←بالاتر بودن مقام امامت از نبوت
| خط ۳۶۲: | خط ۳۶۲: | ||
در این [[آیه]]، نایل شدن [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} به [[مقام امامت]] مطرح شده است. آیه به خوبی بیانگر آن است که آن [[حضرت]] پس از طی امتحاناتی سخت و گذراندن مراحل دشوار، به مقام «امامت» نایل گردید؛ و این نشان از [[عظمت]] جایگاه [[امام در قرآن]] دارد. | در این [[آیه]]، نایل شدن [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} به [[مقام امامت]] مطرح شده است. آیه به خوبی بیانگر آن است که آن [[حضرت]] پس از طی امتحاناتی سخت و گذراندن مراحل دشوار، به مقام «امامت» نایل گردید؛ و این نشان از [[عظمت]] جایگاه [[امام در قرآن]] دارد. | ||
با استفاده از [[سیاق آیه]] و اینکه [[وعده]] امامت به حضرت ابراهیم{{ع}} در اواخر عمر و بعد از [[مقام نبوت]] می‌توان به این نتیجه دست یافت که مقام امامت مقامی والاتر از مرتبه عبودیت، خلت و نبوت است. روایتی از امام صادق{{ع}} نیز شاهدی بر این سخن است. | با استفاده از [[سیاق آیه]] و اینکه [[وعده]] امامت به حضرت ابراهیم{{ع}} در اواخر عمر و بعد از [[مقام نبوت]] می‌توان به این نتیجه دست یافت که مقام امامت مقامی والاتر از مرتبه عبودیت، خلت و نبوت است. روایتی از امام صادق{{ع}} نیز شاهدی بر این سخن است. <ref>نک: کلینی، اصول کافی، ج۱، ص۱۷۵ و ج۲، ص۱۷۸</ref>. | ||
=== دلالت بر نصب الهی امام === | === دلالت بر نصب الهی امام === | ||