کرامات امام جواد در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

=== [[دعا]] در [[حق]] عمر بن فرج ===

عرض کردم، مولای من، عمر بن فرج از دنیا رفت.

امام {{ع}} فرمود: الحمدلله! [[سپاس]] خدای را! و این جمله را (۲۴) بار تکرار فرمود. من از این کار امام {{ع}} [[تعجب]] کرده، عرض کردم: ای مولای من، اگر می‌دانستم از شنیدن این خبر تا این اندازه خوشحال می‌شوید، با پای برهنه به زیارتتان می‌شتافتم تا شما را [[آگاه]] سازم.

=== لرزش [[خانه]] [[معتصم عباسی]] بر اثر دعای امام {{ع}} ===

معتصم خلیفه‌ای دیگر از سلسله [[خلفای عباسی]] و با [[حضرت جواد]] {{ع}} معاصر باشد.

وزیران [[دستگاه حکومت]] و [[خلافت]] گواهی دادند، پای صورت جلسه را نیز [[امضا]] کردند، [[پیمان]] بستند تا از [[دستورات]] و برنامه‌های [[خلیفه]] [[پشتیبانی]] کنند و از هیچ‌گونه کمک و [[یاری]]، دریغ ننمایند.

[[امام]] {{ع}} دست‌های خود را به سوی [[آسمان]] بلند کرده، با [[استمداد]] از درگاه [[ربوبی]] عرضه داشت: بار خدایا! من از دروغی بزرگ که به من نسبت می‌دهند به تو [[پناه]] می‌برم، [[انتقام]] مرا از آنان بگیر!

[[راوی]] می‌گوید: با تمام شدن [[دعای امام]] {{ع}}، اتاقی که در آن نشسته بودند مانند قایقی که در میان دریای مواج و متلاطم گرفتار شده باشد، به حرکت در آمد و افراد حاضر را از گوشه‌ای به گوشه‌ای دیگر پرتاب کرد.

[[امام جواد]] {{ع}}، با اینکه می‌دانست آنان واقعاً از کار خویش نادم نگشته‌اند و این حال آنان تظاهری بیش نیست، دوباره دست به دعا بلند کرد و عرضه داشت: خداوندا! اگرچه می‌دانی که اینان [[دشمن]] تو و من هستند؛ اما تقاضای من این است که آرامش را به ما بازگردانی و [[زمین]] را از لرزش و حرکت بازداری. پس از دعای امام {{ع}}، همه چیز به حال اولیه بازگشت و [[توطئه]] شوم و منافقانه آنان نیز نقش بر آب و مایه [[رسوایی]] [[خلیفه]] و درباریان گردید<ref>خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۷۰، ح۱۸؛ الثاقب فی المناقب، ص۵۲۴، ح۹؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۰، ح۳۳؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۹۲، ح۲۳۹۱؛ بحار الانوار، ج۵۰، ص۴۵، ح۱۸؛ الأنوار البهیة، ص۲۵۴.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۲۱.</ref>

=== حضور بر بالین پدر و تجهیز بدن وی ===

[[امام جواد]] {{ع}} [[آموختن]] [[قرآن]] را در محضر معلمی قرآن شناس و آشنا به لسان [[وحی]] شروع نمود.

آن حضرت ناگهان از جایش برخاست و در حالی که آثار [[غم]] و [[اندوه]] بر چهره‌اش نشسته بود، زیرلب این [[آیه]] را زمزمه کرد: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref>.

سپس گفت: به خدای جهانیان [[سوگند]] که پدرم از [[دنیا]] رفت!

فرمود: آری! و من لحظاتی پیش بدنش را [[غسل]] داده، برآن [[نماز]] خواندم.

سپس فرمود: اکنون از هر کجای قرآن [[دوست]] داری بگو تا برایت بخوانم.

{{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ * وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوا أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که کوه طور را از جای کندیم و چون سایبانی بر فراز آنان برافراختیم و پنداشتند که بر سرشان فرود می‌آید؛ (و فرمودیم:) آنچه به شما داده‌ایم با توانمندی دریافت دارید و از آنچه در آن است یاد کنید باشد که پرهیزگاری ورزید» سوره اعراف، آیه ۱۷۱.</ref>  

گفتم: {{متن قرآن|المص}}<ref>«الف، لام، میم، صاد» سوره اعراف، آیه ۱.</ref> را بخوان.

به طرف صدا برگشته، دیدم دیوار اتاق شکافته شده و [[جوانی]] در لباسی سفید، که از جلو شکافته بود و عمامه‌ای مشکی بر سر داشت، مقابل من ایستاده است.

فرمود: [[عبدالرحمن]]، [[بدن]] مولایت را روی تخت بگذار و برای [[غسل]] دادن آماده ساز تا من بدنش را غسل دهم.

