سلام در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه [[صلوات]] نیز در اصل به معناى [[دعا]] بوده، سپس در معانى دیگر از جمله [[نماز]]، ثنا و تحیت و نیز تحیت خاص بر پیامبر‌اکرم {{صل}} به کار رفته است<ref>لسان العرب، ج‌۷، ص‌۳۹۷، «صلا» ؛لغت نامه، ج‌۹، ص‌۱۳۲۵۳، «صلوات».</ref>.<ref> [[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

#«[[صلوات]]» و مشتقات آنکه در بیشتر آیات به معناى [[دعا]] و [[نماز]] است و در چند آیه به معناى تحیت آمده است؛ مانند {{متن قرآن|أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ}}<ref>«بر آنان از پروردگارشان درودها است» سوره بقره، آیه ۱۵۷.</ref>، {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا}}<ref>«خداوند و فرشتگانش بر پیامبر درود می‌فرستند، ای مؤمنان! بر او درود فرستید و به شایستگی (بدو) سلام کنید» سوره احزاب، آیه ۵۶.</ref>؛ همچنین در برخى آیات دیگر از تحیت با تعبیرهایى مانند {{متن قرآن| وَخَرُّوا لَهُ سُجَّدًا }}<ref>«و همه برای او به فروتنی در افتادند» سوره یوسف، آیه ۱۰۰.</ref>.<ref>مجمع‌البيان، ج‌۵، ص‌۴۰۵؛ تفسير قرطبى، ج‌۹، ص‌۲۶۴؛ فتح القدير، ج‌۳، ص‌۵۶ ـ ۵۷. </ref>، {{متن قرآن| بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ }}<ref>«خجسته باد آن کس که در (کنار این) آتش است» سوره نمل، آیه ۸.</ref>.<ref>مجمع البيان، ج‌۷، ص‌۳۳۰؛ زادالمسير، ج‌۶، ص‌۵۷؛ تفسير قرطبى، ج‌۱۳، ص‌۱۵۸. </ref> و {{متن قرآن|رَحْمَتُ اللَّهِ وَبَرَكَاتُهُ عَلَيْكُمْ}}<ref>«بخشایش خداوند و برکات او ارزانی شما» سوره هود، آیه ۷۳.</ref>.<ref>زادالمسير، ج۶، ص۵۷؛ نورالثقلين، ج۲، ص۳۸۶؛ الميزان، ج‌۵، ص‌۳۵</ref> یاد شده است. در این آیات [[قرآن‌کریم]] از تحیت [[خداوند]] و [[فرشتگان]] الهى و نیز تحیت [[مؤمنان]] در [[دنیا]] و [[آخرت]] سخن به میان آورده و به برخى از [[احکام]] فقهى آن پرداخته است<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>.

برخى درباره برترى تحیت در قالب [[سلام کردن]] بر تحیتهاى دیگر وجوهى را برشمرده‌اند؛ از جمله اینکه «[[سلام]]» دعایى است که به وسیله آن شخص براى تحیت شونده آرزوى سلامتى از آفات دینى و دنیوى مى‌کند<ref>التفسيرالكبير، ج۱۰، ص۲۰۹؛ روح‌البيان، ج‌۹، ص‌۴۵۹؛ دائرة‌المعارف بستانى، ج‌۹، ص‌۷۰۷. </ref> یا سلام کننده با این تحیت به مخاطب مى‌گوید: تو از جانب من در سلامت و امنیت هستى و هیچ آسیبى از ناحیه من به تو نمى‌رسد؛<ref>الميزان، ج‌۱۴، ص‌۷۹. </ref> همچنین سلام نامى از نام‌هاى خداوند است: {{متن قرآن|هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ }}<ref>«فرمانفرمای بسیار پاک بی‌عیب» سوره حشر، آیه ۲۳.</ref> و [[مسلمان]] با [[انتخاب]] این نوع تحیّت افزون بر تحیت فرستادن بر دیگرى [[نام خدا]] را نیز بر زبان مى‌آورد، افزون بر این سلام، [[تحیت]] [[خداوند]] است؛ زیرا خداوند در ۱۲ [[آیه]] با این تحیت بر [[پیامبران]] و [[بندگان]] [[مؤمن]] خویش [[درود]] فرستاده است؛<ref>التفسير الكبير، ج۱۰، ص۲۰۹ـ۲۱۰؛ الميزان، ج۵، ص۳۲.</ref> مانند {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِي الْعَالَمِينَ}}<ref>«در میان جهانیان بر نوح درود باد!» سوره صافات، آیه ۷۹.</ref>، {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِيمَ}}<ref>«درود بر ابراهیم» سوره صافات، آیه ۱۰۹.</ref>، {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ}}<ref>«درود بر موسی و هارون» سوره صافات، آیه ۱۲۰.</ref>، {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَى إِلْ يَاسِينَ}}<ref>«و درود بر ال یاسین» سوره صافات، آیه ۱۳۰.</ref>، {{متن قرآن|وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ}}<ref>«و درود بر پیامبران» سوره صافات، آیه ۱۸۱.</ref>، به علاوه، [[سلام]] تحیت [[فرشتگان]] در [[دنیا]]: {{متن قرآن| فَقَالُوا سَلَامًا}}<ref>«درودی گفتند» سوره حجر، آیه ۵۲.</ref> و [[آخرت]]: {{متن قرآن|الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ}}<ref>«همان کسانی که در حال پاکی، فرشتگان جانشان را می‌گیرند؛ (و به آنان) می‌گویند: درود بر شما! برای کارهایی که می‌کردید به بهشت درآیید!» سوره نحل، آیه ۳۲.</ref> بر [[مؤمنان]] است و نیز تحیت [[بهشتیان]] به شمار مى‌رود: {{متن قرآن| وَتَحِيَّتُهُمْ فِيهَا سَلَامٌ }}<ref>«درودشان، سلام» سوره یونس، آیه ۱۰.</ref>، {{متن قرآن|أُولَئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِمَا صَبَرُوا وَيُلَقَّوْنَ فِيهَا تَحِيَّةً وَسَلَامًا}}<ref>«آنانند که غرفه (ی بهشت) را بر شکیبی که ورزیده‌اند پاداش می‌برند و در آن با خوش‌آمد و درود روبه‌رو می‌گردند» سوره فرقان، آیه ۷۵.</ref>، {{متن قرآن|إِلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا}}<ref>«(هیچ سخنی نشنوند) جز گفته: درود، درود» سوره واقعه، آیه ۲۶.</ref>.<ref>الميزان، ج‌۵، ص‌۳۲. </ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

