آسیب‌های انتظار: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مهدویت}}

* هر پدیده و اتفاق زمانی به آسیب می‌رسد که در ورطه [[افراط]] و [[تفریط]] گرفتار آید و یا با نگاهی ناقص و به دور از جامع‌نگری مورد قبول واقع شود. به لحاظ واقعیت‌های [[جامعه منتظر]]، می‌توان این امور را از [[آسیب‌های انتظار]] برشمرد:

# '''نگاه بیمار‌گونه به [[انتظار]]:''' از آسیب‌های اساسی [[انتظار]] ورود از دریچه [[خواب]]، داستان‌ها یا راه‌هایی از این قبیل به حیطه ارتباط با [[امام عصر]] {{ع}} است؛ بدین معنا که [[منتظر]] همه [[شخصیت امام]] عصر {{ع}} را همان انگارد که در [[خواب]] دیده و یا در داستان‌های [[تشرف]] خوانده و برای تکمیل نگاه خود، [[منتظر]] [[خواب]] بعدی یا [[تشرف]] بعدی می‌باشد و یا همه پیوند با [[امام]] را منحصر در [[رؤیا]] یا [[تشرف]] بد‌اند. این نگاه علاوه بر آنکه از [[منتظر]]، فردی تک بعدی در حیطه [[انتظار]] خواهد ساخت، می‌تواند آسیب‌های بزرگ و حتی انحراف‌های خطرناک و پیچیده [[اعتقادی]]، عملی و [[اجتماعی]] را بیافریند؛ زیرا بسیاری از رؤیاها یا داستان‌های [[تشرف]]، که گاه امری مشتمل بر کارهای نامتعارف [[اخلاقی]] و عملی از ساحت [[معصوم]] {{ع}} است، به [[یقین]] نادرست و از تسویلات [[شیطان]] رجیم است. [[منتظر]] نباید با هوس‌بازی یا جاه‌طلبی، خود یا اجتماع را دچار آثار این شیطنت‌ها یا خیال‌پردازی‌ها بکند.

# '''[[انتظار]] متوقعانه [[دیدار]]:''' [[مسلم]] است که [[غیبت ولی]] عصر {{ع}} بر اساس [[مصالح]] حکیمانه [[الهی]] است و طبق برخی [[روایات]] تا [[بعد از ظهور]]، [[حکمت]] اصلی [[غیبت]] پوشیده خواهد ماند<ref>کمال الدین، ج ۲، ص ۴۸۲.</ref>. بنابراین خروج فرد یا افرادی از حیطه [[غیبت]] و [[توفیق]] [[تشرف]] به محضر ایشان نیز به [[مصلحت]] حکیمانه دیگری است<ref>همان‌گونه که از داستان تشرف علی بن عیسی بحرینی این نکته به خوبی استفاده می‌شود.</ref>. رؤیت در [[زمان غیبت]]، اگر همراه با نوعی توقع باشد، به طور قطع [[انتظار]] بجا و صحیحی نخواهد بود و [[تشویق]]، ترغیب یا ایجاد حالت‌های افراطی [[عاطفی]] در افراد از طریق بیان داستان‌های مشکوک [[تشرف]] و خیال‌پردازی‌های آمیخته با هوس‌بازی - که در برخی کتاب‌ها، سخنرانی‌ها با مداحی‌ها به چشم می‌خورد - مورد [[رضایت]] [[شارع مقدس]] نیست. این امور گاه سبب رفتارهای غیرمؤدبانه با ابراز کلمات خالی از متانت خطاب به [[بقیة الله الاعظم]] {{ع}} می‌گردد و شخصیتی [[عظیم]] که [[خدمت]] به او آرزوی [[انبیا]] و [[اولیای الهی]] است، با سخنانی ساده‌لوحانه و دور از [[معرفت]]، مخاطب قرار می‌گیرد‌<ref>متأسفانه هر چه که پیش می‌رویم مصادیق متعدد و بیشتری از این پدیده نامطلوب در جامعه پیدا می‌شود. از جمله این پدیده‌های نامطلوب عبارت‌اند از: - نوشتن کتاب‌هایی که مروج دیدار‌های بی‌حساب و کتاب با امام {{ع}} حتی برای فاسقان و بدکاران است؛ - ادعای رؤیت امام {{ع}} در برخی هیئت‌ها و تکایا - ادعای همسفره بودن امام با برخی در مجالس گوناگون - امضا گرفتن از امام {{ع}} - ادعای همسری امام {{ع}} - بی‌توجه جلوه دادن امام {{ع}} به حال شیعیان با عباراتی از قبیل: آقا! مگر تو این همه ظلم و فساد را نمی‌بینی؟ و...</ref>.

