تغافل: تفاوت میان نسخه‌ها
تغییرمسیر به غفلت حذف شد
(تغییرمسیر به غفلت) برچسب: تغییر مسیر جدید |
(تغییرمسیر به غفلت حذف شد) برچسب‌ها: تغییرمسیر حذف شد پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
# | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==تغافل== | |||
یکی از معیارهای [[شایسته‌سالاری]] و شایستگی «تغافل» است. تغافل از ریشه «[[غفلت]]» است. غفلت ضدآگاهی و به معنای [[غافل]] بودن و نا [[آگاه]] بودن است. از نظر [[روایات اسلامی]]، غفلت در مسائل فردی و [[اجتماعی]] از [[رذایل اخلاقی]] می‌باشد. غفلت و [[ناآگاهی]] زیان‌بارترین [[دشمن]] [[انسان]] است. هیچ [[دشمنی]] به اندازه غفلت و بی‌خبری صدمه نمی‌زند. بسیاری از [[عقب‌ماندگی]] کشورها و یا [[جنگ‌های داخلی]] در آنها ریشه در همین اصل دارد. [[حضرت علی]]{{ع}} در این باره می‌فرماید: {{متن حدیث|الْغَفْلَةُ أَضَرُّ الْأَعْدَاءِ}}<ref>دشتی، محمد، ترجمه نهج البلاغه، خطبه ۱۹۳.</ref>؛ «[[غفلت]] زیان‌بارترین [[دشمنان]] است». بدین‌سان، باید از غفلت و [[ناآگاهی]] در رابطه با مسائل مختلف فردی و [[اجتماعی]] و به خصوص در رابطه با [[مدیریت]] به عنوان یکی از مهم‌ترین مسائل اجتماعی اجتناب ورزید. | |||
بر خلاف غفلت، «[[تغافل]]» است. تغافل از ریشه غفلت بوده و به معنای [[تظاهر]] به غفلت و خود را [[ناآگاه]] نشان دادن است<ref>معلوف، لویس، المنجد، ص۷۳۵، ذیل واژه غفل.</ref>؛ [[مدیران]] و [[مسئولان]] در بسیاری از موارد، چه در [[زندگی]] [[خانوادگی]] و چه در [[زندگی اجتماعی]] از مسائلی که اهمیت چندانی ندارند، [[چشم پوشی]] می‌کنند و آنها را نادیده می‌گیرند. بدیهی است که اگر [[والدین]] به هر نوع [[رفتار]] و [[کردار]] فرزندانشان اشکال بگیرند، یا اگر مدیران به مسائل پیش پا افتاده به افراد [[سازمان]] اشکال بگیرند و با آنها گلاویز شوند، اولاً [[وقار]] و [[شخصیت]] خود را نزد [[فرزندان]] و افراد سازمان از دست داده و ثانیاً، [[آزادی]] افراد را سلب نموده و [[روح]] [[ابتکار]] و [[خلاقیت]] از آنان گرفته می‌شود؛ زیرا آنان هیچ‌گاه [[اجازه]] و جرئت نزدیک شدن به هیچ نوع کار را به خود نمی‌دهند و احتمال می‌دهند که مورد [[سرزنش]] والدین یا مدیران قرار گیرند. شایان ذکر است که تغافل، در برخوردهای اجتماعی نه تنها [[عیب]] نیست، بلکه یک [[هنر]] نیز هست، به ویژه در مدیریت یک امر ضروری و اجتناب ناپذیر به شمار می‌آید. حضرت علی{{ع}} در این باره می‌فرماید: {{متن حدیث|اشرف اخلاق الکریم تغافله عما یعلم}}<ref>تمیمی آمدی، عبدالواحد، غررالحکم و دررالکلم، ج۲، ش۳۲۵۶.</ref>؛ «شریف‌ترین صفات شخص [[بزرگوار]]، تظاهر او به غفلت از چیزی است که می‌داند». حضرت در مورد دیگر می‌فرماید: {{متن حدیث|مِنْ أَشْرَفِ أَفْعَالِ الْكَرِيمِ غَفْلَتُهُ عَمَّا يَعْلَمُ}}<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۷۵، ص۶۹.</ref>؛ «یکی از شریف‌ترین کارهای شخص [[بزرگوار]] [[غفلت]] نمودن اوست از چیزی که می‌داند». اصولاً [[تغافل]] نه تنها یکی از معیارهای [[شایستگی]] و همچنین یکی از ویژگی‌های [[انسان]] بزرگوار است، بلکه از آن رو که [[طبیعت]] [[زندگی]] در این [[جهان]] آمیخته با [[درد]] و [[رنج]] است، تغافل یکی از ضروریات زندگی این [[دنیا]] به شمار می‌آید. اساساً اگر داروی تغافل در زندگی مورد استفاده قرار نگیرد، [[زندگی گوارا]] نیست. از این روست که [[حضرت علی]]{{ع}} می‌فرماید: «کسی که در بسیاری از [[کارها]] تغافل نکند زندگی بر او ناگوار می‌گردد»<ref>محمدی ری‌شهری، محمد، میزان الحکمه، ج۳، ص۳۲۸۷.</ref>.<ref>[[امید چناری|چناری، امید]]، [[وظایف نهادهای حاکمیتی در قبال مفاسد اقتصادی (کتاب)|وظایف نهادهای حاکمیتی در قبال مفاسد اقتصادی]] ص ۱۵۶.</ref> | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:IM010641.jpg|22px]] [[امید چناری|چناری، امید]]، [[وظایف نهادهای حاکمیتی در قبال مفاسد اقتصادی (کتاب)|'''وظایف نهادهای حاکمیتی در قبال مفاسد اقتصادی''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
[[رده:غفلت]] | |||