در [[آیات]] {{متن قرآن|هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ ضَيْفِ إِبْرَاهِيمَ الْمُكْرَمِينَ}}<ref>«آیا داستان مهمانان گرامی ابراهیم به (گوش) تو رسیده است؟» سوره ذاریات، آیه ۲۴.</ref>، {{متن قرآن|إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقَالُوا سَلَامًا قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُنْكَرُونَ}}<ref>«هنگامی که بر او وارد شدند و درود گفتند، او نیز درود گفت (و پنداشت) گروهی ناشناسند» سوره ذاریات، آیه ۲۵.</ref> از ورود ملائکه به صورت ناشناس بر [[حضرت ابراهیم]] {{ع}}<ref>مجمع‌البيان، ج‌۵، ص‌۲۷۲؛ تفسير قرطبى، ج‌۹، ص‌۴۲ ـ ۴۳. </ref> و سلام کردن آنان بر آن حضرت و نیز سلام کردن ابراهیم {{ع}} بر آنان یاد شده است. برخى مراد از ضیف ابراهیم را جبرئیل، میکائیل و اسرافیل دانسته‌اند که مأمور عذاب قوم لوط بودند.<ref>تفسير قرطبى، ج۱۷، ص۴۴؛ تفسير ابن كثير، ج۴، ص‌۲۵۲؛ فتح القدير، ج‌۵، ص‌۸۷. </ref> شمارى دیگر کروبیل را نیز جزو آنان دانسته‌اند. برخى شمار این ملائکه را ۹، ۱۱ یا ۱۲ دانسته‌اند.<ref> مجمع‌البيان، ج۵، ص۲۷۲؛ ج۹، ص۲۶۲؛ تفسير قرطبى، ج‌۹، ص‌۴۲؛ روح المعانى، ج‌۱۲، ص‌۱۳۸. </ref> در تفسیر آیه {{متن قرآن|سَلَامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ}}<ref>«آن (شب) تا دمیدن سپیده (امن و) سلامت است» سوره قدر، آیه ۵.</ref> نیز گفته شده که مراد، [[سلام]] فرشتگان الهى در [[شب قدر]] است که تا سپیده دم بر یکدیگر سلام مى‌کنند<ref>التبيان، ج‌۱۰،ص‌۳۸۶؛ تفسير قرطبى، ج‌۲۰، ص‌۱۳۴؛ [[فتح]] القدير، ج‌۵، ص‌۴۷۲.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

برخى [[مفسران]] مراد از «[[الیاسین]]» را در [[آیه]]، [[پیروان]] الیاس،<ref>تفسير قرطبى، ج‌۱۵، ص‌۷۸؛ التحرير والتنوير، ج‌۲۳، ص‌۱۷۰. </ref> [[پیامبر اسلام]]<ref>مجمع‌البيان، ج‌۸، ص‌۷۱۴؛ كنزالدقائق، ج‌۱۱، ص‌۱۷۵. </ref> یا [[آل‌ محمد]] {{ع}}<ref> جامع‌البيان، ج۲۳، ص۱۱۵؛ تفسير قرطبى، ج‌۱۵، ص‌۷۹؛ نورالثقلين، ج‌۴، ص‌۴۳۲. </ref> ذکر کرده‌اند، چنان‌که معناى اخیر در [[روایات]] [[اهل‌بیت]] {{ع}} نیز [[تأیید]] شده است.<ref>نورالثقلين، ج‌۴، ص‌۴۳۲؛ الصافى، ج‌۴، ص‌۲۸۲.</ref> برخى نیز مراد از آن را همان «[[یس]]» دانسته‌اند که نام سوره‌اى از [[قرآن]] است. آنان گفته‌اند که این [[سلام]] خطاب به کسانى است که به قرآن [[ایمان]] مى‌آورند<ref>مجمع‌البيان، ج‌۸، ص‌۷۱۴.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

در ادامه [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا}}<ref>«خداوند و فرشتگانش بر پیامبر درود می‌فرستند، ای مؤمنان! بر او درود فرستید و به شایستگی (بدو) سلام کنید» سوره احزاب، آیه ۵۶.</ref> [[مؤمنان]] افزون بر صلوات، به [[سلام کردن]] بر [[پیامبر]] {{صل}} نیز مأمور‌شده‌اند: {{متن حدیث| وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا}}. برخى گفته‌اند: مراد از این جمله، سلام کردن بر پیامبر است، چنان‌که در روایتى آمده که با جمله {{عربی|" السلام‌علیک یا رسول الله"}} بر آن حضرت [[سلام]] کنید.<ref> التبيان، ج‌۸، ص‌۳۶۰؛ مجمع‌البيان، ج‌۸، ص‌۵۷۹؛ بحارالانوار، ج‌۱۷، ص‌۱۹ ـ ۲۰. </ref> نظر برخى دیگر این است که مراد از این تعبیر آن است که در همه امور [[تسلیم]] و سر‌سپرده آن حضرت باشید<ref>مجمع‌ البيان، ج‌۸، ص‌۵۷۹؛ الصافى، ج‌۴، ص‌۲۰۱. </ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