همه آنچه او انجام می‌داد، نشانه‌هایی از [[حضور امام]] نهم، حضرت [[ابوجعفر جواد]] {{ع}}، [[جانشین]] [[امام رضا]] {{ع}} در کنار بدن [[پدر]] بود که [[توفیق]] زیارتش نصیب من گردیده بود.

سوار بر مرکب شده، همراه [[امام]] حرکت کردم. در میان راه به منطقه‌ای آرام رسیدیم.

فرمود: ای [[معمر]]، همین جا توقف کن تا من برگردم.

امام به حرکت خویش ادامه داد و از برابر چشمان من دور شد. هر چه نگاه کردم آن حضرت را ندیدم. ساعتی بیش نگذشته بود که بازگشت.

هنگامی که چشمم به وی افتاد، عرض کردم: مولای من، کجا رفتید؟  

=== از [[سامرا]] تا [[بیت المقدس]] در یک چشم برهم زدن ===

[[منخل بن علی]]<ref>مطلب قابل توجهی درباره شخصیت «منخل بن علی» در کتب مربوطه به چشم نمی‌آید، ولی نام او به عنوان راوی داستان به همین صورت آمده است.</ref>، سالیانی بسیار آرزوی [[سفر]] به [[سرزمین]] [[قدس]] و زادگاه [[پیامبران بزرگ الهی]] را در سر می‌پروراند؛ اما به دلیل نامساعد بودن وضعیت معیشتی، نمی‌توانست هزینه و مخارج سفر را تهیه کند.

هم چنان که [[محضر امام]] {{ع}} بودم، درباره آرزوی همیشگی خود می‌اندیشیدم که ذهنم مشغول آن شد.

امام {{ع}}، پس از [[پذیرفتن]] تقاضای من، حرکت کرد و رفت. من تمام آن شب را به امام {{ع}} و تقاضای خویش می‌اندیشیدم. پاسی از شب باقی مانده بود که امام {{ع}} از سفر بازگشته، [[انگشتر]] را از برادرم گرفته و برایم آورد.

== شفای بیماران ==

[[شهر مدینه]] زادگاه بسیاری از [[پیشوایان معصوم]] [[شیعه]] است و علاقه فراوان آنان به این [[شهر]]، از پیوندی عمیق میان [[امامان معصوم]] {{عم}} و [[رسول خدا]] {{صل}} حکایت می‌کند.

[[امام رضا]] {{ع}}، چونان دیگر [[پدران]] بزرگوارش، به [[هجرت]] از شهری مجبور می‌شود که میزبان همه خاطرات دوران طفولیت و پس از آن می‌باشد.

[[محمد بن سنان]] می‌گوید: بر اثر چشم درد، رفته رفته [[بینایی]] خود را از دست داده بودم. خدمت [[امام]] رسیدم و مشکل کم‌بینایی خویش را مطرح نمودم.

امام {{ع}}، پس از شنیدن سخنان من، کاغذی خواست و نامه‌ای به فرزند بزرگوارش، [[جواد الائمه]] {{عم}}، که در [[مدینه]] بود، نوشت و به دست یکی از خادمانش سپرد و فرمود: همراه این [[خادم]] به مدینه برو و داستان این [[نامه]] را برای کسی بازگو مکن.

[[خادم]] نامه را گشود و روبه‌روی او نگاه داشت. او چشم‌های مبارکش را به نامه دوخت و از اول تا آخر آن را خواند. گاهی، در میان خواندن نامه، سرش را به سوی [[آسمان]] بلند می‌کرد و کلماتی بر زبان جاری می‌نمود. پس از پایان یافتن نامه، با زبانی ملیح و [[زیبا]] به من فرمود: ای [[محمد بن سنان]]، حال عمومی چشمانت چطور است؟

گفتم: ای فرزند [[رسول خدا]]، چشمانم [[ضعیف]] گشته، [[بینایی]] آن بسیار کم شده است.

محمد بن سنان می‌گوید: از آن پس، چشمانم در [[سلامت]] و بینایی کامل قرار گرفت. افرادی که سابقه [[بیماری]] [[چشم]] مرا می‌دانستند، [[تعجب]] می‌کردند و مدام علت آن را می‌پرسیدند تا این که مجبور شدم [[راز]] نامه و [[کرامت]] [[حضرت جواد]] {{ع}} را افشا نمایم.

=== شفای بیمار [[مبتلا]] به درد زانو ===

[[ابوبکر بن اسماعیل]] می‌گوید: به امام جواد {{ع}} عرض کردم: کنیز یا دختری دارم که در ناحیه زانو احساس درد می‌کند، و این امر موجب [[ناراحتی]] او شده است.

