کنم و به خطای خود معترفم. این دست من و این سر من که اکنون برای [[قصاص]] از نفس خود زاروار [[تسلیم]] کرده‌ام. بار خدایا، بر [[پیری]] من و پایان یافتن [[روزگار]] من و نزدیک شدن [[اجل]] من و [[ناتوانی]] و بیچارگی من رحم کن.

ای مولای من، بر من رحمت آور آن‌گاه که چهره‌ام و حالتم دگرگون شود: آن هنگام که پیکرم بپوسد و اعضایم پراکنده گردد و بند بندم از هم بگسلند. ای وای بر [[غفلت]] من از آنچه برایم مهیا کرده‌اند. ای مولای من، رحم کن بر من در آن [[روز]] که زنده شوم و برای حساب حاضر آیم. در آن روز، جایگاه ایستادنم را در میان اولیای خود قرار ده و چنان کن که با [[دوستان]] تو باز گردم و مرا در جوار خود [[مسکن]] ده». {{متن حدیث|يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ‏}}<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[سید جواد بهشتی|بهشتی، سید جواد]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «نیایش پنجاه و سوم»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۵۱۸.</ref>

[[رده:صحیفه سجادیه]]