در آیه {{متن قرآن|قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَسَلَامٌ عَلَى عِبَادِهِ الَّذِينَ اصْطَفَى آللَّهُ خَيْرٌ أَمَّا يُشْرِكُونَ}}<ref>«بگو: سپاس خداوند را و درود بر آن بندگان وی که برگزیده است؛ آیا خداوند بهتر است یا آنچه (برای او) شریک می‌آورند؟» سوره نمل، آیه ۵۹.</ref> [[خداوند]] به پیامبر‌اکرم (صلى الله علیه وآله) [[فرمان]] مى‌دهد که پس از [[حمد]] الهى، بر بندگان [[برگزیده خداوند]] [[تحیت]] فرستد. برخى بندگان برگزیده خدا را [[پیامبران]] دانسته‌اند<ref>مجمع‌البيان، ج‌۷، ص‌۳۹۳؛ زادالمسير، ج‌۶، ص‌۷۶؛ تفسير ابن كثير، ج‌۳، ص‌۳۸۱. </ref>. در برخى [[روایات]] نیز آنان [[آل محمد]]<ref>تفسير قمى، ج۲، ص۱۲۹؛ الصافى، ج۴، ص۷۱؛ نورالثقلين، ج‌۴، ص‌۹۴. </ref> و [[فرزندان پیامبر]] از ذریّه [[فاطمه]] دانسته شده‌اند؛ زیرا آنان از آل ابراهیم‌اند که خداوند آنان را در آیه {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِيمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِينَ}}<ref>«خداوند، آدم، نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر جهانیان برتری داد» سوره آل عمران، آیه ۳۳.</ref> از بندگان برگزیده خدا دانسته است.<ref>بحارالانوار، ج‌۴۳، ص‌۲۷۹؛ الميزان، ج‌۱۷، ص‌۴۵. </ref> برخى نیز آنان را [[اصحاب پیامبر]]،<ref>جامع‌البيان، ج‌۱۹، ص‌۴؛ مجمع‌البيان، ج‌۷، ص‌۳۹۳؛ زادالمسير، ج‌۶، ص‌۷۶. </ref> علماى اسلامى <ref> الميزان، ج‌۱۷، ص‌۴۵. </ref> یا [[امت]] آن حضرت‌ شمرده‌اند<ref>مجمع‌البيان، ج۷، ص۳۹۴، تفسير قرطبى، ج۱۳، ص‌۲۲۰؛ الميزان، ج‌۱۷، ص‌۴۵. </ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

