نصب الهی امام در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

متکلمان [[قرن]] پانزدهم هجری در تبیین و [[دفاع]] از آموزه [[نصب الهی امام]]، تلاشی درخور کرده‌اند که در این میان، آیت‌اللّه سبحانی سهم بیشتری داشته است. استدلال‌های عقلی که ذیل عناوین “اولویت تکامل روحی بر [[تکامل]] جسمی، واقعی بودن ملاک [[امامت]] و [[لزوم]] تربیت الهی امام” ذکر گردید، ظاهراً از ابتکارات ایشان است. [[ادله نقلی]] [[متکلمان]] در این دوران، نکته جدیدی ندارد و همان است که کم وبیش در سخنان پیشینیان مطرح شده بود. البته شاید بتوان [[استدلال]] [[استاد جوادی آملی]] را به ترکیبی از آیات کریمه “انذار و [[هدایت]]، ۲۴ [[سوره فاطر]] و ۵ [[سوره]] زخرف” در تبیین [[الهی بودن مقام امامت]]، جدید دانست. گفتنی است: استاد جوادی آملی و استاد سبحانی، وجود [[نص]] و [[معجزه]] را برای [[شناخت امام]] مفید دانسته‌اند؛ اما [[علامه طباطبایی]]، تنها از نص قرآنی یا سخن [[رسول خدا]]{{صل}} برای تشخیص امام [[سخن]] گفته‌اند و [[استاد مصباح یزدی]] نیز، تنها انجام معجزه را مطرح کرده است. نکته قابل توجه این است که در این میان، استاد سبحانی برای نخستین‌بار، هرگونه شواهد و قرائتی را که دلالتش بر [[نصب الهی]] مدعی امامت [[قطعی]] باشد نیز به عنوان راه سوم تشخیص امام پذیرفته است<ref>[[سید احمد حسینی|حسینی، سید احمد]]، [[نظریه نصب الهی امام معصوم در تاریخ تفکر امامیه (کتاب)|نظریه نصب الهی امام معصوم در تاریخ تفکر امامیه]]، ص۵۵۳ ـ ۵۶۵.</ref>.