امام حسین در کربلا: تفاوت میان نسخه‌ها
←نامه ابن زیاد به امام {{ع}} و پاسخ ندادن ایشان
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
در کتاب [[تاریخ الیعقوبی (کتاب)|تاریخ الیعقوبی]] آمده است: هنگامی که خبر نزدیک شدن حسین {{ع}} به [[کوفه]]، به [[عبید اللّه بن زیاد]] رسید، [[حر بن یزید]] را روانه کرد و او، حسین {{ع}} را از رفتن به راه خود، باز داشت. سپس عمر بن سعد را با لشکری فرستاد که حسین {{ع}} را در جایی کنار [[فرات]] به نام کربلا، [[دیدار]] کرد. حسین {{ع}}، با ۶۲ یا ۷۲ تن از [[خاندان]] و یارانش بود و عمر بن سعد، با چهار هزار تن [سپاهی]. آنان، آب را از حسین {{ع}}، باز داشتند و میان او و فرات، جدایی انداختند و حسین {{ع}}، آنان را به [[خدا]] [[سوگند]] داد؛ امّا ایشان، چیز دیگری جز [[جنگ]] یا [[تسلیم شدن]] را نپذیرفتند؛ تسلیم شدن به این صورت که نزد عبید اللّه بن زیاد بروند و نظر او را بپذیرند و [[حکم]] [[یزید]] را جاری کنند<ref>{{متن حدیث|وَجَّهَ عُبَيْدُ اللّهِ بْنُ زِيادٍ، لَمّا بَلَغَهُ قُربُهُ [أيِ الحُسَيْنِ {{ع}}] مِنَ الكُوفَةِ، بِالحُرِّ بْنِ يَزِيدَ، فَمَنَعَهُ مِن أنْ يَعْدِلَ، ثُمَّ بَعَثَ إلَيْهِ بِعُمَرَ بْنِ سَعْدِ بْنِ أبِي وَقّاصٍ فِي جَيْشٍ، فَلَقِيَ الحُسَينَ {{ع}} بِمَوْضِعٍ عَلَى الفُراتِ يُقَالُ لَهُ كَرْبَلاءُ، وَ كَانَ الحُسَيْنُ {{ع}} فِي اثنَينِ وَ سِتِّينَ، أوِ اثْنَيْنِ وَ سَبْعِينَ رَجُلاً مِنْ أهْلِ بَيْتِهِ وَ أصْحَابِهِ، وَعُمَرُ بْنُ سَعْدٍ فِي أرْبَعَةِ آلافٍ، فَمَنَعُوهُ المَاءَ، وَ حَالُوا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ الفُراتِ، فَنَاشَدَهُمُ اللّهَ عزّوَجَلّ، فَأَبَوا إلّا قِتَالَهُ أو يَسْتَسْلِمَ، فَيَمْضُوا بِهِ إلى عُبَيدِ اللّهِ بْنِ زِيادٍ، فَيَرى رَأيَهُ فِيهِ، وَ يُنفِذَ فِيهِ حُكْمَ يَزِيدَ}} (تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۲۴۳).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۴۶۹.</ref> | در کتاب [[تاریخ الیعقوبی (کتاب)|تاریخ الیعقوبی]] آمده است: هنگامی که خبر نزدیک شدن حسین {{ع}} به [[کوفه]]، به [[عبید اللّه بن زیاد]] رسید، [[حر بن یزید]] را روانه کرد و او، حسین {{ع}} را از رفتن به راه خود، باز داشت. سپس عمر بن سعد را با لشکری فرستاد که حسین {{ع}} را در جایی کنار [[فرات]] به نام کربلا، [[دیدار]] کرد. حسین {{ع}}، با ۶۲ یا ۷۲ تن از [[خاندان]] و یارانش بود و عمر بن سعد، با چهار هزار تن [سپاهی]. آنان، آب را از حسین {{ع}}، باز داشتند و میان او و فرات، جدایی انداختند و حسین {{ع}}، آنان را به [[خدا]] [[سوگند]] داد؛ امّا ایشان، چیز دیگری جز [[جنگ]] یا [[تسلیم شدن]] را نپذیرفتند؛ تسلیم شدن به این صورت که نزد عبید اللّه بن زیاد بروند