نظریه نصب الهی امام در قرن هشتم هجری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مرحوم علامه حلی]]، بارها از [[اعتقاد]] خود به الهی بودن امر امامت و [[نصب الهی امام]] [[سخن]] گفته<ref>ر.ک: حسن بن یوسف حلی، الالفین، ص۱۸-۲۰؛ همو، منهاج الکرامه، ص۳۱.</ref> و همان‌طور که خواهد آمد، [[ادله]] فراوانی نیز بر این مطلب ذکر کرده است. [[شهید]] اول و فخر المحققین نیز امامت را امری مربوط به [[باری تعالی]] و [[واجب]] بر او دانسته‌اند<ref>ر.ک: محمد بن مکی عاملی نبطی جزینی (شهید اول)، المسائل الاربعینیه، ص۲۰؛ فخر المحققین حلی، النکت الاعتقادیة، ص۳۹.</ref>. چنان‌که گذشت، از نظر ایشان، امامت، حاکمیت سیاسی و [[مرجعیت دینی]] مردم است. بنابراین می‌توان گفت: از نظر بزرگان امامیه در قرن هشتم نیز این [[خداوند]] است که حاکم سیاسی [[جامعه]] و مرجع دینی مردم را [[منصوب]] می‌کند. متکلمان امامیه در این دوران نیز معتقدند: راه [[شناخت امام]]، [[نص]] از سوی خداوند و یا کسی که امام [[معصوم]] را می‌شناسد، ([[پیامبر اعظم]]{{صل}} یا امام سابق) می‌باشد. همچنین گفته‌اند که می‌توان حقانیت مدعی امامت را از طریق انجام [[معجزه]] [[شناخت]]<ref>ر.ک: حسن بن یوسف حلی، الالفین ۳۵؛ همو، انوار الملکوت فی شرح الیاقوت، ص۲۰۸.</ref>. به عبارت دیگر، [[راه‌های شناخت امام]] از نظر ایشان، تنها [[نص]] و انجام معجزه است و این نیز دلیل دیگری بر آن است که ایشان [[امامت]] را امری [[الهی]] دانسته، معتقدند رأی و نظر [[مردم]]، در این امر دخالتی ندارد<ref>[[سید احمد حسینی|حسینی، سید احمد]]، [[نظریه نصب الهی امام معصوم در تاریخ تفکر امامیه (کتاب)|نظریه نصب الهی امام معصوم در تاریخ تفکر امامیه]]، ص۴۴۹.</ref>.