بیعت با یزید بن معاویه: تفاوت میان نسخه‌ها

این عهدی بود که با [[خدا]] و جدش [[پیامبر]]{{صل}} بسته بود و بر این [[عهد]] [[وفادار]] ماند و شربت [[شهادت]] را با [[افتخار]] نوشید.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها (کتاب)|عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها]]، ص ۳۲۰.</ref>.

سپس [[امام]]{{ع}} دوات و کاغذی خواست و این وصیت‌نامه را برای برادرش [[محمد حنفیه]] نوشت: {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}}؛ این وصیتی است از [[حسین بن علی بن ابی طالب]]{{ع}} به برادرش محمد، معروف به [[ابن حنفیه]]: حسین شهادت می‌دهد که معبودی جز خدای یگانه‌ای که شریکی ندارد نیست، و محمد [[بنده]] و فرستاده اوست که از جانب [[حق]] به حق [[مبعوث]] شده است و این که [[بهشت و دوزخ]] حق است و [[روز رستاخیز]]- بدون [[شک]]- خواهد آمد، و [[خداوند]] خفتگان در قبرها را بر می‌انگیزد. و من از سرِ مستی و [[طغیان]] و [[فسادانگیزی]] و [[ستمکاری]] [[قیام]] نکردم، تنها برای [[اصلاح]] در [[امت]] جدم به پا خواستم. می‌خواهم [[امر به معروف و نهی از منکر]] کنم و به روش جدم و پدرم [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} [[رفتار]] نمایم. هر کس سخن حق مرا پذیرفت، پس خداوند به پذیرش (و [[پاداش]]) آن سزاوارتر است، و هر کس [[دعوت]] مرا نپذیرفت، [[صبر]] می‌کنم تا خداوند میان من و این [[مردم]] به حق [[داوری]] کند که او بهترین داوران است.

این [[وصیت]] من است به تو ای [[برادر]]! [[توفیق]] من جز از ناحیه خداوند نیست. بر او [[توکل]] می‌کنم و بازگشتم به سوی اوست».

این [[وصیت‌نامه]] [[تاریخی]] به خوبی اهداف [[امام]]{{ع}} را از [[قیام]] آینده‌اش نشان می‌دهد، و می‌گوید: قیام آن حضرت، نه برای [[کشورگشایی]] بود، نه از سر [[هوس]] [[حکومت]] و [[سلطه]] بر [[مردم]]، یا به چنگ آوردن [[مال]] و [[مقام]] [[دنیا]]؛ بلکه [[هدف]]، [[اصلاح امت]] [[اسلام]] و برطرف ساختن کژی‌هایی بود که بر اثر حکومت نااهلان به وجود آمده بود، و نیز احیای [[امر به معروف و نهی از منکر]] و [[سنت]] و [[سیره]] [[پیغمبر اکرم]]{{صل}} و [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} بود.

==من هرگز تن به [[ذلت]] نخواهم داد!==