سؤال کرد: از چه ناراحتی؟ گفت: درد زانویم مرا [[اذیت]] می‌کند.

امام {{ع}} از روی [[لباس]] دست مبارکش را بر زانویش کشید. پس از آن از درد زانو [[شکایت]] نکرد و [[شفا]] گرفت<ref>خرایج و جرائح، ج۱، ص۳۷۶، ح۳؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۴۶، ح۲۱؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۲، ح۴۰؛ الصراط المستقیم، ج۲، ص۲۰۰، ح۳.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۳۸.</ref>

[[محمد بن عمر بن واقد رازی]] می‌گوید: برادرم به [[بیماری]] تنگی نفس مبتلا بود و به [[سختی]] نفس می‌کشید. روزی همراه برادرم خدمت [[امام جواد]] {{ع}} رسیدم و مشکل بیماری برادرم را به عرض ایشان رساندم و تقاضا کردم برای شفای بیماری او [[دعا]] کند.

[[امام]] {{ع}} بی‌درنگ فرمود: [[خداوند]] [[عافیت]] و [[سلامت]] را به او بازگرداند.

[[محمد بن عمر]] می‌گوید: من نیز در قسمت کمر و بالای ران پا، دردی [[احساس]] می‌کردم که هفته‌ای چند بار موجب [[آزار]] و ناراحتی‌ام می‌شد. هر چه می‌گذشت، درد آن شدیدتر می‌شد و رهایم نمی‌کرد. بار دیگر که خدمت امام جواد {{ع}} رسیدم، تقاضا کردم تا برای شفای بیماری خودم نیز دعا کند.

== تغییر رنگ موهای سر و صورت ==

موهای پیچ در پیچ، پرپشت و سیاه چهره [[زیبایی]] از [[امام جواد]] {{ع}} ساخته بود.

آن گاه امام {{ع}} فرمود: ای فرزند سعد! آنچه دیدی یکی از [[نشانه‌های امامت]] است.

== [[معجزات]] [[امام]] {{ع}} درباره حیوانات ==

=== رسیدگی به [[شکایت]] گوسفند ===

وقتی به نزدیکی آنها رسیدیم، گوسفندی از [[گله]] جدا شد و به طرف امام آمد و آن قدر نزدیک شد که گویا مالکش را پیدا کرده است. امام {{ع}} نیز به گونه‌ای [[رفتار]] می‌کرد که گویی با آن هم سخن شده است.

امام {{ع}} فرمود: به [[چوپان]] بگو نزد من آید.

محمد تنوخی می‌گوید: امام جواد {{ع}} را دیدم که دست به سر و گوش گاوی می‌کشد و سخنانی نیز بر زبان می‌راند و [[حیوان]] هم، به علامت فهمیدن، سرش را تکان می‌دهد. نزدیک‌تر رفته، عرض کردم: [[سخن گفتن]] شما را با حیوانات دیده و شنیده‌ام؛ ولی می‌خواهم بدانم که آیا حیوانات هم با شما سخن می‌گویند؟  

سپس خطاب به حیوان فرمود: بگو {{متن حدیث|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ}} و دست مبارکش را به سر حیوان کشید.

حیوان به سخن آمد و همان جمله را بر زبان جاری نمود<ref>نوادر المعجزات، ص۱۸۲، ح۸؛ دلائل الامامة، ص۴۰۰، ح۳۵۶؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۶، ح۶۵؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۲۳، ح۲۳۶۱.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۴۲.</ref>

=== تبدیل شدن برگ درخت زیتون به سکه طلا ===

نگاهم به دست‌های حضرت افتاد، دیدم برگ‌های سبز زیتون به سکه‌های زرین طلا تبدیل شده است. تعدادی از سکه‌ها روی [[زمین]] افتاد. آنها را برداشتم و با [[شک و تردید]]، داخل کیسه‌ای گذاشته، با خودم [[نجوا]] می‌کردم: به بازار می‌روم و با آنها متاع و کالایی می‌خرم. اگر [[طلا]] [[واقعی]] نباشد، فروشندگان طلا خواهند فهمید.

وقتی وارد بازار شدم و اجناس مورد نیاز را خریداری و سکه‌ها را تحویل دادم، دیدم هیچ کس سخنی نمی‌گوید و اعتراضی نمی‌کند. فهمیدم که [[هدف امام]] {{ع}} متنبه ساختن و تقویت پایه‌های [[اعتقاد]] من به [[امامت]] و [[توانایی]] [[اوصیای پیامبر اکرم]] {{صل}} بوده است<ref>دلائل الامامة، ص۳۹۸، ح۳۴۸؛ نوادر المعجزات، ص۱۸۰، ح۴؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۱۹، ح۲۳۵۳؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۵، ح۵۷؛ الأنوار البهیة، ص۲۵۹.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۴۵.</ref>

=== وصل کردن دو طرف رود دجله به صورت پل برای عبور ===

یکی از رودهای بزرگ، که از کوه‌های [[ترکیه]] سرچشمه می‌گیرد و تا [[خاک]] [[عراق]] نیز امتداد می‌یابد، رود دجله می‌باشد.

