بابیت: تفاوت میان نسخه‌ها

کتاب معروف او که نزد [[بهائیان]] تقدس زیادی دارد، [[کتاب]] "بیان" است که آن را در دوران زندان در قلعۀ ماکو نوشت و [[دستور]] داد پیروانش نباید جز کتاب بیان و کتاب‌های دیگر [[بابیان]]، کتاب دیگری را بیاموزند. پس از [[مرگ]] باب، حسینعلی بهاء و [[فرقه بهائیت]]، این مسیر را ادامه و تکمیل نمود<ref>ر. ک: [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۵-۲۸۶.</ref>.

«بابیت» از لحاظ [[تحول]] [[تاریخی]]، دنباله تحولات بعضی [[مذاهب]] پس از [[اسلام]] به ویژه [[مذهب شیخی]] است<ref>یوسف فضائی، تحقیق در تاریخ و عقاید شیخی‌گری، بابی‌گری، بهائی‌گری...، ص۷۱.</ref>.

مسلک [[بابی‌گری]] در [[قرن سیزدهم]] [[قمری]] (نوزدهم میلادی) توسط فردی به نام [[سید علی محمد شیرازی]] ظهور یافت. [[سید علی محمد]] در سلک شاگردان [[سید محمد]] [[کاظم رشتی]] که از دانش‌آموختگان [[مکتب]] شیخ احمد احسائی بود، درآمد. سیدکاظم، [[عقاید]] غلوآمیزی درباره [[ائمه طاهرین]]{{عم}} داشت و آنان را مظاهر تجسم‌یافته [[خدا]] یا [[خدایان]] می‌انگاشت و بر این [[باور]] بود که باید در هر زمانی یک نفر، میان [[امام زمان]]{{ع}} و [[مردم]]، بابِ [[واسطه فیض]] [[روحانی]] باشد.