پرش به محتوا

پیشینه اعتقاد به عصمت در ادیان پیشین چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۵۶: خط ۵۶:
«بعضی می‌گویند [[اندیشه]] [[عصمت]] از یهودیانی نشأت گرفته که تازه [[مسلمان]] شده بودند. لکن می‌دانیم که [[یهود]] نمی‌تواند مبتکر اندیشه عصمت باشد، چون در [[تورات]] موجود، قبیح‌ترین [[گناهان]] را به [[انبیا]] نسبت داده‌اند<ref>الهدی إلی دین المصطفی، ج۱ (مقارنة الادیان الیهودیه)، ص۱۹۱ و ۲۳۱؛ الالهیات (سبحانی)، ج۳، ص۱۶۳؛ پژوهشی در عصمت معصومان، ص۸۴.</ref>.
«بعضی می‌گویند [[اندیشه]] [[عصمت]] از یهودیانی نشأت گرفته که تازه [[مسلمان]] شده بودند. لکن می‌دانیم که [[یهود]] نمی‌تواند مبتکر اندیشه عصمت باشد، چون در [[تورات]] موجود، قبیح‌ترین [[گناهان]] را به [[انبیا]] نسبت داده‌اند<ref>الهدی إلی دین المصطفی، ج۱ (مقارنة الادیان الیهودیه)، ص۱۹۱ و ۲۳۱؛ الالهیات (سبحانی)، ج۳، ص۱۶۳؛ پژوهشی در عصمت معصومان، ص۸۴.</ref>.


هر چند در تورات [[تحریف]] شده کنونی، گناهان و خطاهای زیادی به [[انبیای الهی]] نسبت داده شده است، لکن انبیا از [[دروغ]] و خطا در تبلیغ وحی، [[معصوم]] دانسته شده‌اند. به تعبیر دیگر، بر طبق [[کتاب مقدس یهود]]» [[نبی]] [[دهان]] خداست و سخن و [[کلام]] او سخن [[خدا]]«<ref>تحقیقی در دین یهود، ص۳۲۹.</ref>. موسی بن میمون، متفکر و [[اندیشمند]] [[یهودی]] قرون وسطا (۱۲۰۴-۱۱۳۵م) اعتقاد به [[عصمت انبیا]] را یکی از ارکان اساسی [[اعتقادات]] یهود برمی‌شمرد، به طوری که پس از مطالعه و بررسی مبانی فکری و [[اصول اعتقادی]] [[مذهب]] یهود، سیزده اصل کلی را از آن استخراج نموده که از جمله آنها این است. تمامی سخنان انبیا صحیح است<ref>الادیان الحیة، ص۱۴۰.</ref> و کتاب تورات که در دست ماست، همانی است که به [[حضرت موسی]]{{ع}} [[وحی]] شده است<ref>جهان مذهبی، ج۲، ص۶۲۳-۶۲۴.</ref>.<ref>[[جعفر انواری|انواری، جعفر]]، [[نور عصمت بر سیمای نبوت (کتاب)|نور عصمت بر سیمای نبوت]] ص ۵۰.</ref>.<ref>[[مصطفی سلیمانیان|سلیمانیان، م‍ص‍طف‍ی‌]]، [[مقامات امامان (کتاب)|مقامات امامان]]، ص ۲۰۲-۲۰۷.</ref>
هر چند در تورات [[تحریف]] شده کنونی، گناهان و خطاهای زیادی به [[انبیای الهی]] نسبت داده شده است، لکن انبیا از [[دروغ]] و خطا در تبلیغ وحی، [[معصوم]] دانسته شده‌اند. به تعبیر دیگر، بر طبق [[کتاب مقدس یهود]]» [[نبی]] [[دهان]] خداست و سخن و [[کلام]] او سخن [[خدا]]«<ref>تحقیقی در دین یهود، ص۳۲۹.</ref>. موسی بن میمون، متفکر و اندیشمند [[یهودی]] قرون وسطا (۱۲۰۴-۱۱۳۵م) اعتقاد به [[عصمت انبیا]] را یکی از ارکان اساسی [[اعتقادات]] یهود برمی‌شمرد، به طوری که پس از مطالعه و بررسی مبانی فکری و [[اصول اعتقادی]] [[مذهب]] یهود، سیزده اصل کلی را از آن استخراج نموده که از جمله آنها این است. تمامی سخنان انبیا صحیح است<ref>الادیان الحیة، ص۱۴۰.</ref> و کتاب تورات که در دست ماست، همانی است که به [[حضرت موسی]]{{ع}} [[وحی]] شده است<ref>جهان مذهبی، ج۲، ص۶۲۳-۶۲۴.</ref>.<ref>[[جعفر انواری|انواری، جعفر]]، [[نور عصمت بر سیمای نبوت (کتاب)|نور عصمت بر سیمای نبوت]] ص ۵۰.</ref>.<ref>[[مصطفی سلیمانیان|سلیمانیان، م‍ص‍طف‍ی‌]]، [[مقامات امامان (کتاب)|مقامات امامان]]، ص ۲۰۲-۲۰۷.</ref>