امام جواد {{ع}} از روی آن عبور کرد و لحظاتی بعد در ساحل رودخانه، بر خاک‌های خشک [[زمین]] قدم گذاشت.

با دیدن این قضیه یک بار دیگر داستان مشابه آن، که در [[شهر]] «[[انبار]]» روی رودخانه [[فرات]] اتفاق افتاده بود، در ذهنم زنده شد. با دو چشم خود دیدم که چگونه دو طرف رودخانه فرات به یکدیگر نزدیک شد و به صورت پلی در آمد و [[حجت خدا]] از روی آن عبور نمود<ref>دلائل الامامة، ص۳۹۸، ح۳۴۹؛ مدینة المعاجز، ص۳۱۹، ح۲۳۵۴؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۵، ح۵۸؛ الأنوار البهیة، ص۲۵۹.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۴۵.</ref>

امام {{ع}}، که کنار صخره‌ای ایستاده بود، دستش را روی صخره گذاشت و پس از چند لحظه برداشت. با چشمان خود دیدم که اثر انگشتان [[مبارک]] وی روی آن سنگ و صخره، به صورت آشکار باقی مانده است.

امام {{ع}} فرمود: یکی از [[نشانه‌های امام]] آن است که چنین کارهایی را بتواند انجام دهد.

ذوب کردن ظرف چینی و بازگرداندن آن به حال اول

عماره بن زید می‌گوید: روزی مقابل امام جواد {{ع}}، ظرف چینی بزرگی را [[مشاهده]] کردم که حجمی به اندازه غذای ده نفر داشت.

امام هادی {{ع}} می‌فرماید: آن مرد به دستور پدرم عمل کرد. همان شب، پدرش به خواب وی آمد و از جایگاه اموال گم شده به او خبر داد.

آن مرد در عالم خواب برمی‌خیزد، به سراغ اموال می‌رود و هزار دینار را برداشته، نزد پدرش بر می‌گردد.

آن مرد پس از بیدار شدن به [[محضر امام]] {{ع}} آمد و آنچه در خواب برایش رخ داده بود، گزارش کرد و گفت: خدای را [[سپاس]] می‌گویم که شما را مورد [[لطف]] خویش قرار داده، برای [[هدایت مردم]] و رفع [[مشکلات]] و گرفتاری‌های آنان [[برگزیده]] است<ref>الثاقب فی المناقب، ص۵۲۲، ح۴۵۷؛ مناقب ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۳۹۱؛ دعوات، ص۵۷، ح۱۴۵؛ خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۶۵، ح۵؛ الصراط المستقیم، ج۲، ص۲۰۱، ح۱۲؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۹۰، ح۲۳۹۵؛ بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۲۰، ح۳۱؛ ج۵۰، ص۴۲، ح۸؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۳۹، ح۲۹.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۴۸.</ref>

== [[معجزات]] [[امام جواد]] {{ع}} در خبر دادن از غیب ==

=== [[آگاهی]] از [[نیت]] و قصد دیگران ===

وسوسه‌های [[شیطانی]] وادارم کرد تا از محل پیاده شدن آن حضرت و قسمتی که پایش را می‌گذارد، مقداری [[خاک]] برای [[تبرک]] بردارم. یک روز، به قصد همین کار در [[انتظار]] آمدنش بودم. آن حضرت هنگام زوال ظهر سوار بر مرکب آمد و در [[صحن]] مسجد، جز جایی که هر روز پیاده می‌شد، پاهایش را روی سنگی که در ورودی مسجد قرار داشت، گذاشت. سپس داخل مسجد شد و من نتوانستم از محل پای او خاک بردارم. روزهایی چند به همین منوال گذشت.

گفت: مردی از [[خاندان پیامبر]] {{صل}}، که [[انسانی]] [[شایسته]] و با [[تقوا]] می‌باشد.

گفتم: آیا کسی دیگر [[حق]] ندارد با او وارد حمام شود؟

ابتدا به [[دفن]] شدگان در [[بقیع]] [[سلام]] کرد، آنگاه وارد حمام شد و روی [[حصیر]] قرار گرفت. [[منتظر]] ماندم از حمام خارج شود تا شاید به مقصودم برسم؛ ولی وقت خارج شدن از روی حصیر بر مرکبش سوار شد و به راه افتاد.