و نظر او را بپذیرند و [[حکم]] [[یزید]] را جاری کنند<ref>{{متن حدیث|وَجَّهَ عُبَيْدُ اللّهِ بْنُ زِيادٍ، لَمّا بَلَغَهُ قُربُهُ [أيِ الحُسَيْنِ {{ع}}] مِنَ الكُوفَةِ، بِالحُرِّ بْنِ يَزِيدَ، فَمَنَعَهُ مِن أنْ يَعْدِلَ، ثُمَّ بَعَثَ إلَيْهِ بِعُمَرَ بْنِ سَعْدِ بْنِ أبِي وَقّاصٍ فِي جَيْشٍ، فَلَقِيَ الحُسَينَ {{ع}} بِمَوْضِعٍ عَلَى الفُراتِ يُقَالُ لَهُ كَرْبَلاءُ، وَ كَانَ الحُسَيْنُ {{ع}} فِي اثنَينِ وَ سِتِّينَ، أوِ اثْنَيْنِ وَ سَبْعِينَ رَجُلاً مِنْ أهْلِ بَيْتِهِ وَ أصْحَابِهِ، وَعُمَرُ بْنُ سَعْدٍ فِي أرْبَعَةِ آلافٍ، فَمَنَعُوهُ المَاءَ، وَ حَالُوا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ الفُراتِ، فَنَاشَدَهُمُ اللّهَ عزّوَجَلّ، فَأَبَوا إلّا قِتَالَهُ أو يَسْتَسْلِمَ، فَيَمْضُوا بِهِ إلى عُبَيدِ اللّهِ بْنِ زِيادٍ، فَيَرى رَأيَهُ فِيهِ، وَ يُنفِذَ فِيهِ حُكْمَ يَزِيدَ}} (تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۲۴۳).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۴۶۹.</ref> | ||
== | == نامه [[ابن زیاد]] به [[امام]] {{ع}} و پاسخ ندادن ایشان == | ||
از کتاب [[الفتوح (کتاب)|الفتوح]] نقل شده: [[حر بن یزید]]، با هزار سوار آمد و رو به روی [[حسین]] {{ع}}، فرود آمد. سپس به عبید اللّه بن زیاد، خبر فرود آمدن حسین {{ع}} را به [[سرزمین کربلا]] نوشت. عبید اللّه بن زیاد نیز به حسین {{ع}} چنین نوشت: «امّا بعد، ای حسین! خبر فرود آمدنت به کربلا، به من رسیده و [[امیرمؤمنان]] [[یزید بن معاویه]]، به من نوشته است که بستر نگُسترم و نانِ [[سیر]] نخورم تا آنکه تو را به خدای دانای لطیف، ملحق کنم یا به حکم من و یزید بن معاویه، گردن بنهی. والسّلام!». هنگامی که نامه رسید، حسین {{ع}} آن را خواند. سپس آن را پرتاب کرد و فرمود: «قومی که رضایتِ خودشان را بر [[رضایت]] آفریدگارشان مقدّم بدارند، [[رستگار]] نمی‌شوند». پیک به حسین {{ع}} گفت: ابا [[عبد]] اللّه! پاسخ نامه؟ حسین {{ع}} فرمود: «من به او پاسخی نمی‌دهم؛ چراکه [[عذاب الهی]] بر او حتمی شده است». پیک، این را به ابن زیاد گفت و او به شدّت، [[خشمگین]] شد<ref>{{متن حدیث|أقبَلَ الحُرُّ بْنُ يَزِيدَ حَتّى نَزَلَ حِذَاءَ الحُسَينِ {{ع}} فِي ألْفِ فَارِسٍ، ثُمَّ كَتَبَ إلى عُبَيْدِ اللّهِ بْنِ زِيادٍ يُخْبِرُهُ أنَّ الحُسَيْنَ نَزَلَ بِأَرضِ كَربَلاءَ، قَالَ: فَكَتَبَ عُبَيدُ اللّهِ بنُ زِيادٍ إلَى الحُسَينِ {{ع}}: أمّا بَعْدُ يا حُسَيْنُ، فَقَدْ بَلَغَنِي نُزولُكَ بِكَرْبَلاءَ، وَ قَدْ كَتَبَ إلَيَّ أميرُ المُؤمِنِينَ يَزِيدُ بْنُ مُعَاوِيَةَ أنْ لَا أتَوَسَّدَ الوَثِيرَ وَ لَا أشْبَعَ مِنَ الخُبْزِ أوْ اُلْحِقَكَ بَاللَّطِيفِ الخَبِيرِ، أوْ تَرْجِعَ إلى حُكْمِي وَ حُكْمِ يَزِيدَ بْنِ مُعَاوِيَةَ، وَالسَّلامُ. فَلَمّا وَرَدَ الكِتَابُ قَرَأَهُ الحُسَينُ {{ع}}، ثُمَّ رَمى بِهِ، ثُمَّ قَالَ: لَا أفْلَحَ قَوْمٌ آثَرُوا مَرْضَاةَ أنْفُسِهِم عَلى مَرْضَاةِ الخَالِقِ. فَقَالَ لَهُ الرَّسُولُ: أبا عَبدِ اللّهِ، جَوابُ الكِتابِ؟ قالَ: مَا لَهُ عِنْدي جَوابٌ؛ لِأَنَّهُ قَدْ حَقَّتْ عَلَيْهِ كَلِمَةُ العَذَابِ. فَقَالَ الرَّسُولُ لِابْنِ زِيادٍ ذلِكَ، فَغَضِبَ مِنْ ذلِكَ أشَدَّ الغَضَبِ}} (الفتوح، ج۵، ص۸۴).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۴۶۹.</ref> | از کتاب [[الفتوح (کتاب)|الفتوح]] نقل شده: [[حر بن یزید]]، با هزار سوار آمد و رو به روی [[حسین]] {{ع}}، فرود آمد. سپس به عبید اللّه بن زیاد، خبر فرود آمدن حسین {{ع}} را به [[سرزمین کربلا]] نوشت. عبید اللّه بن زیاد نیز به حسین {{ع}} چنین نوشت: «امّا بعد، ای حسین! خبر فرود آمدنت به کربلا، به من رسیده و [[امیرمؤمنان]] [[یزید بن معاویه]]، به من نوشته است که بستر نگُسترم و نانِ [[سیر]] نخورم تا آنکه تو را به خدای دانای لطیف، ملحق کنم یا به حکم من و یزید بن معاویه، گردن بنهی. والسّلام!». هنگامی که نامه رسید، حسین {{ع}} آن را خواند. سپس آن را پرتاب کرد و فرمود: «قومی که رضایتِ خودشان را بر [[رضایت]] آفریدگارشان مقدّم بدارند، [[رستگار]] نمی‌شوند». پیک به حسین {{ع}} گفت: ابا [[عبد]] اللّه! پاسخ نامه؟ حسین {{ع}} فرمود: «من به او پاسخی نمی‌دهم؛ چراکه [[عذاب الهی]] بر او حتمی شده است». پیک، این را به ابن زیاد گفت و او به شدّت، [[خشمگین]] شد<ref>{{متن حدیث|أقبَلَ الحُرُّ بْنُ يَزِيدَ حَتّى نَزَلَ حِذَاءَ الحُسَينِ {{ع}} فِي ألْفِ فَارِسٍ، ثُمَّ كَتَبَ إلى عُبَيْدِ اللّهِ بْنِ زِيادٍ يُخْبِرُهُ أنَّ الحُسَيْنَ نَزَلَ بِأَرضِ كَربَلاءَ، قَالَ: فَكَتَبَ عُبَيدُ اللّهِ بنُ زِيادٍ إلَى الحُسَينِ {{ع}}: أمّا بَعْدُ يا حُسَيْنُ، فَقَدْ بَلَغَنِي نُزولُكَ بِكَرْبَلاءَ، وَ قَدْ كَتَبَ إلَيَّ أميرُ المُؤمِنِينَ يَزِيدُ بْنُ مُعَاوِيَةَ أنْ لَا أتَوَسَّدَ الوَثِيرَ وَ لَا أشْبَعَ مِنَ الخُبْزِ أوْ اُلْحِقَكَ بَاللَّطِيفِ الخَبِيرِ، أوْ تَرْجِعَ إلى حُكْمِي وَ حُكْمِ يَزِيدَ بْنِ مُعَاوِيَةَ، وَالسَّلامُ. فَلَمّا وَرَدَ الكِتَابُ قَرَأَهُ الحُسَينُ {{ع}}، ثُمَّ رَمى بِهِ، ثُمَّ قَالَ: لَا أفْلَحَ قَوْمٌ آثَرُوا مَرْضَاةَ أنْفُسِهِم عَلى مَرْضَاةِ الخَالِقِ. فَقَالَ لَهُ الرَّسُولُ: أبا عَبدِ اللّهِ، جَوابُ الكِتابِ؟ قالَ: مَا لَهُ عِنْدي جَوابٌ؛ لِأَنَّهُ قَدْ حَقَّتْ عَلَيْهِ كَلِمَةُ العَذَابِ. فَقَالَ الرَّسُولُ لِابْنِ زِيادٍ ذلِكَ، فَغَضِبَ مِنْ ذلِكَ أشَدَّ الغَضَبِ}} (الفتوح، ج۵، ص۸۴).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۴۶۹.</ref> | ||