همچنین برخى [[مفسران]] [[آیات]] {{متن قرآن|تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ}}<ref>«فرشتگان و روح (الامین) در آن، با اذن پروردگارشان برای هر کاری فرود می‌آیند» سوره قدر، آیه ۴.</ref>، {{متن قرآن|سَلَامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ}}<ref>«آن (شب) تا دمیدن سپیده (امن و) سلامت است» سوره قدر، آیه ۵.</ref> را که در آن از [[نزول فرشتگان]] الهى در [[شب قدر]] و تحیت فرستادن آنان تا بامدادان سخن گفته: به معناى تحیت ملائکه بر همه مردان و [[زنان]] [[مؤمن]] دانسته‌اند.<ref>جامع‌البيان، ج۲۸، ص‌۳۳۰؛ الدرالمنثور، ج‌۸، ص‌۵۷۰؛ الميزان، ج‌۲۰، ص‌۴۷۲. </ref> به نظر برخى، ملائکه در این شب بر [[اهل]] [[مسجد]] [[سلام]] مى‌کنند. البته به نظر برخى دیگر سلام در این آیه به معناى سالم و [[پاک]] بودن این شب از [[شرور]] و آفات است.<ref>مجمع‌البيان، ج۱۰، ص۷۹۰؛ التفسير الكبير، ج۳۲، ص۳۶. </ref> همچنین خداوند به پیامبرش فرمان داده که هرگاه مؤمنان نزد او آمدند، به آنان سلام کند: {{متن قرآن|وَإِذَا جَاءَكَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِنَا فَقُلْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ أَنَّهُ مَنْ عَمِلَ مِنْكُمْ سُوءًا بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَصْلَحَ فَأَنَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«و چون مؤمنان به آیات ما، نزد تو آیند بگو: درود بر شما! پروردگارتان بخشایش را بر خویش مقرّر داشته است: چنانچه هر یک از شما از سر نادانی کار بدی انجام دهد، آنگاه از پس آن توبه کند و به راه آید، چنین است که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره انعام، آیه ۵۴.</ref> در [[شأن نزول]] این آیه [[روایات]] مختلفى نقل شده است؛ از جمله اینکه مراد از {{متن قرآن|الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ}} مسلمانانى بودند که [[خداوند]] [[پیامبر]] را از طرد کردن آنان از نزد خود منع کرد. قول دیگر این است که [[آیه]] درباره [[مؤمنان]] [[گنهکار]] و [[توبه]] کننده نازل شده است.<ref>جامع‌البيان، ج۷، ص۲۷۱ـ۲۷۲؛مجمع‌البيان، ج۴،ص۴۷۵ ـ ۴۷۶؛ تفسير قرطبى، ج‌۶، ص‌۴۳۵. </ref> پس از [[نزول]] این آیه، [[پیامبراکرم]] {{صل}} هرگاه این گروه از مؤمنان را [[ملاقات]] مى‌کرد بر آنان [[سلام]] مى‌گفت و مى‌فرمود: [[خدا]] را [[سپاس]] که در میان [[امت]] من کسانى را قرار داد که مرا به [[سلام کردن]] به آنان [[فرمان]] داده است.<ref>مجمع‌البيان، ج‌۴، ص‌۶۵؛ زادالمسير، ج‌۳، ص‌۳۴؛ تفسير‌قرطبى، ج‌۶، ص‌۴۳۵. </ref> در آیاتى دیگر نیز مؤمنان به تحیت گفتن بر یکدیگر هنگام ملاقات کردن با آنان یا وارد شدن به خانه‌هایشان توصیه شده‌اند. افزون بر [[دنیا]]، مؤمنان در [[آخرت]] نیز مورد تحیت خداوند و [[فرشتگان]] قرار مى‌گیرند. در آیه‌ {{متن قرآن|الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ}}<ref>«همان کسانی که در حال پاکی، فرشتگان جانشان را می‌گیرند؛ (و به آنان) می‌گویند: درود بر شما! برای کارهایی که می‌کردید به بهشت درآیید!» سوره نحل، آیه ۳۲.</ref> از تحیت فرشتگان [[مأمور]] [[قبض روح]] هنگام گرفتن [[جان]] مؤمنان یاد شده است<ref>جامع‌البيان، ج‌۱۴، ص‌۱۳۷؛ نورالثقلين، ج‌۳، ص‌۵۲. </ref>. برخى این سلام را در هنگام خارج‌شدن آنان از قبرها<ref>مجمع‌البيان، ج‌۵، ص‌۵۵۲؛ تفسير قرطبى، ج‌۸، ص‌۳۵۸. </ref> یا [[زمان]] ورودشان به [[بهشت]] دانسته‌اند.<ref>زاد المسير، ج‌۴، ص‌۳۲۴. </ref> در آیه‌اى دیگر از تحیت مؤمنان هنگام ملاقات با خدا سخن به میان آمده است: {{متن قرآن|تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا كَرِيمًا}}<ref>«درودشان روزی که به لقای او رسند «سلام» است و برای آنان پاداشی ارزشمند آماده کرده است» سوره احزاب، آیه ۴۴.</ref> به نظر برخى، مراد تحیت [[ملائکه]] بر مؤمنان هنگام قبض روح است.<ref>مجمع البيان، ج‌۸، ص‌۵۶۸؛ الدرالمنثور، ج‌۶، ص‌۶۲۳.</ref> بنابر نظر دیگر خود مؤمنان هنگام دریافت [[پاداش]] الهى بر یکدیگر [[درود]] مى‌فرستند.<ref>مجمع البيان، ج‌۸، ص‌۵۶۸. </ref> همچنین هنگام [[هدایت]] مؤمنان به سوى بهشت و باز شدن درهاى آن بر روى آنان، فرشتگان به آنها‌سلام و خوش‌آمد مى‌گویند: {{متن قرآن|وَسِيقَ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَرًا حَتَّى إِذَا جَاءُوهَا وَفُتِحَتْ أَبْوَابُهَا وَقَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا سَلَامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَالِدِينَ}}<ref>«و آنان را که از پروردگارشان پروا کردند دسته‌دسته به سوی بهشت گسیل می‌کنند تا چون به آن رسند و درهای آن گشوده شود و نگهبانان آن به آنان بگویند: درود بر شما، خوش آمدید، جاودانه در آن درآیید» سوره زمر، آیه ۷۳.</ref>، {{متن قرآن|وَإِنَّ رَبَّكَ هُوَ يَحْشُرُهُمْ إِنَّهُ حَكِيمٌ عَلِيمٌ}}<ref>«و پروردگارت خود، آنان را (در رستخیز) گرد می‌آورد؛ بی‌گمان او فرزانه‌ای داناست» سوره حجر، آیه ۲۵.</ref>، {{متن قرآن|ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ذَلِكَ يَوْمُ الْخُلُودِ}}<ref>«بدان با سلامتی درآیید که این روز جاودانگی است» سوره ق، آیه ۳۴.</ref> [[مؤمنان]] هنگام استقرار در [[بهشت]] نیز مورد تحیت [[ملائکه]] قرار مى‌گیرند: {{متن قرآن|جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ وَالْمَلَائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بَابٍ}}<ref>«بهشت‌هایی جاودان که آنان و شایستگان از نیاکان و همسران و فرزندانشان در آن وارد می‌شوند و فرشتگان از هر دری بر آنان درمی‌آیند» سوره رعد، آیه ۲۳.</ref>، {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ}}<ref>«درود بر شما به شکیبی که ورزیده‌اید که فرجام آن سرای، نیکوست!» سوره رعد، آیه ۲۴.</ref> آیه‌اى دیگر این تحیت ملائکه را بر مؤمنان از جانب [[خدا]] دانسته است: {{متن قرآن|سَلَامٌ قَوْلًا مِنْ رَبٍّ رَحِيمٍ}}<ref>««درود» سخنی است (که) از (سوی) پروردگاری بخشاینده (می‌شنوند)» سوره یس، آیه ۵۸.</ref>.<ref>فتح القدير، ج‌۴، ص‌۳۷۷. </ref>، افزون بر این، مؤمنان در بهشت خود نیز بر یکدیگر [[درود]] مى‌فرستند: {{متن قرآن|وَأُدْخِلَ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ تَحِيَّتُهُمْ فِيهَا سَلَامٌ}}<ref>«و آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند به بوستان‌هایی در آورده می‌شوند که از بن آنها جویباران روان است، به اذن پروردگارشان در آنها جاودانند؛ درودشان در آنجا «سلام» است» سوره ابراهیم، آیه ۲۳.</ref>، {{متن قرآن|دَعْوَاهُمْ فِيهَا سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَتَحِيَّتُهُمْ فِيهَا سَلَامٌ وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«دعای آنان در آن (بهشت) سبحانک اللّهم «پاکا که تویی بار پروردگارا» ست و درودشان، «سلام» و پایان دعاشان، الحمد للّه ربّ العالمین «سپاس خداوند پروردگار جهانیان را»» سوره یونس، آیه ۱۰.</ref>، {{متن قرآن|أُولَئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِمَا صَبَرُوا وَيُلَقَّوْنَ فِيهَا تَحِيَّةً وَسَلَامًا}}<ref>«آنانند که غرفه (ی بهشت) را بر شکیبی که ورزیده‌اند پاداش می‌برند و در آن با خوش‌آمد و درود روبه‌رو می‌گردند» سوره فرقان، آیه ۷۵.</ref> بنا بر آیاتى دیگر مؤمنان در بهشت جز سخن [[نیک]] و [[سلام]] نمى‌شنوند: {{متن قرآن|لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا إِلَّا سَلَامًا وَلَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيهَا بُكْرَةً وَعَشِيًّا}}<ref>«در آنجا هیچ سخن یاوه‌ای نمی‌شنوند؛ تنها درود می‌شنوند و در آن، پگاهان و در پایان روز روزی خود را دارند» سوره مریم، آیه ۶۲.</ref>، {{متن قرآن|لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِيمًا}}<ref>«در آن سخن یاوه و گناه‌آلودی نمی‌شنوند» سوره واقعه، آیه ۲۵.</ref>، {{متن قرآن|إِلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا}}<ref>«(هیچ سخنی نشنوند) جز گفته: درود، درود» سوره واقعه، آیه ۲۶.</ref> در برخى [[آیات]]، بهشت [[خانه]] سلام (دارالسلام) نامیده شده: {{متن قرآن|وَاللَّهُ يَدْعُو إِلَى دَارِ السَّلَامِ}}<ref>«و خداوند به بهشت فرا می‌خواند» سوره یونس، آیه ۲۵.</ref> و {{متن قرآن|لَهُمْ دَارُ السَّلَامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَهُوَ وَلِيُّهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}}<ref>«سرای آرامش نزد پروردگارشان از آن آنهاست و او برای کارهایی که می‌کردند یار آنان است» سوره انعام، آیه ۱۲۷.</ref> اطلاق این نام بر بهشت از آن روست که سلام [[نام خداوند]] و بهشت خانه اوست یا از آن جهت که [[بهشتیان]] از آفات در [[امن]] و سلامتى هستند<ref>مجمع البيان، ج‌۵، ص‌۱۵۶؛ التفسير الكبير، ج‌۱۳، ص‌۱۸۸.</ref> یا بدان جهت که [[اهل بهشت]] مورد تحیت و سلام [[خداوند]] قرار مى‌گیرند<ref>مجمع‌البيان، ج‌۵، ص‌۱۵۶؛ كنزالدقايق، ج‌۶، ص‌۴۷. </ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