در بیان منشأ [[طهارت]] و [[پاکی]] انبیا، در منابع مربوط به یهود چنین آمده است: زیرکی و چابکی برای [[انسان]] پاکی می‌آورد. پاکی باعث طهارت می‌شود، طهارت به [[پرهیزگاری]] منجر می‌گردد، پرهیزگاری به انسان قدّوسیّت می‌بخشد، قدّوسیّت [[آدم]] را [[متواضع]] و [[فروتن]] می‌کند. [[تواضع]] و [[فروتنی]] [[ترس]] از خطاکاری را در [[دل انسان]] می‌پرورد، ترس از خطاکاری سبب [[پارسایی]] و [[دینداری]] می‌شود و پارسایی و دینداری شخص را دارای [[روح القدس]] می‌کند<ref>گنجینه‌ای از تلمود، ص۱۳۹. (به نقل از: میشناسوطا ۹: ۱۵).</ref> و آنگاه: [[روح‌القدس]] [[انبیا]] را از [[خطا]] و [[اشتباه]] در آنچه که بر زبان آنها جاری می‌کند، مصون و محفوظ می‌دارد. از این رو، [[اخبار]] و اقوال آنها [[معصوم]] از خطاست... بنابراین، [[پیامبران]] نه در گفتار خطا می‌کنند و نه در کتابت سخنان روح‌القدس<ref>المیزان فی مقارنة الأدیان، ص۳۳.</ref>. البته [[تورات]] فعلی، انبیا را در [[اعمال]] شخصی خود معصوم از [[گناه]] و خطا نمی‌داند و حتّی گناهانی همچون [[قتل]]، [[کفر]]، [[زنا]] و شرب خمر نیز به ساحت [[مقدس]] آنها نسبت داده شده است<ref>ر.ک: خلاصة الکلام فی افتخار الاسلام، ص۹۰ و ۱۰۷؛ المیزان فی مقارنة الأدیان، ص۳۳-۳۶؛ مقارنة الأدیان، الشرقاوی، ص۱۹۴-۲۱۹؛ بذل المجهود فی افحام الیهود. ص۱۶۹-۱۷۹؛ عقیدة الشیعه، ص۳۲۴.</ref>. هر چند در موارد دیگری تصریح شده است که [[انحراف]] [[اخلاقی]]، [[عطیه]] [[نبوت]] را به طور موقّت، یا برای همیشه، از شخص [[پیامبر]] سلب می‌نماید: اگر [[پیغمبر]] [[تکبر]] کند، از وی دور می‌شود و اگر او عصبانی و [[خشمگین]] شود نیز نبوت او ترک می‌گوید<ref>گنجینه‌ای از تلمود، ص۱۴۰ (به نقل از: پساجیم ۶۶ ب).</ref>.<ref>[[احمد حسین شریفی|شریفی، احمد حسین]]، [[حسن یوسفیان|یوسفیان، حسن]]، [[پژوهشی در عصمت معصومان (کتاب)|پژوهشی در عصمت معصومان]] ص۶۹-۷۹.</ref>
در بیان منشأ [[طهارت]] و [[پاکی]] انبیا، در منابع مربوط به یهود چنین آمده است: زیرکی و چابکی برای [[انسان]] پاکی می‌آورد. پاکی باعث طهارت می‌شود، طهارت به [[پرهیزگاری]] منجر می‌گردد، پرهیزگاری به انسان قدّوسیّت می‌بخشد، قدّوسیّت [[آدم]] را [[متواضع]] و [[فروتن]] می‌کند. [[تواضع]] و [[فروتنی]] [[ترس]] از خطاکاری را در [[دل انسان]] می‌پرورد، ترس از خطاکاری سبب [[پارسایی]] و [[دینداری]] می‌شود و پارسایی و دینداری شخص را دارای [[روح القدس]] می‌کند<ref>گنجینه‌ای از تلمود، ص۱۳۹. (به نقل از: میشناسوطا ۹: ۱۵).</ref> و آنگاه: [[روح‌القدس]] [[انبیا]] را از [[خطا]] و [[اشتباه]] در آنچه که بر زبان آنها جاری می‌کند، مصون و محفوظ می‌دارد. از این رو، [[اخبار]] و اقوال آنها [[معصوم]] از خطاست... بنابراین، [[پیامبران]] نه در گفتار خطا می‌کنند و نه در کتابت سخنان روح‌القدس<ref>المیزان فی مقارنة الأدیان، ص۳۳.</ref>. البته [[تورات]] فعلی، انبیا را در [[اعمال]] شخصی خود معصوم از [[گناه]] و خطا نمی‌داند و حتّی گناهانی همچون [[قتل]]، [[کفر]]، [[زنا]] و شرب خمر نیز به ساحت [[مقدس]] آنها نسبت داده شده است<ref>ر.ک: خلاصة الکلام فی افتخار الاسلام، ص۹۰ و ۱۰۷؛ المیزان فی مقارنة الأدیان، ص۳۳-۳۶؛ مقارنة الأدیان، الشرقاوی، ص۱۹۴-۲۱۹؛ بذل المجهود فی افحام الیهود. ص۱۶۹-۱۷۹؛ عقیدة الشیعه، ص۳۲۴.</ref>. هر چند در موارد دیگری تصریح شده است که [[انحراف]] [[اخلاقی]]، [[عطیه]] [[نبوت]] را به طور موقّت، یا برای همیشه، از شخص [[پیامبر]] سلب می‌نماید: اگر [[پیغمبر]] [[تکبر]] کند، از وی دور می‌شود و اگر او عصبانی و [[خشمگین]] شود نیز نبوت او ترک می‌گوید<ref>گنجینه‌ای از تلمود، ص۱۴۰ (به نقل از: پساجیم ۶۶ ب).</ref>.<ref>[[احمد حسین شریفی|شریفی، احمد حسین]]، [[حسن یوسفیان|یوسفیان، حسن]]، [[پژوهشی در عصمت معصومان (کتاب)|پژوهشی در عصمت معصومان]] ص۶۹-۷۹.</ref>
۱۱۲٬۲۳۲

ویرایش