حجة الوداع در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پیامبر]] در اوایل [[ذیقعده]] [[سال ۱۰ هجری]] همه [[مسلمانان]] را به برپایی حج فرا خواند<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص۶۰۱.</ref>. به [[روایت]] [[امام صادق]]{{ع}} پیامبر در ۱۰ سال اقامتش در [[مدینه]] هیچ حجی نگزارد تا اینکه [[خدا]] این [[آیه]] را بر او فرو فرستاد: {{متن قرآن|وَأَذِّنْ فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجَالًا وَعَلَى كُلِّ ضَامِرٍ يَأْتِينَ مِنْ كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ}}<ref>«و در میان مردم به حجّ بانگ بردار تا پیاده و سوار بر هر شتر تکیده‌ای که از هر راه دوری می‌رسند، نزد تو آیند» سوره حج، آیه ۲۷.</ref>؛ و در میان [[مردم]] برای [ادای][[ حج]] بانگ برآور، تا [[زائران]] پیاده و [سوار] بر هر شتر لاغری ـ که از هر راه دوری می‌آیند ـ به سوی تو روی آورند»؛ آن‌گاه رسول خدا{{صل}} همه مسلمانان را به شرکت در این حج فراخواند<ref>الکافی، ج ۴، ص۲۴۵؛ تهذیب، ج ۵، ص۴۵۴؛ مجمع‌البیان، ج ۲، ص۵۲۰ - ۵۲۲.</ref> و از آنجا که آن حضرت این حج را حج پایانی و واپسین دیدار خود با مردم دانست و اندکی پس از [[موسم حج]] [[رحلت]] فرمود، این حج به [[حجه‌الوداع]] مشهور گردید<ref>المغازی، ج ۳، ص۱۰۸۸ - ۱۰۸۹، ۱۱۰۳؛ السیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص۶۰۶؛ مروج الذهب، ج ۴، ص۳۰۱.</ref>، چنان‌که برخی آن را «حجه‌الاسلام»<ref>المغازی، ج ۳، ص۱۰۸۹؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص۱۰۹؛ السیرة النبویه، ابن کثیر، ج ۴، ص۲۱۱.</ref>، «حجه‌البلاغ»<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص۶۰۶؛ السیرة النبویه، ابن کثیر، ج ۴، ص۲۱۱.</ref> و «حجة التمام والکمال»<ref>عمدة القاری، ج ۱۸، ص۳۶.</ref> خوانده‌اند.

[[رسول خدا]]{{صل}} در [[انتظار]] ایام حج، بی‌آنکه در خانه‌های [[مکه]] ساکن شود، تا ۸ [[ذیحجه]] در [[ابطح]] در حاشیه مکه و در مسیر [[منا]] [[خیمه]] زد و آنجا ماند و پس از انجام دادن [[اعمال]][[ حج]] دوباره به همین مکان بازگشت و تا هنگام عزیمت به [[مدینه]] در آنجا ماند و به هیچ خانه‌ای فرود نیامد و به زیر هیچ سایه‌ای نرفت<ref>المغازی، ج ۳، ص۱۰۹۹ - ۱۱۰۰؛ امتاع الاسماع، ج ۲، ص۱۰۹؛ الطبقات، ج ۲، ص۱۷۳ - ۱۷۴.</ref>. با فرا رسیدن ۸ ذیحجه، ایشان و مسلمانان برای اعمال حج از مکه به سوی منا [[حرکت]] کردند. عده‌ای که از احرام خارج شده بودند، دوباره به [[نیت]] حج، احرام بسته و [[نماز ظهر]] و عصر و [[مغرب]] و عشا را در منا خوانده و[[ شب]] را همانجا ماندند و در [[روز]] نهم پس از [[اقامه نماز]] [[صبح ]]و [[طلوع ]][[آفتاب]] به [[عرفات]] رفتند. رسول خدا{{صل}} پیش از نمازظهر و عصر در عرفات خطبه‌ای خوانده<ref>تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص۱۰۹؛ سنن الدارمی، ج ۲، ص۱۴۷.