نامۀ ۱۸ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام]] {{ع}} در آغاز [[نامه]] با اشاره به موقعیت خاص [[بصره]]، آن‌جا را با عنوان محل [[اراده]] [[شیطان]] و زایش [[فتنه‌ها]] برمی‌شمرد و [[رفتار]] شایسته [[حاکم]] را با آنان [[رفتار]] و منشی مسالمت‌آمیز می‌داند به گونه‌ای که [[مردم]] با [[نیکی]] [[حاکم]]، [[کینه]] خود را فراموش کنند. [[امام]] با اشراف بر پیشینه [[بنی‌تمیم]] و [[شجاعت]] آن‌ها در [[مبارزه]] و تن ندادن به [[ستم]]، به [[کارگزار]] خود هشدار می‌دهد که در صورت ادامه [[رفتار]] خشونت‌آمیز امکان [[طغیان]] آن‌ها علیه او وجود دارد و از طرفی [[سازگاری]] [[حاکم]] با [[مردم]] موجب نیک‌نامی [[حکومت]] می‌شود. [[امام]] در فراز پایانی اشاره می‌کند که [[رفتار]] تو، چه خیر و چه شر، به حساب هر دوی ما گذاشته می‌شود. اشاره [[امام]] حاوی این نکته است که وقتی [[کارگزار]] در هر شرایط و جایگاهی عملی خلاف منافع عمومی انجام می‌دهد، [[مردمان]] آن عمل را به حساب کل دستگاه [[حکومت]] می‌گذارند. از قراین این‌گونه برمی‌آید که زمان صدور این [[نامه]] سال ۳۶ ق است<ref>نهج البلاغه، نامه ۷۶.</ref>.