با خود [[سوگند]] یاد کردم که دیگر او را [[اذیت]] نکنم و از هدفی که داشتم، صرف نظر نمایم.

خاطره از این قرار بود که در آن [[زمان]] دلم می‌خواست یکی از پیراهن‌های [[امام رضا]] {{ع}}، که در آن [[نماز]] خوانده و با [[خدا]] [[راز و نیاز]] کرده بود، به من [[عنایت]] کند. اما [[افسوس]] که میسر نشد تا درخواست خودم را مطرح کنم.

آن خدمت‌گزار، پیراهنی را برای من آورد و گفت: امام {{ع}} فرمود تا به تو بگویم که این همان پیراهنی است که پدرم امام رضا {{ع}} موقع نماز به تن می‌کرد و به راز و نیاز با [[خداوند]] می‌پرداخت.

امام {{ع}} با این عمل زیبای خویش، از آنچه در اندیشه من می‌گذشت، خبرداد و دلیلی دیگر بر [[حقانیت]] [[امامت]] خویش بر جای گذارد و خواسته مرا نیز برآورد<ref>خرایج و جرایح، ج۱، ص۳۸۳، ح۱۳؛ الصراط المستقیم؛ ج۲، ص۲۰۰، ح۹؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۵۲، ح۲۵؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۴۷، ح۷۲.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۵۳.</ref>

بسته را تحویل گرفته، آن را گشودم. دو قواره پارچه و ملحفه داخل بسته بود که تا آخر [[عمر]] آنها را نگهداری کردم.

[[احمد بن محمد بن عیسی]]، [[راوی]] این [[حدیث]] می‌گوید: پس از فوت او بدنش را با همان دو ملحفه [[کفن]] کرده، به [[خاک]] سپردم<ref>خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۶۸، ح۱۰؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۴۴، ح۱۲؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۳۷۹، ح۸۰؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۳۳۹، ح۳۱.</ref>.

او می‌گوید: وقتی وارد خانه شدم، [[جمعیت]] زیادی را آنجا [[مشاهده]] کردم. گوشه‌ای از اتاق نشسته بودم تا اینکه وقت [[نماز ظهر]] فرا رسید. نماز ظهر و چند رکعت از [[نافله]] آن را نیز خواندم تا وقت [[نماز عصر]] فرا رسید. مشغول [[خواندن نماز]] عصر و نافله آن بودم که صدای پا و حرکت شخصی را پشت سرم [[احساس]] کردم. وقتی برگشتم، دیدم امام جواد {{ع}} است. از جا برخاستم و پس از [[سلام]]، دست و پای مبارکش را بوسیدم.

گفتم: سلام بر تو ای فرزند [[رسول خدا]] {{صل}}، همانا امامت تو را قبول کردم.

پس از این سخنان، [[نگرانی‌ها]] و کدورت‌ها از من دور شد و [[بیماری]] [[شک و تردید]]، که قلبم را احاطه کرده بود، از بین رفت و [[احساس امنیت]] و [[راحتی]] کردم.

[[تنهایی]] و [[گرسنگی]] مرا [[رنج]] می‌داد و انتظار به طول انجامید. ناگهان یکی از [[غلامان]] با سفره‌ای از غذاهای رنگارنگ و غلامی دیگر با آفتابه و لگن وارد اتاق شد، سفره [[غذا]] را در برابرم گشود و گفت: آقای من فرمود: دست‌هایت را شستشو ده و سپس غذا میل کن.

سپس دستور داد تا عطری مخصوص به قیمت چهار هزار دینار برایش تهیه کنند.

عرض کردم: فدایت شوم! خدمت‌گزاران شما چه جایگاهی دارند؟

غلام گفت: آقای من امام جعفر صادق {{ع}} [[فرزند پیامبر]] [[خدا]] {{صل}}.

مرد خراسانی پارچه‌ها را گرفت و به طرف [[خراسان]] به راه افتاد. همان‌گونه که امام صادق {{ع}} فرموده بود، دزدان راه را بر آنان بستند و همه اموالشان را به [[غارت]] بردند و فقط پارچه‌ها برایش باقی ماند. به [[اجبار]] آنها را فروخت و خود را به منزلش رساند<ref>الهدایة الکبری، ص۳۰۸، س ۲؛ مستدرک الوسائل، ج۱، ص۴۲۱، ح۱۰۵۶؛ مدینة المعاجز، ج۷، ص۴۱۲، ح۲۴۱۹؛ بحار الانوار، ج۵۰، ص۸۷، ح۳؛ کافی، ج۶، ص۵۱۶، ح۴؛ وسائل الشیعة، ج۲۴، ص۳۷۶، ح۳۰۸۲.</ref>.

