علم پیامبر: تفاوت میان نسخه‌ها
←لزوم علم الهی برای انبیا
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
== [[لزوم]] [[علم الهی]] برای [[انبیا]] == | == [[لزوم]] [[علم الهی]] برای [[انبیا]] == | ||
واگذاری [[مسئولیت]]، همیشه باید متناسب با ظرفیت‌ها و امکاناتی باشد که در [[اختیار]] افراد قرار دارد. ازاین‌رو [[خداوند متعال]] هر [[وظیفه]] و شأنی برای [[انبیای الهی]] | واگذاری [[مسئولیت]]، همیشه باید متناسب با ظرفیت‌ها و امکاناتی باشد که در [[اختیار]] افراد قرار دارد. ازاین‌رو [[خداوند متعال]] هر [[وظیفه]] و شأنی برای [[انبیای الهی]] تعیین کرده و [[مردم]] را در آن موارد به ایشان ارجاع داده باشد، باید آنان مقدمات و ملزومات آن مقام را دارا باشند. از آنجا که حق تعالی [[انبیا]] را در مقام هدایت [[خلق]] قرار داده و [[مردم]] نیز برای دستیابی به راه راست، به [[تبعیت]] از ایشان [[الزام]] یافته‌اند، لذا این برگزیدگان [[الهی]] باید خود هدایت‌شده و عالم به راه هدایت باشند. وقتی [[انبیا]] نسبت به [[آموزش]] و بیان [[کتاب خدا]] و [[رفع اختلافات]] [[دینی]] و [[دنیوی]] [[مأمور]] هستند، باید خود [[دانش]] کتاب و [[رفع اختلاف]] را داشته باشند. در غیر این صورت، [[نصب]] [[انبیای الهی]] در این [[مقامات]] و ارجاع [[مردم]] به ایشان، [[اشتباه]] و [[عبث]] خواهد بود. | ||
دستیابی به [[علوم]] و [[معارف الهی]] و همچنین [[آگاهی]] از [[اوامر و نواهی]] [[خداوند متعال]] برای افراد [[بشر]] امکان‌پذیر نیست و این اهداف جز به [[مدد الهی]] که همان طریق انبیای عظام و [[حجت‌های الهی]] است، میسر نمی‌گردد. لذا [[خداوند]] از طریق [[وحی]]، این بزرگواران را به دانش‌های مورد [[نیاز]] مجهز می‌فرماید تا امکان [[هدایت مردم]] توسط ایشان فراهم گردد. [[قرآن کریم]] این [[حقیقت]] را به این صورت بیان می‌فرماید: {{متن قرآن|وَاجْتَبَيْنَاهُمْ وَهَدَيْنَاهُمْ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ذَلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدِي بِهِ مَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ وَلَوْ أَشْرَكُواْ لَحَبِطَ عَنْهُم مَّا كَانُواْ يَعْمَلُونَ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ فَإِن يَكْفُرْ بِهَا هَؤُلاء فَقَدْ وَكَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَّيْسُواْ بِهَا بِكَافِرِينَ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ}}<ref>و آنان را برگزیدیم و به راهی راست رهنمون شدیم. این رهنمود خداوند است که هر یک از بندگان خود را بخواهد با آن رهنمون می‌شود و اگر شرک ورزیده بودند آنچه می‌کردند تباه می‌شد. آنان کسانی هستند که به آنها کتاب و داوری و پیامبری دادیم؛ اگر اینان به آن کفر ورزند، گروهی را بر آن گمارده‌ایم که بدان کفر نمی‌ورزند. آنان کسانی هستند که خداوند رهنمایی‌شان کرده است پس، از رهنمود آنان پیروی کن! بگو: من برای آن (پیامبری) از شما پاداشی نمی‌خواهم؛ آن جز یاد کردی برای جهانیان نیست؛ سوره انعام؛ آیه ۸۷-۹۰.