# '''[[افراط]] و [[تفریط]] [[فکری]] و [[رفتاری]]:''' سخنان و یا رفتارهایی غلوآمیز درباره [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} و بر زبان راندن کلمات یا انجام دادن رفتارهای سبک و نابجایی که در‌شان و [[مقام]] مجالس [[معصومین]] {{ع}} نیست، هر دو به یک اندازه خطرناک و [[معصیت]] هستند. چه بسا این [[اعمال]] در [[تاریخ]]، گروه فراوانی را از حیطه [[ولایت]] یا اصل [[دین]] بیرون برده است؛ کلماتی از قبیل "لا إله إلا زهرا"، "هو [[یا علی]]"، "[[حسین]] اللهی"، "خدای من [[مهدی]]" است. و نیز رفتارهایی همچون بستن قلاده سگ به گردن و خواستن نان از [[امام مهدی]] یا [[امام حسین]] {{ع}}، زخمی کردن سر و صورت، در آوردن صدای سگ، الاغ و... نه تنها ابراز علاقه به [[خاندان]] [[توحید]] و [[نبوت]] شمرده نمی‌شود؛ بلکه نهایت حماقت و نهایت [[بی‌دینی]] و [[فسق]] [[اعتقادی]] و عملی را نشان می‌دهد و چاره‌ای جز [[توبه]] سریع و ابراز [[پشیمانی]] در مجالس همگانی ندارد.  

# '''[[مرید]] و مراد بازی:''' به بهانه مجالس [[مهدوی]] گاه کسی - اعم از [[بانی]] مجلس، سخنران یا دیگری – در [[مجلسی]] آن‌قدر اهمیت می‌یابد که در نبود او دیگر بهانه‌ای برای برگزاری "[[دعای ندبه]]" یا "مجلس [[مهدوی]]" نمی‌ماند؛ گویا [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} را جز از طریق این شخص یا این جلسه خاص نمی‌توان [[شناخت]]! آری! علاقه [[مردم]] به جلسه با شخص خاصی بر پایه [[دلیل]] [[مشروع]] و معقول، نه تنها [[عیب]] نمی‌باشد؛ بلکه مطلوب نیز هست، اما پیوند زدن [[انتظار]] و ارتباط [[عاطفی]] و عملی [[مردم]] با [[امام عصر]] {{ع}} به این امور بنابر [[ادله]] نفی [[نیابت خاص]] و [[ادله]] دیگر به طور قطع مردود است. باید تأکید کرد که جز [[مراجع عظام تقلید]] و فقهای عظیم‌الشان - که [[نواب عام]] حضرت‌اند - هیچ کس و هیچ چیز دیگری نسبت به [[امام مهدی]] {{ع}} [[اولویت]] خاصی ندارد و نمی‌تواند ادعای باب یا رابط بودن یا مرشد و مراد بودن داشته باشد. روی آوردن برخی به این اشخاص، به [[دلیل]] [[حقانیت]]، که ناشی از ترکیب دو عنصر هوس‌بازی و جاه‌طلبی از یک طرف و [[ساده‌لوحی]] و بی‌معرفتی از سوی دیگر است.  

# '''علم‌زدگی:''' گاه [[غرق]] شدن در مطالعه مباحث [[دینی]]، به ویژه مباحث [[امامت]] به گونه‌ای است که فرد همین اندازه از ارتباط با [[امام عصر]] {{ع}} را کافی می‌بیند و در بعد عواطف و احساسات، میان خود و [[امام]] پل نمی‌زند. خوشبختانه این آسیب کمتر دیده می‌شود.

# '''[[عاطفه‌زدگی]]:''' پرورش احساسات و عواطف، بی‌اعتنا به غنی‌سازی معرفتی، گونه‌ای از آسیب است که بهره [[مؤمن]] را از [[دین]] و [[امام]] خویش بسیار کم می‌کند. متأسفانه این آسیب در [[جامعه]] ما بسیار جدی به نظر می‌رسد.  

# '''نگاه به [[غرب]]:''' برخی به مباحث [[مهدویت]] فقط از زاویه دید فیلم‌سازان غربی یا مستشرقانی می‌نگرند که در این عرصه، فیلمی ساخته و یا قلم زده‌اند. این امر اگر بحثی حاشیه‌ای و به عنوان [[دشمن‌شناسی]] مطرح باشد مطلوب است، اما اگر محتوای جلسات [[مهدوی]] بدان خلاصه شود، فرسنگ‌ها از حیطه [[انتظار]] و [[معرفت]] به دور خواهد بود و دور خواهد کرد<ref>در کارنامه برخی مراکز از فرهنگ عظیم مهدویت کاری جز برگزاری جلسه نقد فیلم‌های هالیوودی به چشم نمی‌خورد. این آسیب در برخی مراکز دانشگاهی بسیار جدی است.</ref><ref>[[یحیی صالح‌نیا|صالح‌نیا، یحیی]]؛ [[تنها بر فراز (کتاب)|تنها بر فراز]]، ص ۹۰-۹۳.</ref>.

* [[پرونده:13451000.jpg|22px]] [[یحیی صالح‌نیا|صالح‌نیا، یحیی]]؛ [[تنها بر فراز (کتاب)|'''تنها بر فراز''']]