قوم لوط: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

این قوم از بدترین و منفورترین اقوامی است که [[خداوند]] در [[قرآن]] از آن نام برده است. این قوم علاوه بر آنکه به پیامبرشان [[ایمان]] نیاوردند، [[اعمال]] [[پلید]] و [[زشت]] بسیاری مانند عمل لواط نیز مرتکب شدند که بنا بر روایات، پیش از آن چنین عملی در [[دنیا]] سابقه نداشت و نخستین کسی که این عمل را به آنها یاد داد، [[شیطان]] بود. راهزنی و [[غارت]] مسافران و روا داشتن انواع آزارها در [[حق]] آنها، از کارهای خلاف قوم لوط {{ع}} بود.

سرانجام [[فرشتگان الهی]] از طرف خداوند [[مأمور]] شدند بر آن قوم [[شکنجه]] و [[عذاب]] وارد آورند. این [[فرشتگان]] نخست به حضور [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} آمده و او را به [[تولد]] [[اسحاق]] {{ع}} [[بشارت]] داده، و به وی اطلاع دادند که [[خاندان]] لوط {{ع}} جز همسرش [[نجات]] خواهند یافت و مابقی نابود خواهند شد. فرشتگان از آنجا به [[شهر]] لوط {{ع}} رفتند و به رسم میهمانی به [[خانه]] [[حضرت لوط]] {{ع}} وارد شدند و خود را به او معرفی کردند و گفتند شبانه خود با خاندانت باید از این شهر بیرون شوید و به پشت سر ننگرید. [[تبهکاران]] شبانه دور خانه حضرت لوط {{ع}} را گرفتند و از او خواستند [[جوانان]] تازه وارد را [[تسلیم]] آنها کند. سرانجام حضرت لوط {{ع}} و خاندانش شهر را ترک کردند. پس از آن بود که شهر به امر حق واژگون شد و سنگ‌های سجّیل نشانه‌دار از [[آسمان]] فروریخت و آن قوم [[ستمکار]] را از بین برد<ref>خزائلی، محمد، اعلام القرآن، صفحه ۵۴۲؛ هاکس، جیمز، قاموس کتاب مقدس، صفحه ۷۷۱؛ رسولی، هاشم، قصص قرآن، جلد۱، صفحه ۲۰۱؛ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، جلد۶، صفحه ۲۱۶؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۹، صفحه ۱۹۱.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص ۳۸۸۰.</ref>

[[قرآن]] داستان این [[پیامبر بزرگ الهی]] و قومش را با این سخن آغاز می‌کند: «قوم لوط فرستادگان [[خدا]] را [[تکذیب]] کردند».

اینکه قرآن می‌گوید «فرستادگان» به صورت جمع، یا به خاطر [[وحدت]] [[دعوت انبیا]] است که تکذیب یکی از آنها تکذیب همه آنها محسوب می‌شود، و یا اینکه واقعاً [[قوم]] او به هیچ‌یک از [[پیامبران پیشین]] نیز [[ایمان]] نداشتند.