ادیان حاضر در خراسان: تفاوت میان نسخه‌ها

شرق ایران از دیرباز در معرض فرآیند مبادلات [[تجاری]] و [[فرهنگی]] با تمدن‌های دره سند بوده است. رسوخ [[فرهنگ]] هندی در شرق ایران را حتی امروزه هم می‌توان در موسیقی مرسوم در سیستان و بلوچستان [[مشاهده]] کرد. هم‌چنین با [[غلبه]] اسلام، کانون‌های زرتشتی در [[هند]] اهمیتی بیش از پیش یافتند و رابطه این کانون‌ها با [[زرتشتیان]] ایران، با خود تبادلات فرهنگی بیشتری را میان [[ادیان هندی]] و [[فرهنگ]] [[ایرانی]]، به ارمغان آورد. به هر حال مقارن [[فتح]] [[ایران]]، شهرهایی چون غزنه و کابل تحت [[نفوذ]] فرهنگ [[هندی]] قرار داشتند و نیز کاوش‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد که در بگرام و نواحی جنوبی افغانستان [[رسوخ]] هندوئیسم بسیار جدی بوده است.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۶۹.</ref>

به علاوه، خراسان بزرگ از دیر باز پایگاه انواع [[فرقه‌ها]] و دسته‌هایی شده بود که به هیچ روی در نواحی مرکزی [[تحمل]] نمی‌شدند که برجسته‌ترین مثال اینان، [[خوارج]] هستند که حکایت جدایی‌شان از [[اصحاب امام علی]] {{ع}} [[شهرت]] دارد. در واقع، [[شرق]] ایران و به ویژه سیستان، از دیرباز به صورت [[پناهگاه]] خوارج در آمده بود که از [[بین النهرین]] به دورترین مرزهای امپراطوری [[اسلامی]] گریخته بودند. اولین پیشروان آنان، حتی قبل از آنکه این [[کیش]] و [[آیین]] [[استحکام]] و قوام یابد، در [[سال ۳۶ هجری]] به [[رهبری]] [[حسکة بن عتاب]] تا زرنگ (مصب رود هیرمند) پیشروی کردند، اما چون وجودشان برای قشون پادگان سیستان مخاطره داشت، سرداری که از طرف [[امام علی]] {{ع}} به آنجا گسیل یافته بود، ایشان را از میان برداشت. با این وصف، از [[قرن دوم هجری]]، سیستان عمده کانون حضور خوارج گشته و تا چند صد سال بعد، قیام‌های فراوانی توسط آنان به راه انداخته شد. خوارج، تا حدود سی سال پس از ظهورشان، کما بیش به صورت یکپارچه بودند، لکن به‌تدریج در میان آنان فرق گوناگونی به وجود آمد؛ فرقه‌هایی چون [[صفریه]]، [[اباضیه]]، بهیسیه، عطویه، ثعالبه و [[عجارده]]، که این آخری، [[پیروان]] [[عبدالکریم بن عجرد]] بودند و در منطقه عمومی سیستان، نقش آفرینی کردند. نکته جالب توجه اینکه یکی از فرق منشعب از [[عجارده]] که میمونیه نامیده می‌شود، در امتزاج با باورهای زرتشتی رایج در [[شرق]] [[ایران]]، [[ازدواج]] با [[محارم]] را مجاز می‌شمردند؛ و نیز گفته‌اند که فرقه‌ای از اینان به نام شبیبیه در امر [[خلافت]] میان [[زن]] و مرد فرقی نمی‌گذاشتند. به هر‌حال، مقارن [[حضور امام]] [[رضا]] {{ع}} در [[مرو]]، مرکز اصلی [[خوارج]] در سر حدات شرقی [[خراسان]] بود و این همان جایی است که در آن، [[قیام]] بزرگ و دامنه دار خوارج به [[رهبری]] [[حمزة بن آذک]] یا [[حمزة بن عبد الله]] از سال ۱۷۵ تا ۲۱۳ [[هجری]] به طول انجامید<ref>الملل و نحل، ج۱، ص۲۲۰ تا ص۲۲۸ و ص۲۳۶ تا ص۲۴۴؛ تاریخ جامع ادیان، برگرفته از ص۴۸۲ تا ۵۷۴؛ تاریخ ایران در قرون نخستین اسلامی، ج۱، ص۳۳۵ تا ص۳۵۵ و ص۳۹۴ تا ص۳۹۶؛ ادیان زنده جهان، ص۳۳۳ تا ص۳۶۵ و ص۳۹۴ تا ۳۹۶ تاریخ ادیان و مذاهب در ایران، ص۱۲۷ تا ۱۳۶؛ امام رضا {{ع}} در رزمگاه ادیان.</ref><ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۷۰.</ref>