[[امام جواد]] {{ع}} نامه‌ای به [[احمد بن عیسی قمی]] نوشت و به او دستور داد تا به [[مدینه]] برود. او پس از دریافت [[نامه]] و [[دستور امام]] {{ع}}، به طرف [[مدینه]] به راه افتاد.

[[امام]] {{ع}} درباره بعضی از افراد، سخنانی که از [[نارضایتی]] حکایت می‌کرد بیان فرمود. به ذهنم آمد که درباره [[زکریا بن آدم]]، [[دلجویی]] کنم و [[ذهن]] امام را نسبت به او [[تغییر]] دهم.

[[روایت]] شده است: در [[زمان امام جواد]] {{ع}} هیچ کدام از میان [[قبیله بنو امیه]]، به [[امامت]] آن حضرت {{ع}} [[اعتقاد]] نداشتند، فردی به نام «شاذویه» و [[همسر]] باردارش، به سبب رخدادی شیرین و شنیدنی، به امامت وی [[ایمان]] آورده، و از [[دوستان]] و مریدان آن حضرت شدند.

سپس با توجه خاص به شاذویه فرمود: می‌دانم که سخنی در [[دل]] داری و به هیچ کس نگفته‌ای، آمده‌ای تا ما را [[آزمایش]] و [[امتحان]] کنی!

او با شنیدن این سخنان، [[یقین]] پیدا کرد که آن حضرت از [[خاندان]] [[نبوت]] و [[رسالت]] می‌باشد.

می‌گوید: از محضر امام جواد {{ع}} بازگشته، به طرف [[منزل]] رفتم. همسرم را درد زایمان گرفته و سخت ناراحت بود. او گاهی اوقات تا آستانه [[مرگ]] پیش می‌رفت و سروصدای برخی از [[خویشان]] و افراد [[فامیل]] بلند می‌شد؛ ولی می‌دانستم که به [[سلامتی]] از این ماجرا عبور می‌کند و طبق فرمایش [[حضرت جواد]] {{ع}} فرزندی سالم به [[دنیا]] خواهد آورد.

وقتی نگاهش به من افتاد، فرمود: آنچه به تو گفتم صحیح بود یا نه؟

عرض کردم: آری، ای فرزند [[رسول خدا]]! ولی فرزندم مرده به دنیا آمد! چرا [[دعا]] نکردید تا زنده بماند؟

=== خبر دادن از [[اسرار]] نهانی ===

چند لحظه که گذشت، [[تشنگی]] بر من [[غلبه]] کرد. [[خجالت]] کشیدم که آب [[طلب]] نمایم.

حضرت نگاهی به من کرد و فرمود: شب گذشته دارو خورده‌ای و صبح زود هم به دیدن ما آمده‌ای؛ به همین دلیل تشنگی بر تو غلبه کرده است و [[حیا]] مانع از درخواست نمودن آب شده است.

پس از ورود به شهر و [[تشرف]] به محضر [[رسول خدا]] {{صل}} و زیارت [[قبر مطهر]] وی، [[امام جواد]] {{ع}} را دیدم که به زیارت [[قبر]] جد بزرگوارش مشغول بود.

پس از زیارت [[فرصت]] را [[غنیمت]] شمرده، درخواست کردم تا چند دقیقه وقت شریفش را در [[اختیار]] من قرار دهد و پرسش‌های مرا پاسخ گوید.

گفتم: پرسشی [[ذهن]] مرا به خود مشغول کرده است که از بیانش [[خجالت]] می‌کشم.

امام جواد {{ع}} فرمود: آیا پیش از آنکه پرسشت را مطرح کنی، [[پرسش و پاسخ]] آن را برایت بازگو کنم؟ تو می‌خواستی از [[امام]] و [[حجت خدا]] در این [[زمان]] بپرسی که او کیست و کجاست؟

[[ابوصلت هروی]] می‌گوید: یکی از روزها به محضر [[امام جواد]] {{ع}} وارد شدم.

امام {{ع}} سخن وی را قطع کرده، فرمود: نمازش قصر و شکسته نیست؛ بنشین!

لحظه‌ای گذشت. شخص دیگری از جای برخاست و همان جمله پیشین را تکرار نمود و خواست سخنی بگوید.

او می‌گوید: در کمال ناباوری شخصی از طرف حضرت آمد و نامه‌ای که در آن دستور فرموده بود تا بعضی از احتیاجات حضرتش را فراهم نمایم، نوشته بود: سلاح پیامبر {{صل}} نزد من است و این [[سلاح]] همانند [[تابوت]] در میان [[قوم بنی اسرائیل]] است. وقتی که هر امامی از ما از دنیا می‌رود، آن را به [[دست امام]] پس از خود می‌سپارد.

