امارة الأستکفاء: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

امارة الاستکفاء، به مقامی گفته می‌شد که [[خلفا]]، به برخی از [[رجال]] [[حکومتی]] [[تفویض]] می‌کردند. این [[تفویض]] همراه با [[دستور]] العمل‌هایی بود که از سوی [[خلیفه]] وضع و به ایشان [[ابلاغ]] می‌گردید. مهمترین [[وظایف]] او عبارت بود از: [[فرماندهی]] [[نظامیان]]، تهیه و تدارکات و [[پشتیبانی]] [[جنگ]] جویان، ارایه نظر در [[احکام دینی]]، [[نصب]] [[قضات]]، جمع‌آوری [[زکات]]، [[خراج]] و [[صدقات]]، [[حمایت]] از [[دین]] و [[دفاع از حریم اسلام]]، [[اجرای حدود شرعی]]، بر پایی [[امامت جماعت]]، [[راه]] اندازی کاروان [[حج]] و مانند آن<ref>تاریخ التمدن الاسلامی، ج۱، ص۱۴۷؛ ماوردی، الاحکام السلطانیه، ص۳۱-۳۰.</ref>. [[منصب]] امارة الاستکفاء بیشتر، برای شهرهایی [[تفویض]] می‌شد که از مرکز [[خلافت]] دور بودند؛ برای مثال [[بنی عباس]]، که مرکز [[خلافت]] آنها [[حجاز]] بود، این [[مقام]] را برای شهرهای [[شام]]، [[مصر]] و [[خراسان]] می‌گماردند؛ بر خلاف [[بنی امیه]]، که با مرکزیت [[خلافت]] در [[شام]]، این [[مقامات]] را برای [[عراق]] [[منصوب]] می‌کردند؛ مانند گماردن "[[عبیدالله بن زیاد]]"، "[[حجاج بن یوسف]]"، "[[عبدالرحمن]]" و "[[عمر بن عبدالعزیز]]" برای شهرهای [[کوفه]] و [[بصره]]<ref>تاریخ التمدن الاسلامی، ج۱، ص۱۴۷. برای آگاهی از تفاوت‌های امارة الاستکفاء و الاستیلاء ر. ک: ماوردی، الاحکام السلطانیه ص۳۴؛ ابویعلی، الاحکام السلطانیه، ص۳۸.</ref>. این نوع اختیارات در بعضی از سیستم‌های [[حکومتی]] امروز نیز به چشم می‌خورد؛ نظیر کشورهایی که بخشی از آنها دارای خودمختاری می‌باشند<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۴۱.</ref>.

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}

{{پانویس}}