قبر امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[برهان]] پنجم. [[مورخان]] و [[محدثان]] نوشته‌اند که [[امام سجاد]]{{ع}}، [[امام باقر]]{{ع}} و [[امام صادق]]{{ع}} بارها در همین مکان به [[زیارت]] جدشان آمدند و حتی [[خواص]] از [[شیعیان]] را [[راهنمایی]] و [[تشویق]] کردند که به [[مشهد]] [[امام]] در [[نجف]] بیایند و آن را زیارت کنند و همچنین سایر [[علویان]] و بزرگان [[شیعه]] که [[عارف]] به این [[قبر]] [[شریف]] بودند، در دورانی که [[مرقد مطهر]] مخفی بود، به زیارت آن آمدند<ref>شیخ مفید، الارشاد، ج۱، ص۲۴ - ۲۵؛ سید ابن طاووس، فرحة الغری، ص۷۱ – ۱۴۰؛ ماهر، سعاد، مشهد الامام علی فی النجف، ص۱۲۴ – ۱۲۵.</ref>. با این [[دلایل]] آشکار هیچ [[شک]] و تردیدی باقی نمی‌ماند که مشهد [[امام علی]]{{ع}} و مرقد مطهر آن حضرت، در همین مکان کنونی است.<ref>[[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[نجف (مقاله)| مقاله «نجف»]]، [[دانشنامه امام علی ج۹ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۹]] ص ۴۷۶.</ref>

دانستیم که بنا بر دلایل و مصالحی و به سبب [[دشمنی]] [[بنی‌امیه]] و [[خوارج]] و [[بیم]] از نبش قبر امام علی{{ع}} به دست آنان، بیش از یک [[قرن]]، در طول دوران [[حکومت امویان]] و دوره کوتاهی از زمانِ [[عباسیان]]، مرقد مطهر آن حضرت پنهان و به دور از [[آگاهی]] [[دشمنان]] و نامحرمان باقی ماند؛ اما این به آن معنا نیست که هیچ‌کس از قبر شریف آن حضرت اطلاعی نداشته باشد؛ بلکه در طول همین دوران [[فرزندان]]، [[نوادگان]]، بزرگان [[بنی‌هاشم]] و علویان و بسیاری از [[اصحاب]] و [[یاران مخلص]] و با [[ایمان]] [[ائمه]]{{عم}} از [[محل دفن]] آن حضرت و [[مرقد]] مطهرش، آگاهی و آشنایی کامل داشتند و دور از چشم اغیار، به زیارت مولا و سرورشان می‌رفتند. از آن جمله امام سجاد{{ع}}، امام باقر{{ع}} و امام صادق{{ع}}، همچنین [[زید بن علی بن الحسین]]{{ع}} بوده‌اند<ref>شیخ مفید، المزار، ص۲۴۴؛ سید ابن طاووس، فرحة الغری، ص۷۰، ۷۳، ۸۴، ۸۵، ۱۳۸؛ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۱۰۰، ص۲۴۶.</ref>. جز نوادگان نزدیک آن حضرت، بسیاری از بنی‌هاشم و علویان دیگر نیز، در همین دوران [[اختناق]] و اختفای [[قبر مطهر]]، به [[زیارت]] [[مرقد]] [[پاک]] وی می‌شتافتند و حتی [[دوستداران]] علی{{ع}} نیز پنهان از چشم [[امویان]] به زیارت [[مرقد مطهر]] آن حضرت، مشرف می‌شدند از جمله [[طبری]] در حوادث [[سال ۶۷]] [[قمری]]، از [[سوید بن غفله]] نقل کرده است: من در [[ظهر کوفه]] ([[نجف]]) مشغول گردش بودم که ناگهان مردی از پشت سرم، عصایی به من زد. به او نگاه کردم و او از من پرسید که نظرت درباره شیخ چیست؟ پرسیدم: کدام شیخ؟ گفت: [[علی بن ابی‌طالب]]! گفتم: [[شهادت]] می‌دهم که او را با گوش، [[چشم]]، [[قلب]] و زبانم [[دوست]] می‌دارم. او جواب داد که اما من اعتراف می‌کنم که او را به گوش، چشم، [[دل]] و زبانم [[دشمن]] می‌دارم. پس همراه هم داخل [[کوفه]] شدیم...<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۶، ص۱۱۳ - ۱۱۴.</ref>. این حکایت حاوی دو مطلب اساسی و مهم است: یکی آن‌که [[قبر]] و مرقد [[امام]] حتی در آن [[زمان]] فشار و [[اختناق]] به صورت پنهانی [[زائر]] داشته است و افرادی به زیارت مرقد وی می‌رفته‌اند و به اقتضای زمان و مکان و موقعیت، گاهی با [[شهامت]]، [[دوستی]] و [[محبت]] خود را به علی{{ع}} [[اعلان]] می‌کرده‌اند؛ دیگر اینکه نشان می‌دهد در آن [[روزگار]]، [[بنی‌امیه]] عواملی را برای [[شناسایی]] [[قبر مطهر]] حضرت، به محدوده‌هایی که احتمال می‌داده‌اند، می‌فرستاده‌اند و در خفا دوستداران علی{{ع}} را زیر نظر داشته‌اند که در کجا و چه مکانی به [[زیارت قبر]] آن حضرت می‌شتافته‌اند<ref>النجف الاشرف اسهامات، ج۱، ص۱۹۷.</ref>.