مقام نور الهی به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

«{{متن حدیث|وَ نُوِرِه}}؛ [[ائمه]]{{عم}} نور خدا هستند. [[نور]] چیزی است که ذاتاً روشن است و [[روشنایی]] می‌بخشد. آن بزرگواران در طول [[تاریخ]] نور و روشنی‌بخش بوده‌اند. آیا به واقع، ائمه{{عم}} در [[ظلمات]] و تاریکی‌های [[جهل]] و [[جهالت]]، [[فتنه‌ها]] و [[ضلالت]] و [[اختلاف]] نور نبودند؟ بنابراین، اگر افرادی در پی آن [[انوار]] نرفتند و از آنها استفاده نکردند چه کسی مقصر است؟ ائمه{{عم}} در همه زمان‌ها، در همه زمینه‌ها، برای همه [[عوالم]] و همه اُمّت‌ها نور هستند. به [[راستی]]، چه کسی به [[خانه]] آنان مراجعه کرد و دست خالی برگشت؟ [[ابوخالد کابلی]] می‌گوید: از [[امام باقر]]{{ع}} درباره [[تفسیر]] این [[آیه]] که می‌فرماید: {{متن قرآن|فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذِي أَنزَلْنَا}}؛<ref>سوره تغابن، آیه ۸. «به خدا و رسول او و نوری که فرستادیم ایمان بیاورید».</ref>؛ پرسیدم. فرمود: ای ابوخالد! به [[خدا]] [[سوگند]] که مقصود از نور، ائمه از [[آل محمد]]{{عم}} تا [[روز قیامت]] هستند. به خدا سوگند که اینان همان نور خدا که فرو فرستاده است. به خدا که اینان نور خدا در [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] هستند. ای ابوخالد! به خدا سوگند، [[نور امام]] در [[دل]] [[مؤمنان]] از نورِ خورشیدِ تابان در [[روز]]، روشن‌تر است. به خدا که ائمه دل‌های مؤمنان را [[نورانی]] می‌سازند و خدا هر کس را که بخواهد از نور آنان پنهان می‌دارد تا دل آنها تاریک گردد. به خدای ای ابوخالد! بنده‌ای ما را [[دوست]] ندارد و از ما [[پیروی]] نمی‌کند تا این که خدا قلبش را [[پاکیزه]] کرده باشد و خدا [[قلب]] بنده‌ای را پاکیزه نمی‌کند تا این که [[تسلیم]] ما باشد و از در [[آشتی]] با ما وارد شده باشد و آن گاه که با ما [[صلح]] و آشتی کرد، خدا او را از حساب سخت روز قیامت نگاهش داشته و از [[هراس]] بزرگ روز قیامت ایمنش سازد»<ref>{{متن حدیث|یا أبا خالد! النور –والله- الأئمّة من آل محمّد{{عم}} إلی یوم القیامة، و هم والله نور الذی أنزل، و هم والله نور الله فی السماوات و فی الأرض و الله یا أبا خالد! لنور الإمام فی قلوب المؤمنین أنوار من الشمس المضیئة بالنهار، و هم –والله- ینوّرون قلوب المؤمنین، و یحجب الله عزوجل نورهم عمّن یشاء فتظلم قلوبهم. و الله، یا أبا خالد! لا یحبّنا عبد و یتولّانا حتی یطهر الله قلبه، ولا یطهّر الله قلب عبدٍ حتّی یسلم لنا و یکون سِلماً لنا سلّمه من شدید الحساب و آمنه من فزع یوم القیامة الأکبر}}؛ (الکافی: ۱ / ۱۹۴، باب أن الائمة نورالله، حدیث ۱.)</ref>.<ref>ر.ک: [[سید علی حسینی میلانی|حسینی میلانی، سید علی]]، [[با پیشوایان هدایتگر ج۱ (کتاب)|با پیشوایان هدایتگر ج۱]]؛ ص۴۳۷.</ref>