</ref> و پس از اقامه نماز تا غروب در آنجا به [[دعا]] پرداخت و سپس شب دهم را تا [[طلوع فجر]] در [[مزدلفه]] ماندند و همزمان با طلوع [[خورشید]] به منا رفتند<ref>سنن الدارمی، ج ۲، ص۴۸ - ۴۹؛ المغازی، ج ۳، ص۱۱۰۶ - ۱۱۰۷.</ref>. ایشان [[اجازه]] داد [[زنان]] و [[ناتوانان]] شب در مزدلفه نمانند و به منا روند. این در حالی بود که پیش از این بخشی از [[حاجیان]] که به آنها حمس می‌گفتند پیش از [[غروب ]][[آفتاب]] [[عرفه]] را ترک می‌کردند و بی‌توقف در [[مزدلفه]] به [[منا]] می‌رفتند<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج ۱، ص۱۹۹؛ امتاع الاسماع، ج ۲، ص۱۱۳ - ۱۱۵؛ الطبقات، ج ۲، ص۱۷۳ - ۱۷۴.</ref>. [[مناسک]] [[پیامبر]]{{صل}} در [[روز]] دهم ([[عید قربان]]) در منا با [[رمی]] جمره [[عقبه]] آغازید و خطبه‌ای را نیز در این روز خواند، آن‌گاه در [[قربانگاه]] ۱۰۰ [[قربانی]] را با کمک علی{{ع}} [[ذبح]] کردند و اندکی را [[مصرف]] و مانده را [[صدقه]] و [[هدیه]] دادند<ref>المغازی، ج ۳، ص۱۱۰۷ - ۱۱۰۸؛ انساب الاشراف، ج ۱، ص۴۷۴ - ۴۷۵؛ البدایة والنهایه، ج ۵، ص۲۰۷.</ref>. پیامبر{{صل}} افزون بر این، به [[نیابت]] [[زنان]] خود نیز گاوی را قربانی کرد<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص۶۰۲؛ البدایة والنهایه، ج ۵، ص۲۰۷؛ سبل الهدی، ج ۹، ص۸۳ - ۸۴.</ref>. آن حضرت پس از [[عمل ]]قربانی، با تراشیدن سر از [[احرام]] خارج شد<ref>المغازی، ج ۳، ص۱۱۰۸ - ۱۱۰۹.</ref>. به گزارش [[طبری]] در عید قربان، نزد جمرات ایستاد و فرمود: هذا یوم‌الحج الأکبر<ref>جامع البیان، ج ۱۰، ص۵۲ - ۵۳.</ref>. در همین روز، آن حضرت محدوده وقوف در عرفه و مشعر و حد قربانگاه را تعیین کرد<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص۶۰۵ - ۶۰۶.</ref>؛ سپس به [[طواف]] [[کعبه]] رفته و پس از [[نماز]] طواف، سعی [[صفا و مروه]] و سرانجام، طواف [[نسا ]]و نماز آن را به جا آورد و از آب [[زمزم]] نوشید<ref>الثقات، ج ۲، ص۱۲۹؛ سبل‌الهدی، ج ۸، ص۴۷۹.</ref>. به [[نقلی]] در همین روز دهم به منا بازگشت و نمازظهر و عصر را در آنجا خواند؛ ولی به گزارش دیگری نمازظهر و عصر را در [[مکه]] خواند و آن‌گاه به منا رفت و تا روز سیزدهم در منا ماند (ایام منا یا ایام تشریق) و در هریک از روزهای ۱۱ - ۱۳ [[ذیحجه]] به رمی جمرات سه‌گانه (اولاء، وسطا و عقبا) پرداخت<ref>المغازی، ج ۳، ص۱۱۱۰؛ سبل الهدی، ج ۸، ص۴۸۰ - ۴۸۱.</ref>. [[واقدی]] به نقل از [[عکرمه]] و [[ابن‌عباس]] گزارش مفصلی از [[خطبه]] حضرت در [[روز]] ۱۱ [[ذیحجه]] به دست داده است<ref>المغازی، ج ۳، ص۱۱۱۱ - ۱۱۱۵؛ الطبقات، ج ۲، ص۱۷۴.