رهبری سیاسی در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

در نگاه نخست، ظاهر [[حدیث]] بیان می‌کند که جهادگران باید متصف به اوصافی ویژه باشند. اما به نظر می‌رسد چنین شرطی برای [[جهاد]] وجود ندارد؛ زیرا ممکن است هیچ‌گاه تمام جهادگران این اوصاف را نداشته باشند. بنابراین، مقصود [[امام]]، متصدیان امر [[جهاد]] است؛ بدین معنا که [[مشروعیت]] [[جهاد]] به آن است که متصدیان امر [[جهاد]] صفاتی خاص داشته باشند که همگی در عنوان «[[مؤمن حقیقی]]» جمع‌شدنی است. بنابراین حضور یا [[اذن امام]]، شرط [[مشروعیت]] [[جهاد]] نیست. در بررسی [[حدیث]] اول، می‌توان گفت [[حکم]] صادر شده در این [[حدیث]] می‌تواند یک [[حکم]] موقت و مربوط به دوره زمانی خاصی باشد. [[شاهد]] این مدعا آن است که مسئله [[مرزبانی]] در سیاق [[جهاد]] آمده است و می‌دانیم که [[مرزبانی]] در هر حالتی و هر زمانی لازم است؛ پس روشن است که اگر نسبت به مسئله [[مرزبانی]] هم گفته می‌شود که باید [[معصوم]] {{ع}} حضور داشته باشد یا [[اذن]] بدهد، نشانگر این نکته است که به‌طور موقت، [[مصلحت]] چنین اقتضایی داشته است. بنابراین، [[حدیث]] نخست به لحاظ دلالی نمی‌تواند متوقف بودن جواز [[دفاع]] بر حضور یا [[اذن]] [[معصوم]] {{ع}} را [[اثبات]] کند<ref>سیدابوالقاسم موسوی خویی، منهاج الصالحين، ج۱، ص۳۶۵.</ref>.  

=== [[قضاوت]] ===