او می‌گوید: برای [[زیارت]] [[خانه خدا]] به [[مکه]] مشرف شدم و پس از آن قصد [[زیارت]] [[حرم]] [[نبوی]] در [[مدینه]] را داشتم. من در مکه بودم و [[امام جواد]] {{ع}} در مدینه. مطلبی در [[ذهن]] داشتم که غیر از [[خدا]] هیچ کس از آن باخبر نبود.

یکی از افرادی که با من [[دوست]] بود، پرسید: قصه چیست؟

گفتم: به هیچ کس نخواهم گفت.

او می‌گوید: ده [[پرسش]] روی کاغذ نوشته و یادداشت کردم تا هنگام [[تشرف]] به محضر امام جواد {{ع}} از او بپرسم. علاوه بر این همسرم نیز حامله بود و چون [[دوست]] داشتم فرزند آینده‌ام پسر باشد، می‌خواستم پس از شنیدن پاسخ پرسش‌هایم، از او تقاضا کنم تا برای پسر شدن فرزندم [[دعا]] کند. هنگام ورود به [[خانه امام]] [[جواد]] {{ع}}، گروه بسیاری از همسفران من نیز بودند. هرکس چیزی می‌پرسید و پاسخی می‌شنید تا نوبت به من رسید.

پس از انجام [[مراسم]] واعمال [[حج]] و بازگشت از سفر مطلع شدم که [[خداوند]] فرزند پسری به من [[عنایت]] فرموده است. نامش را احمد گذاشتم. مدتی در کنار ما بود و به [[زندگی]] ما رونقی خاص بخشیده بود؛ ولی با گذشت چند [[بهار]] از عمرش از [[دنیا]] رفت و سبزی زندگی ما را به زردی و خزان پاییز تبدیل نمود.

یکی دیگر از افراد این کاروان به نام [[علی بن حسان]] واسطی معروف به عَمِش می‌گوید: تعدادی اسباب [[بازی]]، که برخی از آنها از جنس نقره بود، همراه خود برداشتم تا هنگام [[دیدار]] و [[زیارت]] امام جواد {{ع}} به ایشان [[هدیه]] نمایم. [[فکر]] می‌کردم که چون سن و سال آن حضرت کم و در [[دوران کودکی]] به سر می‌برد؛ از این کار من مسرور و شادمان خواهد شد.

من نیز به دنبال وی به راه افتادم. به موفق، [[خادم]] حضرت، گفتم: از امام {{ع}} برایم اجازه [[ملاقات]] بگیر تا به محضرشان شرفیاب شوم.

پس از کسب اجازه، در حالی که اسباب بازی‌ها را در دست داشتم، به محضرشان وارد شده، [[سلام]] کردم. امام جواد {{ع}} سلام مرا پاسخ گفت؛ ولی در چهره او [[ناراحتی]] و عدم [[رضایت]] و [[خشنودی]] دیده می‌شد و مرا به نشستن نیز [[دعوت]] نفرمود.

اما ناگهان دیدم [[امام]] {{ع}} با حالت [[خشم]] و [[غضب]] به من می‌نگرد و گاهی نیز به طرف راست و چپ نگاهی می‌اندازد.

سپس فرمود: [[خداوند]] مرا برای این [[کارها]] ([[بازی]]) نیافریده است، من کجا و بازی کجا!

از خواب بیدار شدم. به طرف [[مسجدالحرام]] حرکت کرده، مشغول [[طواف]] شدم. پس از پایان یافتن طواف، اسماعیل را [[ملاقات]] کردم و آنچه در عالم خواب از [[حضرت جواد]] {{ع}} شنیده بودم، برایش نقل کردم.

عرض کردم: فدایت شوم، شما از من بهتر می‌دانید.

=== خبر دادن از به [[سرقت]] رفتن [[اموال]] [[زائران]] و دلجویی از آنان ===

دزدان همه اموال گروهی از [[شیعیان]] و یاران امام جواد {{ع}} را، که پس از پایان یافتن [[اعمال]] [[حج]] در راه بازگشت به وطنشان بودند، به سرقت بردند.

عرض کردم: به [[خدا]] [[سوگند]] همین طور بود، آقای من! آنگاه دستور داد تا [[لباس]] و [[پول]] جهت افراد قافله به ما بدهند و فرمود: به تعداد افراد قافله پول و لباس تهیه کرده‌ام؛ تو آنها را میان مسافران تقسیم کن.

