حج در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
←منابع
جز (جایگزینی متن - 'ref>[[دانشنامه نهج البلاغه' به 'ref>دین‌پرور، سید حسین، [[دانشنامه نهج البلاغه') |
(←منابع) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
افزون بر این، [[امام]] {{ع}} در دوران [[حکومت]] ظاهری خویش بر ایجاد زمینه‌های برگزاری مناسک [[حج]] [[همت]] گمارد. ایشان به [[کارگزار مکه]] [[دستور]] می‌دهد که ترتیب برگزاری مناسک [[حج]] را فراهم آورد<ref>{{متن حدیث|أَمَّا بَعْدُ، فَأَقِمْ لِلنَّاسِ الْحَجَّ "وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ"}}؛ نهج البلاغه، نامه ۶۷.</ref> و به او سفارش می‌کند که برای اهل [[مکّه]] [[دستور]] صادر کند تا از حاجیان برای اقامت در خانه‌ها کرایه نگیرند، زیرا [[خدای سبحان]] فرموده است: "شهروند و رهگذر برابرند"<ref>سوره حج، آیه۲۵.</ref>.<ref>{{متن حدیث|وَ مُرْ أَهْلَ مَكَّةَ أَلَّا يَأْخُذُوا مِنْ سَاكِنٍ أَجْراً، فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ يَقُولُ "سَواءً الْعاكِفُ فِيهِ وَ الْبادِ"}}؛ نهج البلاغه، نامه ۶۷.</ref>. [[امام]] در تعریف شهروند و رهگذر نیز می‌فرماید: "شهروند کسی است که در [[مکّه]] اقامت دارد و رهگذر کسی است که [[حج]] گزارَد ولی اهل [[مکّه]] نباشد<ref>{{متن حدیث|فَالْعَاكِفُ الْمُقِيمُ بِهِ وَ الْبَادِي الَّذِي يَحُجُّ إِلَيْهِ مِنْ غَيْرِ أَهْلِهِ}}؛ نهج البلاغه، نامه ۶۷.</ref>.<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۲۷۵- ۲۷۶.</ref> | افزون بر این، [[امام]] {{ع}} در دوران [[حکومت]] ظاهری خویش بر ایجاد زمینه‌های برگزاری مناسک [[حج]] [[همت]] گمارد. ایشان به [[کارگزار مکه]] [[دستور]] می‌دهد که ترتیب برگزاری مناسک [[حج]] را فراهم آورد<ref>{{متن حدیث|أَمَّا بَعْدُ، فَأَقِمْ لِلنَّاسِ الْحَجَّ "وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ"}}؛ نهج البلاغه، نامه ۶۷.</ref> و به او سفارش می‌کند که برای اهل [[مکّه]] [[دستور]] صادر کند تا از حاجیان برای اقامت در خانه‌ها کرایه نگیرند، زیرا [[خدای سبحان]] فرموده است: "شهروند و رهگذر برابرند"<ref>سوره حج، آیه۲۵.</ref>.<ref>{{متن حدیث|وَ مُرْ أَهْلَ مَكَّةَ أَلَّا يَأْخُذُوا مِنْ سَاكِنٍ أَجْراً، فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ يَقُولُ "سَواءً الْعاكِفُ فِيهِ وَ الْبادِ"}}؛ نهج البلاغه، نامه ۶۷.</ref>. [[امام]] در تعریف شهروند و رهگذر نیز می‌فرماید: "شهروند کسی است که در [[مکّه]] اقامت دارد و رهگذر کسی است که [[حج]] گزارَد ولی اهل [[مکّه]] نباشد<ref>{{متن حدیث|فَالْعَاكِفُ الْمُقِيمُ بِهِ وَ الْبَادِي الَّذِي يَحُجُّ إِلَيْهِ مِنْ غَيْرِ أَهْلِهِ}}؛ نهج البلاغه، نامه ۶۷.</ref>.<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۲۷۵- ۲۷۶.</ref> | ||
==[[نهج البلاغه]] و [[حج]]== | |||
[[علی بن ابی‌طالب]]{{ع}} در [[نهج‌البلاغه]] درباره [[اسرار]] و [[معارف]] این [[واجب الهی]] فرمود: «[[خداوند]] حج را بر شما [[واجب]] کرده، آنجا را [[قبله]] [[مردمان]] ساخت، و آن را برای [[دینداران]] [[نشانه]] [[فروتنی]] در برابر [[عظمت]] او و اعتراف به [[عزت]] و [[بزرگواری]] خداوند قرار داد. و از میان [[بندگان]] خود، گوش بفرمانانی را برگزید، که [[دعوت]] او را پذیرفته، گفتارش را گوش فرا دادند و بر جایگاه [[پیامبران]] ایستادند، و چونان فرشتگانی شدند که بر گرداگرد [[عرش خدا]] [[طواف]] کردند و در [[بازار]] [[عبادت]] [[حق تعالی]]، سودها برگرفتند... خداوند [[کعبه]] را برای [[اسلام]] نشان و برای [[پناه]] آورندگان به آن، [[حرم]] قرار داد. حج‌گزاری را واجب کرد، [[حق]] او را به [[مردم]] شناساند و زیارتش را بر شما نوشت و فرمود: بر هر کسی که می‌تواند و [[استطاعت]] دارد که بر این [[خانه]] راه یابد حج واجب است و آنکه [[کفر]] ورزیده سرباز زند، همانا خداوند از جهانیان [[بی‌نیاز]] است»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱.</ref>. | |||
و در [[خطبه قاصعه]] فرمود: | |||
«خداوند خانه‌اش را، که وسیله [[قیام]] و قوام مردم است، در منطقه‌ای کوهستانی و پر از سنگلاخ و در میان کوه‌هایی سخت و شن‌هایی نرم و چشمه‌هایی کم آب و روستاهای پراکنده قرار داد و از [[آدم]] و [[فرزندان]] او خواست تا روی به آن خانه نهند و دل‌های خود را به سوی آن متوجه سازند... تا از روی [[خواری]] شانه‌هاشان را جنبانده، گرداگرد آن {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}} گویند و خاک [[آلوده]] و مو پریشان گام بردارند، لباس‌ها را پشت سرانداخته و از تن بیرون افکنند. با زدن موها، [[زیبایی]] خود را از دست دهند و بدین‌سان در امتحانی بزرگ و آزمایشی سخت و دشوار [[فرمانبرداران]] را از [[نافرمانان]] جدا سازد. | |||
اگر [[خدا]] می‌خواست می‌توانست خانه خود را در بهترین و [[زیباترین]] نقطه روی [[زمین]] قرار دهد و سنگ‌های آن را از زمرد سبز و یاقوت سرخ فام به پا سازد؛ لیکن [[خداوند]] [[بندگان]] خود را با انواع [[سختی‌ها]] [[آزمایش]] می‌کند و با مجاهدت‌های گوناگون به [[بندگی]] وا می‌دارد، با [[دشواری‌ها]] و ناخوشایندی‌ها آنان را می‌آزماید تا [[کبر]] و [[خودپسندی]] را از قلوب‌شان بزدایند و [[فروتنی]] را جایگزین آن سازند»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۲.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[محمدنامه (کتاب)|محمدنامه]]، ص ۱۰۴۱.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']] | # [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']] | ||
# [[پرونده:IM010703.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[محمدنامه (کتاب)|'''محمدنامه''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||