در [[آیه]] {{متن قرآن|وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا}}<ref>«و بندگان (خداوند) بخشنده آنانند که بر زمین فروتنانه گام برمی‌دارند و هرگاه نادانان با آنان سخن سر کنند پاسخی نرم گویند» سوره فرقان، آیه ۶۳.</ref> یکى از ویژگی‌هاى [[بندگان خاص]] خدا [[سلام کردن]] بر جاهلان؛ دانسته شده است به هنگامى که از آنان سخنان نابخردانه مى‌شنوند<ref>التبيان، ج‌۷، ص‌۵۰۴؛ تفسير ابن كثير، ج‌۳، ص‌۳۳۷؛ الميزان، ج‌۱۵، ص‌۲۳۹.</ref>؛ همچنین ‌یکى از ویژگیهاى مؤمنان سلام کردن به گویندگان سخن [[لغو]] شمرده شده است: {{متن قرآن|وَإِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ وَقَالُوا لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ لَا نَبْتَغِي الْجَاهِلِينَ}}<ref>«و چون (سخن) یاوه بشنوند از آن دوری می‌گزینند و می‌گویند: کردارهای ما، از آن ما و کردارهای شما از آن شما، (ما را به خیر و) شما را به سلامت! ما را با نادانان کاری نیست» سوره قصص، آیه ۵۵.</ref> [[مفسران]] درباره [[تفسیر]] [[سلام]] در این [[آیات]]، اقوال مختلفى دارند؛ برخى آن را به معناى سلامتى و در [[امان]] بودن دانسته‌اند؛ یعنى [[مؤمنان]] به [[جاهلان]] مى‌گویند که آزارى از زبان و عمل ما به شما نخواهد رسید؛<ref>مجمع البيان، ج‌۷، ص‌۲۷۹؛ زبدة البيان، ص‌۴۰۸؛ بحارالانوار، ج‌۴، ص‌۱۹۶. </ref> اما بسیارى با تفسیر سلام به معناى [[برائت]] جستن و متارکه، گفته‌اند: مراد این است که ما با شما کارى نداریم و هر یک به راه خود مى‌رویم،<ref>التبيان، ج‌۶، ص‌۳۳۹؛ الصافى، ج‌۴، ص‌۲۳. </ref> چنان که ابتداى [[آیه]] مذکور نیز به این مفهوم اشاره دارد: {{متن قرآن| أَعْرَضُوا عَنْهُ وَقَالُوا لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ}}. برخى از مفسران[[سلام]] [[حضرت ابراهیم]] به [[آزر]] را که در آیه‌ {{متن قرآن|قَالَ سَلَامٌ عَلَيْكَ سَأَسْتَغْفِرُ لَكَ رَبِّي}}<ref>«گفت: درود بر تو، از پروردگارم برای تو آمرزش خواهم خواست» سوره مریم، آیه ۴۷.</ref> آمده به همین معنا دانسته و گفته‌اند که مراد آن حضرت جدایى میان وى و آزر بوده است،<ref>مجمع‌البيان، ج‌۶، ص‌۷۹۸؛ الصافى، ج‌۳، ص‌۲۸۳؛ تفسير قرطبى، ج‌۱۱، ص‌۱۱۱. </ref> چنان‌که به نظر شمارى دیگر [[فرمان خداوند]] به پیامبر‌اکرم {{صل}} مبنى بر روى گرداندن آن حضرت از [[کافران]] و [[سلام دادن]] به آنان نیز به همین معناست: {{متن قرآن|فَاصْفَحْ عَنْهُمْ وَقُلْ سَلَامٌ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ}}<ref>«بنابراین از آنان روی بگردان و بدرودی بگو که به زودی خواهند دانست» سوره زخرف، آیه ۸۹.</ref>.<ref>مجمع‌البيان، ج‌۹، ص‌۹۰؛ بحارالانوار، ج‌۸۱، ص‌۱۲۱؛ الميزان، ج‌۱۸، ص‌۱۲۷.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

در [[آیه]] {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًا}}<ref>«اوست آنکه بر شما درود می‌فرستد- و فرشتگانش (نیز)- تا شما را به سوی روشنایی از تیرگی‌ها بیرون برد و با مؤمنان بخشاینده است» سوره احزاب، آیه ۴۳.</ref> از تحیت خداوند و فرشتگان بر مؤمنان یاد شده و در پایان آیه، خداوند نسبت به مؤمنان [[رئوف]] شمرده شده است. به نظر برخى [[مفسران]]، ذکر کلمه «[[مؤمنین]]» حاکى از نقش [[ایمان]] در برخوردارى از این [[نعمت]] الهى است،<ref>مجمع البيان، ج‌۸، ص‌۵۶۸. </ref> چنان‌که در آیه {{متن قرآن|وَإِذَا جَاءَكَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِنَا فَقُلْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ}}<ref>«و چون مؤمنان به آیات ما، نزد تو آیند بگو: درود بر شما!» سوره انعام، آیه ۵۴.</ref> خداوند به پیامبر‌اکرم {{صل}} سفارش کرده که بر مؤمنان[[درود]] فرستد<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>.

