حضور قلب در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

به‌گونه‌ای که قلب [[قبله]] زبان بوده زبان به اشاره او سخن گوید، و به اشاره او [[سکوت]] نماید. این آرامش قلبی نظیر آرامش [[جسم]] است، که [[فقیهان]] آن را در نماز شرط می‌دانند. [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|وَرَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِيلًا}}<ref>«قرآن را آرام و روشن بخوان» سوره مزمل، آیه ۴.</ref>، نیز اشاره به همین [[ترتیل]] قلبی و زبانی دارد؛ چه ترتیل زبان، تابع آرامش و ترتیل قلب است<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی ج۴]]، ص۱۶۲.</ref>

بنابراین، نمازگذار می‌باید از دست [[اهل]] [[عصمت]]{{عم}} [[سیر]] و [[سیراب]] گردد، تا از جانی [[پاک]] و [[پاکیزه]] برخوردار شده توان سیرو [[سلوک]] را دریابد. بنابراین، روش خاصّی که بعضی از [[مؤمنان]] در پیش گرفته تابع [[تمایلات]] خود می‌شوند، چون از روش [[اهل‌بیت]]{{عم}} به‌دور است، نه تنها آنان را به [[رستگاری]] و مقصود [[راهنمایی]] نمی‌کند، که تنها آنان را از رسیدن به [[هدف]] باز می‌دارد. در این روش، آنان به [[انتخاب]] خود برخی از [[عبادات]] را بر برخی دیگر مقدّم می‌دارند، و یا حتّی برخی از مستحبّات را از برخی از [[واجبات]] مهمتر می‌شمارند؛ خود به [[تولید]] برخی از [[امور عبادی]] [[دست]] می‌برند، و یا در اثر [[وسوسه‌های نفس]] اماّره و [[شیطان]] [[خبیث]] به انجام عملی که آن را والا می‌شمارند می‌پردازند؛ در حالی که این امور در [[شریعت]] نیامده و در [[سخنان پیامبر اکرم]]{{صل}} و اوصیای ایشان{{عم}} از آن خبری یافت نمی‌شود.