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} بعدازظهر روز سیزدهم از [[منا]] به [[مکه]] و [[اقامتگاه]] خود در [[ابطح]] رفت و[[ شب]] در آنجا ماند و در همین شب دستور داد پیش از ترک مکه [[طواف]] کنند و خود نیز هنگام [[سحر]] و پیش از [[نماز صبح]] طواف به جا آورد و [[صبح ]]روز ۱۴ ذیحجه راه [[مدینه]] را در پیش گرفت<ref>الطبقات، ج ۲، ص۱۸۲ - ۱۸۳؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص۱۰۹ - ۱۱۲؛ جوامع السیرة النبویه، ص۲۰۷ - ۲۰۸؛ سبل الهدی، ج ۸، ص۴۸۳.</ref>. ۱۸ ذیحجه در [[غدیرخم]] ایستاد و به [[فرمان خدا]] خطبه‌ای مهم خواند و در آن به [[مردم]] درباره [[قرآن و عترت]] فراوان سفارش کرد و از [[جانشینی حضرت علی]]{{ع}} پس از خود خبر داد<ref>تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص۱۱۲؛ البدایة والنهایه، ج ۵، ص۲۲۹ - ۲۳۰.</ref>.<ref>[[علی محمدی یدک|محمدی یدک، علی]]، [[حجة‌الوداع - محمدی یدک (مقاله)|مقاله «حجة‌الوداع»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۰ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱۰، ص ۴۷۵.</ref>

رسول خدا{{صل}} در [[سفر]] [[حجه‌الوداع]] [[خطبه‌ها]] و سخنان کوتاه و بلند بسیاری را در زمان‌ها و مکان‌های مختلف خواند و در این سخنان، افزون بر [[آموختن]] [[مناسک]] و مسائل [[حج]]، موضوع‌های گوناگون [[فقهی]]، [[اخلاقی]]، [[اعتقادی]]، [[اجتماعی]]، [[سیاسی]] و نظیر اینها را نیز یادآور شد. این خطبه‌ها، بیشتر در مکه، منا، [[عرفات]]، [[مسجد خیف]] و [[غدیر خم]] ایراد شدند<ref>المغازی، ج ۳، ص۱۱۰۰ - ۱۱۰۴، ۱۱۱۰ - ۱۱۱۵؛ السیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص۶۰۳ - ۶۰۶؛ الکافی، ج ۱، ص۲۸۹ - ۲۹۰.</ref>. گستردگی و فزونی [[جمعیت]] حاضر در برخی سخنرانی‌های [[پیامبر]] سبب شد آن حضرت به [[ربیعة بن امیة بن خلف]] دستور دهد تا با آهنگ بلند سخنان ایشان را برای مردم باز گوید<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص۶۰۵؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص۱۰۹ - ۱۱۰.</ref>. برخی سفارش‌های رسول خدا{{صل}} در این خطبه‌ها این امور بودند: [[حفظ حرمت]] [[جان]]؛ [[مال]] و آبروی [[مردم]] همانند حفظ حرمت [[زمان]] و مکان [[حج]]؛ [[اخلاص]] عمل؛ [[خیرخواهی]]؛ [[لزوم]] [[حفظ]] [[جماعت]] [[مسلمانان]]؛ دور ریختن [[سنت‌های جاهلی]]؛ برچیدن [[معاملات]] ربایی؛ توجه به جایگاه [[زنان]]؛ رعایت [[حقوق متقابل]][[ زن]] و مرد؛ [[تمسک به قرآن]] و [[عترت]] برای [[رهایی]] از [[کفر]] و [[گمراهی]]؛ [[مسئول]] بودن همه در برابر [[خدا]]؛ [[امانتداری]]؛ تعیین [[ماه‌های حرام]] ([[ذیقعده]]؛ [[ذیحجه]]؛ [[محرّم]] و [[رجب]])؛ [[برادری]] میان مسلمانان؛[[ جهاد]] تا اقامه [[یکتاپرستی]]؛ دوری از کفر و [[ارتداد]] و [[ستیز]] با یکدیگر؛ رعایت [[تقوا]]؛ کم نگذاشتن در [[داد و ستد]]؛ [[پرهیز]] از [[فساد]]؛ سفارش به [[مساوات]]؛ ملاک [[برتری]] بودن تقوا؛ پرهیز از [[فخرفروشی]] [[نژادی]]؛ تکیه برعمل؛ رعایت زیردستان؛ دوری از [[غش]]؛ [[غیبت]] و [[خیانت]]؛ [[گریز]] از [[حق‌کشی]]. اعلام [[ولایت حضرت علی]]{{ع}} و لزوم [[پیروی]] از ایشان مهم‌ترین فراز [[سخنان پیامبر]] بود<ref>المغازی، ج ۳، ص۱۱۰۳، ۱۱۱۰ - ۱۱۱۵؛ السیره‌النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص۶۰۳ - ۶۰۶؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص۱۰۹ - ۱۱۲.