خداوند با فرستادن [[درود]] بر [[نوح]] [[پیامبر]] آن را [[پاداش]] نیکوکارى آن حضرت شمرده است {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِي الْعَالَمِينَ إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ}}<ref>«در میان جهانیان بر نوح درود باد!» سوره صافات، آیه -۸۰۷۹.</ref>؛ همچنین در آیاتى دیگر، این صفت [[نیکو]] از جمله اسباب تحیت خداوند بر برخى [[پیامبران]] و اولیاى الهى از جمله [[ابراهیم]] {{ع}}: {{متن قرآن| سَلامٌ عَلَى إِبْرَاهِيمَ كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ }}<ref>«درود بر ابراهیم بدین‌گونه به نیکوکاران پاداش می‌دهیم» سوره صافات، آیه ۱۰۹-۱۱۰.</ref>، موسى و [[هارون]] ({{ع}}): {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ}}<ref>«درود بر موسی و هارون» سوره صافات، آیه ۱۲۰.</ref>، {{متن قرآن|إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ}}<ref>«بدین‌گونه به نیکوکاران پاداش می‌دهیم» سوره صافات، آیه ۸۰.</ref> و [[الیاس]] {{ع}}: {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَى إِلْ يَاسِينَ}}<ref>«و درود بر ال یاسین» سوره صافات، آیه ۱۳۰.</ref>، {{متن قرآن|إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ}}<ref>«بدین‌گونه به نیکوکاران پاداش می‌دهیم» سوره صافات، آیه ۸۰.</ref> به شمار رفته است؛ همچنین ایمان و عمل صالح موجب مى‌شود که [[انسان]] وارد [[بهشت]] شده، مورد تحیت [[فرشتگان]] یا [[مؤمنان]] قرار گیرد: {{متن قرآن|وَأُدْخِلَ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ تَحِيَّتُهُمْ فِيهَا سَلَامٌ}}<ref>«و آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند به بوستان‌هایی در آورده می‌شوند که از بن آنها جویباران روان است، به اذن پروردگارشان در آنها جاودانند؛ درودشان در آنجا «سلام» است» سوره ابراهیم، آیه ۲۳.</ref> در آیاتى دیگر نیز این ویژگى براى برخى مصادیق [[عمل صالح]] مانند وفاى به [[عهد]]، [[صله رحم]]، [[اقامه نماز]]، [[انفاق در راه خدا]] در [[نهان]] و آشکارا و دفع بدى به نیکى ذکر شده است. {{متن قرآن| الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلاَ يَنقُضُونَ الْمِيثَاقَ وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَن يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ وَالَّذِينَ صَبَرُواْ ابْتِغَاء وَجْهِ رَبِّهِمْ وَأَقَامُواْ الصَّلاةَ وَأَنفَقُواْ مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلانِيَةً وَيَدْرَؤُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ أُوْلَئِكَ لَهُمْ عُقْبَى الدَّارِ جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ وَالْمَلائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِم مِّن كُلِّ بَابٍ سَلامٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ}}<ref>«آنان که به عهد خداوند وفا می‌کنند و پیمان را نمی‌شکنند؛ و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است می‌پیوندند و از پروردگار خویش می‌ترسند و از سختی حساب هراس دارند؛ و آنان را که در پی خشنودی پروردگارشان شکیبایی پیشه می‌کنند و نماز را برپا می‌دارند و از آنچه ما روزی آنان کرده‌ایم پنهان و آشکار می‌بخشند و به نیکی، بدی را دور می‌دارند؛ فرجام (نیک) آن سرای است، بهشت‌هایی جاودان که آنان و شایستگان از نیاکان و همسران و فرزندانشان در آن وارد می‌شوند و فرشتگان از هر دری بر آنان درمی‌آیند. درود بر شما به شکیبی که ورزیده‌اید که فرجام آن سرای، نیکوست!» سوره رعد، آیه ۲۰-۲۴.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

از دیگر خصلتهاى [[نیک]] که موجب ورود در [[بهشت]] و تحیت فرشتگان الهى مى‌شود، تقواست: {{متن قرآن|وَسِيقَ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَرًا حَتَّى إِذَا جَاءُوهَا وَفُتِحَتْ أَبْوَابُهَا وَقَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا سَلَامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَالِدِينَ}}<ref>«و آنان را که از پروردگارشان پروا کردند دسته‌دسته به سوی بهشت گسیل می‌کنند تا چون به آن رسند و درهای آن گشوده شود و نگهبانان آن به آنان بگویند: درود بر شما، خوش آمدید، جاودانه در آن درآیید» سوره زمر، آیه ۷۳.</ref> مشابه این مفهوم در آیاتى دیگر نیز مطرح شده است: {{متن قرآن|وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ غَيْرَ بَعِيدٍ}}<ref>«و بهشت را برای پرهیزگاران نزدیک می‌آورند چنان‌که دور نباشد» سوره ق، آیه ۳۱.</ref>، {{متن قرآن|مَنْ خَشِيَ الرَّحْمَنَ بِالْغَيْبِ وَجَاءَ بِقَلْبٍ مُنِيبٍ}}<ref>«همان که از (خداوند) بخشنده در نهان می‌هراسد و دلی بازگردنده (به درگاه ما) می‌آورد» سوره ق، آیه ۳۳.</ref>، {{متن قرآن|ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ذَلِكَ يَوْمُ الْخُلُودِ}}<ref>«بدان با سلامتی درآیید که این روز جاودانگی است» سوره ق، آیه ۳۴.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

