امنیت فردی در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

===عوامل دیگر===

#[[حکومت]] [[عادل]]: با توجه به تعریف حکومت عادل در فقه شیعه، این نوع حکومت در راستای [[اجرای احکام اسلامی]] و مقاصد [[شرعی]] از جمله حفظ جان، مال و آبروی افراد مکلف عمل می‌کند<ref>شهید اول، القواعد و الفوائد، ج۱، ص۳۸.</ref>؛ به بیان دیگر فرد در [[سایه]] حکومت عادل، از جان، مال و عرض خود ایمن است و در صورتی که این سرمایه‌هایش به مخاطره بیفتد، حکومت عادل با اجرای احکامی همچون [[جهاد]]، [[مرابطه]]، [[قصاص]]، دیه، رد [[اموال]]، [[حدود و تعزیرات]] به [[دفاع]] از او در برابر مهاجم [[ظالم]] داخلی یا خارجی می‌پردازد<ref>احمد نراقی، عوائد الایام، عائده ۵۴، ص۵۳۹؛ سیدروح الله موسوی خمینی، البیع، ج۲، ص۶۲۳؛ جمعی از مؤلفان، مجله فقه اهل بیت{{عم}} (فارسی)، ج۷، ص۱۴۵-۱۴۶.</ref>. همین تصور و فضای [[اجتماعی]] سبب می‌شود فرد هم [[امنیت]] داشته باشد و هم [[احساس امنیت]] کند.

#نهاد [[قضا]]: صیانت از حقوق مادی و [[معنوی]] [[انسان]] [[مسلمان]] و [[اتباع]] [[نظام اسلامی]]، یکی از مسائل مهم «کتاب القضا» در [[فقه]] است. در تاریخ اسلام، نهاد قضا با [[هدف]] تأمین [[حقوق]] [[مسلمانان]] و جلوگیری از دست‌اندازی [[متجاوزان]] به این حقوق از جمله امنیت شکل گرفت. در «کتاب القضا» به کیفیت دادرسی [[شکایت]] [[مردم]] و ا و احقاق حقوقشان پرداخته شده است<ref>محمد حسن نجفی، جواهر الکلام، ج۴۲، ص۷-۸؛ سید عبدالکریم موسوی اردبیلی، فقه القضاء، ج۱، ص۹-۱۰؛ میرزا جواد تبریزی، أسس القضا و الشهاده، ص۱۳۳.</ref>.<ref>[[محمد اسماعیل نباتیان|نباتیان، محمد اسماعیل]]، [[فقه و امنیت (کتاب)|فقه و امنیت]]، ص ۴۹.</ref>