</ref> | دستیابی به [[علوم]] و [[معارف الهی]] و همچنین [[آگاهی]] از [[اوامر و نواهی]] [[خداوند متعال]] برای افراد [[بشر]] امکان‌پذیر نیست و این اهداف جز به [[مدد الهی]] که همان طریق انبیای عظام و [[حجت‌های الهی]] است، میسر نمی‌گردد. لذا [[خداوند]] از طریق [[وحی]]، این بزرگواران را به دانش‌های مورد [[نیاز]] مجهز می‌فرماید تا امکان [[هدایت مردم]] توسط ایشان فراهم گردد. [[قرآن کریم]] این [[حقیقت]] را به این صورت بیان می‌فرماید: {{متن قرآن|وَاجْتَبَيْنَاهُمْ وَهَدَيْنَاهُمْ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ذَلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدِي بِهِ مَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ وَلَوْ أَشْرَكُواْ لَحَبِطَ عَنْهُم مَّا كَانُواْ يَعْمَلُونَ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ فَإِن يَكْفُرْ بِهَا هَؤُلاء فَقَدْ وَكَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَّيْسُواْ بِهَا بِكَافِرِينَ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ}}<ref>و آنان را برگزیدیم و به راهی راست رهنمون شدیم. این رهنمود خداوند است که هر یک از بندگان خود را بخواهد با آن رهنمون می‌شود و اگر شرک ورزیده بودند آنچه می‌کردند تباه می‌شد. آنان کسانی هستند که به آنها کتاب و داوری و پیامبری دادیم؛ اگر اینان به آن کفر ورزند، گروهی را بر آن گمارده‌ایم که بدان کفر نمی‌ورزند. آنان کسانی هستند که خداوند رهنمایی‌شان کرده است پس، از رهنمود آنان پیروی کن! بگو: من برای آن (پیامبری) از شما پاداشی نمی‌خواهم؛ آن جز یاد کردی برای جهانیان نیست؛ سوره انعام؛ آیه ۸۷-۹۰.</ref> | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
# [[مردم]] موظف هستند از [[هدایت]] [[انبیا]] بهره جسته و از طریق آنان [[هدایت]] یابند. | # [[مردم]] موظف هستند از [[هدایت]] [[انبیا]] بهره جسته و از طریق آنان [[هدایت]] یابند. | ||
[[امام رضا|حضرت رضا]] {{ع}} در راستای [[هدایت]] [[بندگان]]، نه تنها [[علم اعطایی]] را برای [[انبیا]] لازم شمرده‌اند، بلکه تأکید فرموده‌اند [[علم]] باید به گونه‌ای باشد که [[برتری]] ایشان را بر سایرین تأمین کند و آنها از | [[امام رضا|حضرت رضا]] {{ع}} در راستای [[هدایت]] [[بندگان]]، نه تنها [[علم اعطایی]] را برای [[انبیا]] لازم شمرده‌اند، بلکه تأکید فرموده‌اند [[علم]] باید به گونه‌ای باشد که [[برتری]] ایشان را بر سایرین تأمین کند و آنها از پاسخگویی به هیچ سؤال و ابهامی درنمانند: {{متن حدیث|إِنَّ الْأَنْبِيَاءَ وَ الْأَئِمَّة {{عم}} يُوَفِّقُهُمُ اللَّهُ وَ يُؤْتِيهِمْ مِنْ مَخْزُونِ عِلْمِهِ وَ حِكْمَتِهِ مَا لَا يُؤْتِيهِ غَيْرَهُمْ فَيَكُونُ عِلْمُهُمْ فَوْقَ عِلْمِ أَهْلِ زَمَانِهِمْ... إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا اخْتَارَهُ اللَّهُ تَعَالَى لِأُمُورِ عِبَادِهِ يَشْرَحُ لِذَلِكَ صَدْرَهُ وَ أَوْدَعَ قَلْبَهُ يَنَابِيعَ الْحِكْمَةِ وَ أَلْهَمَهُ الْعِلْمَ إِلْهَاماً فَلَمْ يَعْيَ بَعْدَهُ بِجَوَابٍ وَ لَا يُحِير فِيهِ عَنِ الصَّوَابِ}}<ref>[[کمال الدین (کتاب)|کمال الدین]]، ج ۲، ص ۶۸۰.</ref>. [[خداوند]]، [[انبیا]] {{ع}} و [[ائمه]] {{ع}} را [[توفیق]] داده و از [[علم مخزون]] و حکمتش، آنچه به دیگران نداده، به ایشان اعطا می‌کند تا [[دانش]] ایشان [[برتر]] از [[دانش]] [[اهل]] زمانشان گردد. هنگامی‌که [[خداوند عزوجل]] بنده‌ای را برای امور بندگانش برمی‌گزیند، سینه‌اش را برای آن کار می‌گشاید، و چشمه‌های [[حکمت]] را بر قلبش به ودیعت می‌سپارد و [[دانش]] را به او [[الهام]] می‌کند. لذا از آن پس در پاسخ سؤالی نمانده و در جوابگویی درباره سخن [[حق]] سرگردان نمی‌شود<ref>[[محمد بیابانی اسکوئی|بیابانی اسکوئی، محمد]]، [[نبوت (کتاب)|نبوت]].</ref>. | ||
== منبع تمام [[علوم پیامبران|علوم انبیا]] == | == منبع تمام [[علوم پیامبران|علوم انبیا]] == | ||