[[ملائکه]] بر کسانى که در راه [[اطاعت]] از [[اوامر]] [[خداوند]] <ref>التبيان، ج‌۶، ص‌۲۴۶؛ تفسير قرطبى، ج‌۹، ص‌۳۱۳؛ الميزان، ج‌۱۱، ص‌۳۴۷. </ref> و سختی‌هاى [[دنیا]] <ref>مجمع‌البيان، ج‌۶، ص‌۳۴؛ الدر المنثور، ج‌۴، ص‌۵۷ ـ ۵۸. </ref> [[صبر]] پیشه کنند در [[بهشت]] [[درود]] مى‌فرستند: {{متن قرآن|جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ وَالْمَلَائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بَابٍ}}<ref>«بهشت‌هایی جاودان که آنان و شایستگان از نیاکان و همسران و فرزندانشان در آن وارد می‌شوند و فرشتگان از هر دری بر آنان درمی‌آیند» سوره رعد، آیه ۲۳.</ref>، {{متن قرآن|سَلَامٌ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ}}<ref>«درود بر شما به شکیبی که ورزیده‌اید که فرجام آن سرای، نیکوست!» سوره رعد، آیه ۲۴.</ref>، {{متن قرآن|أُولَئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِمَا صَبَرُوا وَيُلَقَّوْنَ فِيهَا تَحِيَّةً وَسَلَامًا}}<ref>«آنانند که غرفه (ی بهشت) را بر شکیبی که ورزیده‌اند پاداش می‌برند و در آن با خوش‌آمد و درود روبه‌رو می‌گردند» سوره فرقان، آیه ۷۵.</ref>؛ همچنین کسانى که هنگام [[ابتلا]] به مصیبت بردبارى کرده و جمله {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref> را مى‌گویند مورد تحیت [[خداوند]] قرار مى‌گیرند: {{متن قرآن|الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«همان کسان که چون بدیشان مصیبتی رسد می‌گویند: «انّا للّه و انّا الیه راجعون» (ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم)» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref>، {{متن قرآن|أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ}}<ref>«بر آنان از پروردگارشان درودها و بخشایشی است و آنانند که رهیافته‌اند» سوره بقره، آیه ۱۵۷.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

برخى گفته‌اند: در آیه تقدیم و تأخیر صورت گرفته و تقدیر [[کلام]] چنین است {{متن قرآن|حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَتُسَلِّمُوا}}، بر این اساس آیه اقتضا‌دارد که سلام کردن پیش از اجازه خواستن باشد.<ref>جامع‌البيان، ج‌۱۸، ص‌۱۴۶، ۱۴۹؛ مجمع البيان، ج‌۷، ص‌۲۱۳؛ الميزان، ج‌۱۵، ص‌۱۱۰. </ref> به تصریح [[احادیث]] نیز [[پیامبر اکرم]] {{صل}} هنگام وارد شدن به خانه ابتدا سلام مى‌کرد و سپس اجازه ورود مى‌طلبید<ref>مجمع البيان، ج‌۷، ص‌۲۱۳؛ الكافى، ج‌۵، ص‌۵۲۸؛ وسائل الشيعه، ج‌۲۰، ص‌۲۱۶. </ref> و به دیگران نیز چنین توصیه مى‌کرد.<ref>مجمع البيان، ج‌۷، ص‌۲۱۳؛ الدرالمنثور، ج‌۵، ص‌۳۸. </ref> درباره [[وجوب]] یا عدم وجوب [[سلام]] در موارد ذکر شده یا به طور کلى، در [[فقه]] اسلامى دو دیدگاه وجود دارد: معدودى از [[فقها]] با این [[استدلال]] که در این [[آیات]] [[مسلمانان]] به [[سلام کردن]] [[فرمان]] یافته‌اند و امر بر وجوب دلالت دارد یا بدین استدلال که سلام [[شعار]] [[اسلام]] است و اظهار شعار اسلام [[واجب]] است، سلام کردن (ابتدا به سلام) را واجب شمرده‌اند؛<ref>التفسير الكبير، ج‌۱۰، ص‌۲۱۱؛ سبل السلام، ج‌۴، ص‌۱۴۸. </ref> اما اکثر قریب به اتفاق فقهاى [[شیعه]]<ref>مجمع‌البيان، ج۳، ص۱۳۱؛ تذكرة‌ الفقهاء، ج۱، ص۴۰۶؛ كشف الغطاء، ج‌۱، ص‌۲۹۲. </ref> و [[اهل سنت]]<ref>فتح‌البارى، ج۱۱، ص۵؛ حاشية ردالمحتار، ج۶، ص‌۷۳۴؛ سبل‌السلام، ج‌۴، ص‌۱۴۸. </ref> ابتدا کردن به سلام را [[مستحب]] مى‌دانند<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>.

اما برخى دیگر پاسخ دادن به گونه‌هاى دیگر تحیت را نیز [[واجب]] شمرده<ref> مصباح الفقيه، ج‌۲، ص‌۴۲۱. </ref> و حتى برخى بر آن‌اند که [[پاسخ گفتن]] به هر سخن یا لفظى که عرفاً تحیت به شمار رود واجب است.<ref>مجمع‌الفائدة، ج‌۳، ص‌۱۱۷. </ref> به نظر [[فقها]] [[مستحب]] است پاسخ تحیت نیکوتر از خود تحیت باشد؛<ref> زبدة‌البيان، ص۱۰۵؛ فتح‌البارى، ج۱۱، ص۵؛ تفسيرابن‌كثير، ج‌۱، ص‌۵۵۴. </ref> مانند اینکه در پاسخ «[[سلام]] علیکم» گفته شود «سلام علیکم و [[رحمة]] [[الله]]» یا در پاسخ «سلام علیکم و رحمة الله» گفته شود «سلام علیکم و رحمة الله و برکاته».<ref> مجمع‌البيان، ج‌۳، ص‌۱۳۱؛ تفسير قرطبى، ج‌۵، ص‌۱۹۳؛ الدرالمنثور، ج‌۲، ص‌۶۰۵. </ref> بنا بر روایتى، [[پیامبراکرم]] {{ع}} در پاسخ فردى که آن حضرت را با عبارت «سلام علیکم و رحمة الله و برکاته» [[تحیت]] گفت با واژه «علیک» پاسخ داد و در پاسخ این [[پرسش]] که چرا پاسخ تحیت شما بهتر نبود، فرمود که وى چیزى براى افزودن بر پاسخ تحیت باقى نگذاشت.<ref>جامع‌البيان، ج‌۵، ص‌۲۵۹؛ مجمع‌البيان، ج‌۳، ص‌۱۳۱؛ زبدة‌البيان، ص‌۱۰۱. </ref> در روایتى دیگر نقل شده که على {{ع}} در مقابل کسانى که تحیت آن حضرت را با کلماتى بیش از پاسخ پیشگفته جواب دادند، فرمود: از تحیت [[ملائکه]] الهى بر [[ابراهیم]] [[تجاوز]] نکنید؛ زیرا آنان به «رحمة الله و برکاته علیکم [[أهل]] البیت» بسنده کردند.<ref>الكافى، ج‌۲، ص‌۶۴۶؛ وسائل‌الشيعه، ج‌۱۲، ص‌۷۰. </ref> برخى گفته‌اند که پاسخ تحیت به گونه بهتر آن است که هرگاه تحیت با لفظى جز واژه «سلام» صورت گیرد، [[مسلمان]] آن را با واژه «سلام» پاسخ گوید؛ زیرا این [[بهترین]] تحیت‌است<ref>بحارالانوار، ج‌۸۱، ص‌۳۱۴. </ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