</ref>. [[علی بن ابراهیم قمی]] در [[تفسیر آیه]] ۱۸ سوره محمد: {{متن قرآن|فَهَلْ يَنظُرُونَ إِلَّا ٱلسَّاعَةَ أَن تَأْتِيَهُم بَغْتَةًۭ فَقَدْ جَآءَ أَشْرَاطُهَا فَأَنَّىٰ لَهُمْ إِذَا جَآءَتْهُمْ ذِكْرَىٰهُمْ}}<ref>«پس آیا جز چشم به راه رستخیزند که ناگهان بر آنان فرا می‌رسد؟ و به راستی نشانه‌های آن در رسیده است و چون به سراغشان بیاید یادکردشان، آنان را چگونه سود خواهد داشت؟» سوره محمد، آیه ۱۸.</ref>. به نقل از عبداللّه بن عباس می‌نویسد که [[پیامبر]]{{صل}} در [[سفر]] [[حجه‌الوداع]] ـ در حالی که حلقه در [[کعبه]] را به دست گرفته بود ـ رو به [[سلمان فارسی]] و دیگر حاضران، در سخنانی طولانی، شرایط و [[نشانه‌های قیامت]] ([[آخرالزمان]]) را به تفصیل برشمرد<ref>تفسیر قمی، ج ۲، ص۳۰۳ - ۳۰۷.</ref>.<ref>[[علی محمدی یدک|محمدی یدک، علی]]، [[حجة‌الوداع - محمدی یدک (مقاله)|مقاله «حجة‌الوداع»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۰ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱۰، ص ۴۷۶.</ref>

۳. {{متن قرآن|إِذَا جَآءَ نَصْرُ ٱللَّهِ وَٱلْفَتْحُ * وَرَأَيْتَ ٱلنَّاسَ يَدْخُلُونَ فِى دِينِ ٱللَّهِ أَفْوَاجًۭا * فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَٱسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابًۢا}}<ref>«چون یاری خداوند و پیروزی (بر مکّه) فرا رسد * و مردم را ببینی که دسته دسته به دین خداوند درمی‌آیند * آنگاه، با سپاس، پروردگارت را به پاکی بستای و از وی آمرزش خواه که او بی‌گمان بسیار توبه‌پذیر است» سوره نصر، آیه ۱-۳.</ref>: در [[روز]] پایانی ایام تشریق (۱۳ ذیحجه [[سال]] ۱۰) [[سوره نصر]] نازل شد. پس از فرود این [[سوره]] در [[منا]]، [[پیامبر]]{{صل}} از [[مرگ]] خود خبر داد و سپس [[مردم]] را به [[نماز جماعت]] در [[مسجد]] خَیف فرا خواند و در مسجد خطبه‌ای خواند و به آنان درباره [[قرآن و عترت]] سفارش کرد<ref>تفسیر قمی، ج ۱، ص۱۷۳ - ۱۷۴.</ref>. پس از تأکید فراوان [[رسول خدا]]{{صل}} به [[میراث]] [[ثقلین]] و جداناپذیری آن دو از یکدیگر تا [[روز قیامت]]، گروهی از [[صحابه]] گرد هم آمدند و از سر [[مخالفت]] با خود گفتند:[[ محمد]]{{صل}} می‌خواهد [[رهبری]] را در میان [[خاندان]] خود قرار دهد. ۴ نفر از این گروه به [[مکه]] بازگشته و در [[کعبه]] [[هم‌پیمان]] شدند که پس از مرگ یا [[قتل]] محمد{{صل}} هرگز نخواهند گذاشت [[امامت]] در خاندان او قرار گیرد<ref>همان، ص۱۷۳.</ref>.