[[هدیه]] امام {{ع}} را گرفته، به میان [[زوار]] و افراد قافله آمدم و میان آنها تقسیم کردم. به خدا سوگند هدیه امام {{ع}} برابر با آن چیزی بود که از ما به سرقت رفته بود<ref>الهدایة الکبری، ص۳۰۲، س ۲۱؛ خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۶۸، ح۱۱؛ بحارالانوار، ج۵۰، ص۴۴، ح۱۳؛ إثبات الهداة، ص۳۴۸، ح۷۶.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۷۰.</ref>

=== خبردادن از فراموش شده‌ها ===

مادرم نیز به من سفارش کرده بود تا یکی از لباس‌های حضرت را برایش بگیرم. با آن‌که من این تقاضا را بیان نکرده بودم، [[امام جواد]] {{ع}} فرمود: مادرت به [[لباس]] من احتیاجی ندارد. [[تعجب]] کردم که چرا [[امام]] {{ع}} این سخن را فرمود! ولی چند لحظه‌ای نگذشته بود که خبر فوت مادرم را که بیست [[روز]] پیش از آن از [[دنیا]] رفته بود، برایم آوردند.

=== خبر از گم شدن در راه ===

[[جمعیت]] حاضر برای استقبال به راه افتاد؛ اما هنوز مقداری کم از راه را نپیموده بودند که ناگهان سرزمینی پر از آب و گل و لای در برابر آنها پدیدار شد. همه مستقبلین و آنچه همراه داشتند با گل و لای [[آلوده]] شدند و فقط [[امام]] {{ع}} هیچ آسیبی ندید.

[[راوی]] این قصه می‌گوید: روزی در همین مکان در حرکت بودیم. امام {{ع}} فرمود: پیش از رسیدن به [[منزل]] اول راه را گم خواهید کرد و پس از گذشتن هفت [[ساعت]] از شب، دوباره به راه اصلی خواهید رسید.

=== متولد شدن فرزند معیوب ===

از [[امام جواد]] {{ع}} خداحافظی کرده، نزد صاحب اسب رفتم. آن [[روز]] را تا شب با او به [[گفت‌وگو]] نشستم. پاسی از شب گذشته بود، به اصطبل اسبان رفتم، یکی از اسبان بچه‌ای به دنیا آورده بود، او را همان‌گونه که امام جواد {{ع}} توصیف کرده بود، یافتم.

صبح روز بعد [[محضر امام]] {{ع}} بازگشتم، حضرت فرمود: ای فرزند سعید! تو درباره سخن دیروز و ماجرای دیشب [[شک و تردید]] داشتی. پس خبری دیگر بشنو تا بر یقینت افزوده شود.

او می‌گوید: یکی از افراد گروه ما پیرو مذهب زید و از [[فرقه زیدیه]] بود، که به [[اعتقاد]] و [[پیروی]] از [[امامت امام جواد]] {{ع}} [[تظاهر]] می‌کرد. در محضر امام {{ع}}، پرسش‌هایی را که از پیش آماده کرده بودیم و [[تصمیم]] به طرح آنها داشتیم، پرسیدیم و پاسخ همه را شنیدیم.

سپس [[امام]] {{ع}} به یکی از خادمانش فرمود: برخیز و دست این شخص زیدی مذهب را بگیر و از مجلس بیرون کن!

امام {{ع}} فرمود: بنشین! تو به واسطه [[هجرت]] از [[ضلالت]] و [[گمراهی]] و [[تسلیم شدن]] در برابر [[حکم خدا]]، می‌توانی در کنار ما بمانی و از [[برادران]] ما باشی.

=== پاسخ به نامه بی‌نام و نشان ===

نامه‌ها فرستاده شد، همه در [[انتظار]] بازگشت پاسخ روزشماری می‌کردند. پس از گذشت چند [[روز]]، پاسخ نامه‌ها رسید، هرکسی نامه خودش را می‌گرفت و مشغول خواندن پاسخ آن می‌شد. همه نامه‌ها همراه پاسخ‌ها به دست صاحبانشان رسیده بود، مگر یک نامه و آن هم نامه همان فرد واقفی مذهب بود که [[امام]] {{ع}} آن را بدون پاسخ برگردانده بود<ref>خرایج و جرایح، ج۲، ص۶۷۰، ح۱۷؛ بحارالانوار، ج۵، ص۴۶، ح۱۹.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۱۷۷.</ref>

[[امیه]] می‌گوید: وقتی که من و دیگران از محضرش خارج شدیم، به یک‌دیگر می‌گفتیم: ای کاش می‌پرسیدیم برای چه کسی آماده عزاداری شوند؟

پرسیدیم: برای [[عزا]] و [[ماتم]] چه کسی مهیا شوند؟

[[امام]] {{ع}} فرمود: عزا و ماتم بهترین کسی که روی [[زمین]] [[نماز]] گزارده است!