بنا بر [[نص]] [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيمًا}}<ref>«خداوند و فرشتگانش بر پیامبر درود می‌فرستند، ای مؤمنان! بر او درود فرستید و به شایستگی (بدو) سلام کنید» سوره احزاب، آیه ۵۶.</ref> و نیز [[احادیث]] متعددى که از طریق [[شیعه]] و [[اهل‌سنت]] نقل شده [[مسلمانان]] مکلف‌اند که بر پیامبر‌اکرم {{صل}} و [[اهل‌بیت]] {{ع}} [[درود]] فرستند؛ اما [[فقها]] درباره [[وجوب]] یا [[استحباب]] این [[تکلیف]] و چگونگى آن آراى گوناگونى دارند؛ نظر مشهور در میان فقهاى [[امامیه]] این است که [[صلوات بر پیامبر]] و [[خاندان]] او تنها در تشهد [[نماز واجب]] است.<ref>منتهى‌ المطلب، ج۱، ص۲۹۳؛ تذكرة‌الفقهاء، ج۱،ص۱۲۵؛ رياض المسائل، ج‌۱، ص‌۱۷۱. </ref> مستند این رأى جمله {{متن قرآن| صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا}} است؛ با این [[استدلال]] که امر مذکور بر وجوب [[صلوات]] دلالت دارد و از آنجا که این کار به نظر فقهاى امامیه در غیر نماز واجب نیست، جایگاه آن در [[نماز]] است. برخى از [[فقیهان]] اهل‌سنت از جمله شافعى نیز صلوات را تنها در نماز واجب مى‌دانند؛<ref>المجموع، ج‌۳، ص‌۴۶۷؛ فتح الوهاب، ج‌۱، ص‌۸۰؛ الاقناع، ج‌۱، ص‌۱۲۶. </ref> اما شمارى دیگر از فقیهان [[اهل سنت]] و امامیه آن را تنها یک بار در [[طول عمر]]<ref> تفسير قرطبى، ج‌۱۴، ص‌۲۳۳؛ احكام القرآن، جصاص، ج‌۳، ص‌۴۸۴؛ ذخيرة المعاد، ج‌۲، ص‌۲۸۹. </ref> و برخى یک بار در هر مجلس [[واجب]] شمرده‌اند<ref>حاشية ردالمختار، ج۱، ص۵۵۶؛ فتح‌القدير، ج۴،ص۳۰۱؛ الحدائق، ج‌۸، ص‌۴۰۸. </ref> و برخى دیگر بر آن‌اند که هر بار که نام آن حضرت برده شود صلوات بر آن حضرت واجب است<ref>تفسيرقرطبى، ج۱۴، ص۲۳۳؛ البحر الرائق، ج‌۱، ص‌۵۳۰؛ كنزالعرفان، ج‌۱، ص‌۱۳۳. </ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>

درباره پاسخ تحیت کافران نیز در [[فقه]] اسلامى آراى گوناگونى وجود دارد؛ بیشتر [[فقها]] با استناد به عموم آیه‌ {{متن قرآن|وَإِذَا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ حَسِيبًا}}<ref>«و چون به شما درودی گفته شد، با درودی بهتر از آن یا همانند آن پاسخ دهید؛ بی‌گمان خداوند حسابرس همه چیز است» سوره نساء، آیه ۸۶.</ref> پاسخ تحیت کافر را [[واجب]] دانسته‌اند؛<ref>تفسير قرطبى، ج‌۵، ص‌۱۹۶؛ فقه الكتاب والسنه، ج‌۳، ص‌۱۳۷۶؛ منهاج الصالحين، ج‌۱، ص‌۳۹۹. </ref> اما معدودى از فقها آن را واجب نمى‌دادند<ref>صراط‌النجاة، ج۱، ص‌۴۴۸؛ تفسير قرطبى، ج‌۵، ص‌۱۹۶؛ زبدة‌البيان، ص‌۱۰۵. </ref> یا حتى آن را [[ممنوع]] مى‌شمارند.<ref>فتح البارى، ج‌۱۱، ص‌۳۵. </ref> برخى گفته‌اند که مراد از پاسخ بهتر در [[آیه]] مذکور، پاسخ تحیت [[مسلمان]] است و مراد از پاسخ همانند: {{متن قرآن| أَوْ رُدُّوهَا }}، پاسخ تحیت کافران و [[اهل کتاب]] است.<ref>جامع البيان، ج‌۵، ص‌۲۵۸؛ زبدة البيان، ص‌۱۰۱؛ ذخيرة‌المعاد، ج‌۲، ص‌۳۶۴. </ref> در احادیث بسیارى که در [[منابع شیعه]] و [[اهل سنت]] نقل شده به پاسخ تحیت [[کافر]] با تعابیرى مانند «علیک»،<ref>صحيح مسلم، ج‌۷، ص‌۱۲۳؛ الكافى، ج‌۲، ص‌۶۴۹؛ وسائل‌الشيعه، ج‌۱۲، ص‌۷۷. </ref> «علیکم»،<ref>صحيح مسلم، ج‌۷، ص‌۱۲۱ ـ ۱۲۲؛ احكام القرآن، جصاص، ج‌۳، ص‌۴۵۲؛ زبدة‌البيان، ص‌۱۰۱. </ref> «[[سلام]]»<ref> الكافى، ج‌۲، ص‌۶۴۹؛ وسائل الشيعه، ج‌۱۲، ص‌۷۷؛ نورالثقلين، ج‌۱، ص‌۵۲۶. </ref> یا {{عربی|" بارك ‌الله لك في دنیاك"}}<ref>وسائل الشيعه، ج‌۱۲، ص‌۸۴؛ مشكاة الانوار، ص‌۳۴۸؛ نورالثقلين، ج‌۲، ص‌۲۷۶.</ref> و مانند آن توصیه شده است<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تحیت (مقاله)|مقاله «تحیت»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۷]].</ref>.