حضور قلب در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخهها
←به حبس درآوردن قوای خیال و واهمه
خط ۲۱۴: | خط ۲۱۴: | ||
[[قرآن کریم]] در بیان مراتب اینان بیان میفرماید، که هرکس به مرتبه سوم و بلکه به مرتبه دوّم دست یابد، از [[برکت]] برخوردار شده [[مبارک]] میشود: {{متن قرآن|فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«و چون نزد آن آمد، بانگی برآمد که خجسته باد آن کس که در (کنار این) آتش و آنکه پیرامون آن است و پاکا خداوندی که پروردگار جهانیان است» سوره نمل، آیه ۸.</ref>.<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی ج۴]]، ص۱۷۱ ـ ۱۷۲.</ref> | [[قرآن کریم]] در بیان مراتب اینان بیان میفرماید، که هرکس به مرتبه سوم و بلکه به مرتبه دوّم دست یابد، از [[برکت]] برخوردار شده [[مبارک]] میشود: {{متن قرآن|فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«و چون نزد آن آمد، بانگی برآمد که خجسته باد آن کس که در (کنار این) آتش و آنکه پیرامون آن است و پاکا خداوندی که پروردگار جهانیان است» سوره نمل، آیه ۸.</ref>.<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی ج۴]]، ص۱۷۱ ـ ۱۷۲.</ref> | ||
=== به [[حبس]] درآوردن قوای | === به [[حبس]] درآوردن قوای خیال و واهمه === | ||
این دو قوّه. که در شمار | این دو قوّه. که در شمار قوای روحی [[انسان]] قرار دارد- سخت گریزپا میباشند؛ چه همچون گنجشکی که از دست [[عقاب]] [[فرار]] میکند، از این شاخه به آن شاخه پر میکشند، و از این درخت به آن درخت [[پناه]] میبرند. از این رو نمازگذار در صورت [[آزادی]] این دو، نمیتواند حواسّ خویش را جمع نموده به [[حضور قلب]] رسد. بر این اساس به حبس کشیدن این دو قوّه برای رسیدن به آن [[هدف]]، ضروری بوده از مقدّمههای لازم و [[واجب]] برای آن میباشد. | ||
پُر واضح است که خود این مطلب نیز سخت دشوار بوده به [[راحتی]] به دست آورده نمیشود. آری! [[اهل معرفت]] این دو قوّه را به واسطة [[خشیت از خدا]] و یا [[رغبت]] در [[رحمت]] او به بند میکشند؛ [[خشیت]] و رغبتی که به هنگام [[نماز]] بدیشان روی میآورد. این دو حالت میتوانند آن دو قوّه را آرام ساخته از [[حرکت]] بازدارند، تا [[انسان]] در نماز دچار وسوسهها و [[لغزشهای فکری]] این دو نشود. | پُر واضح است که خود این مطلب نیز سخت دشوار بوده به [[راحتی]] به دست آورده نمیشود. آری! [[اهل معرفت]] این دو قوّه را به واسطة [[خشیت از خدا]] و یا [[رغبت]] در [[رحمت]] او به بند میکشند؛ [[خشیت]] و رغبتی که به هنگام [[نماز]] بدیشان روی میآورد. این دو حالت میتوانند آن دو قوّه را آرام ساخته از [[حرکت]] بازدارند، تا [[انسان]] در نماز دچار وسوسهها و [[لغزشهای فکری]] این دو نشود. |